|
 |
ÉLISEZ LE MEILLEUR ROMAN ET LA MEILLEURE NOUVELLE DU MOIS (JUIN 2007)
|
ELECT THE BEST NOVEL/SHORT STORY OF THE MONTH |
KIES DE BESTE ROMAN OF HET BESTE VERHAAL VAN DE MAAND |
NOUVELLE/ROMAN 10 |
| |
Woeba
Auteur: Tudor Schleurholts (The Netherlands)
In de grote stad stappen we uit het vliegtuig. Gerard doet zijn rugzak om, als een elastiek deinst de zak op en neer op zijn rug. Hij slaat een arm om Angelique haar middel, alsof het nog niet warm genoeg is..…We gaan met de taxi naar een kleiner vliegveld in het plaatsje Jestagnanen. Het vliegveldje blijkt een kaal geasfalteerd plateau van zo’n 300 vierkante meter, willekeurig liggend, ergens langs een redelijk te begane weg, ’in the middle of nowhere’. Aan de ene kant van het vliegveld staan bomen en aan de andere kant is een grasveldje met daarin lage struiken. Er is weinig wind. In het grasveldje staat een bankje. Nathalie loopt naar het bankje en gaat erop zitten. Ze kijkt even voor zich uit en dan naar ons.
N “Misschien hebben we hierop gewacht” zegt ze.
Met zijn drieën lopen we naar het bankje en gaan naast haar zitten.
G “We weten het pas als we Woeba ontmoeten.”
Terwijl ik zit buig ik voorover om een groen beestje dat in het droge gras zit beter te bekijken. Als ik mij buk hoor ik schuin achter ons een zacht geluid. Aan de gezichten van Angelique, Gerard en Nathalie te zien horen zij ook iets. “Pschchchc” klinkt het, alsof er stoom geblazen wordt. We zien waterdamp uit de struiken komen en het gaat onze kant op.
Het is het dichtst bij Angelique. Zij strekt haar arm voor zich uit en steekt haar vinger in de mist.
A“Het is koel” zegt ze.
We blijven zitten en wachten af.
G “Brrrr” zegt Gerard zodra het bij hem is.
G “Koud”.
De mist gaat langs ons allemaal en we rillen van de kou. Allemaal ademen we de koele damp in. Voordat een paar meter bij ons vandaan de mist verdwijnt schiet er even iets voor mij op de grond voorbij. In het gras zoek ik het groene beestje, het is weg. Ik kijk achterom en zie in de struik een grote kameleon staan. Het dier draait zich om en verdwijnt in de stuiken. Aan de andere kant van het bakje, de kant van het vliegveld, horen we voetstappen.
Er komt een man met zwarte halflange haren en een gemiddeld postuur aangelopen. Hij heeft een grote tas bij zich. Hij haalt er een fles water uit en zet deze aan zijn mond. Klok kok klok, je ziet dat het water door zijn keel glijdt. Hij komt onze kant opgelopen. Met bruine ogen kijkt hij ons aan.
E “Goedemiddag” zegt de man vriendelijk. Ebneah is mijn naam. Jullie vliegen mee naar Easude?
“Ja, ben jij de piloot? Komt het vliegtuig er zo aan?”
E “Het vliegtuig is er al.”
De man drinkt het laatste restje uit de fles leeg.
“Is het ver lopen?”
E “Nee hoor, vlakbij, loop maar mee.”
We lopen naar het begin van het vliegveldje. Hij zet zijn tas op de grond en kijkt omhoog.
“Hoe lang duurt het voordat het vliegtuig aankomt?” vragen we.
E “Hier is het.” zegt de man en wijst naar zijn tas.
Dan bukt hij door zijn knieën en maakt een ritssluiting van de tas los. Met zijn hand trekt hij iets voor een deel uit de tas. Het is een harde plastic dop die ergens aan vast zit. Met zijn linker hand brengt hij het mondstuk van plastic naar zijn mond. Dan begint hij erin te blazen. Langzaam aan komt er iets uit de tas omhoog steken.
Twijfelend kijken we elkaar aan.
N “Laten we afwachten.” zegt Nathalie.
Steeds meer steekt er een deel uit de tas. Het ziet eruit als een deel van een luchtbed dat wordt opgeblazen.
E “Kunnen jullie helpen? Dan gaat het sneller.”
Hij reikt Gerard en mij een mondstuk uit de tas aan.
Vooral uit nieuwsgierigheid beginnen Gerard en ik te blazen.
Ebneah sluit zijn mondstuk af en pakt een doos uit een andere tas.
E “Willen jullie hier een van?” en hij laat een doos koekjes zien.
Ze zijn mint-groen van kleur met een soort paarse stekels.
Uit beleefdheid neem ik er een, en de anderen doen hetzelfde. Als ik een hap neem vind ik het best lekker smaken. Aan het gezicht van Nathalie zie ik dat zij er anders over denkt. Als je goed kijkt zie je haar mondhoeken iets vetrekken. Niemand merkt het verder heb ik het idee. Mijn koek heb ik ondertussen bijna op.
We schroeven de ventielen van onze mondstukken waar we door hebben geblazen dicht. De grote vleugels zijn opgeblazen.
“Ik denk niet dat het lukt het hele vliegtuig vol te blazen.” zeggen we tegen Ebneah.
E “Oo, maar dat hoeft niet. Alleen de vleugels, de rest doen we met geperst gas.
Ebnea pakt een ander mondstuk en sluit er een flesje op aan. ‘Pssssffssss’, aan één stuk door loopt er lucht in de rest van het opblaasvliegtuig.
Hoe voller hij wordt hoe meer Ebnea eraan moet gaan hangen omdat het vliegtuig omhoog wil stijgen, als een luchtballon. Ebnea maakt het met een touw aan een ijzeren ring aan de vloer vast.
Met zijn allen kijken we naar het vliegtuig. Het vliegtuig is niet al te groot.
E “Vol plastic” zegt Ebneah.
“In deze gebieden is dat wel zo veilig anders wordt je, omdat je onbekend bent, mogelijk voor doelwit aangezien. Een groot deel is gevuld met heliumgas.
“En de motor dan?”
E “De motor is volledig van plastic.
Hij vliegt langzamer, maar verbruikt weinig brandstof. En je bent afhankelijk van de wind. Bij windstil zoals nu, en zoals het hier meestal is, is het geen probleem. Voor de vrij korte afstand van hier naar Nembaoda kan het makkelijk.
Het is een vliegtuig zonder dak. Er zijn vijf zitplaatsen. Eentje voor, twee daarachter en weer twee daarachter. We stappen in.
Nathalie en Gerard gaan in het midden, Angelique en ik achterin.
Ebneah maakt het touw los en zonder dat de motor aan is stijgen we.
Langzaam beginnen we te beseffen hoe mooi deze manier van vliegen is.
Ebneah doet de motor aan. Na een half uur kunnen we geen auto of huis beneden meer onderscheiden.
Hoe hoger we komen, hoe groter, boller en strakker de vleugels van het vliegtuig worden.
A“Is er wel eens een vleugel zo veel uitgezet door de verschillende luchtdrukken op verschillende hoogte dat hij knapte?”
E “Oo, zo vaak. Dat gebeurt eenmaal per vijf vluchten.”
A “En dan?”
E “Hopen dat je niet te snel daalt. Ik zou mij niet druk maken als ik jullie was. Een erger ongeluk dan een gebroken been is er nog niet van gekomen.”
E “Verhip, we zijn er bijna. We hebben 5 uur in zuid-westelijke richtng gevlogen.
Wat ik nog vergeten was te zeggen. Er is geen landingsplaats. Jullie moeten springen.
“He? Ben je mal.“
E “Jullie hebben geen keus.“
“Dat doen we niet, dan gaan we terug. “
E “Dat kan niet. Voor de terugweg is er niet meer benzine dan voor één persoon in dit vliegtuig. De gids wacht jullie beneden op. “
E “Ga ga. Snel anders zijn we er voorbij gevlogen en dan moeten jullie een heel stuk lopen.”
Ik kijk naar buiten. Het leek zo’n goede man, en het vliegtuig leek zo sjeik. Ik bekijk mijn stevige zitplaats. Een versteviging gekoppeld aan de rest van het vliegtuig. Dan bedenk ik mij dat de stoelen losse onderdelen zijn van het vliegtuig.
“Zoef” Aaaah. Aahhhhhh Aaaaaaaah. Voordat ik het weet is de stoel ontkoppeld en val ik uit het vliegtuig. Alles gaat heel snel. Zouden de anderen net zoals mij los zijn geschoten? Het vallen gaat steeds harder. Dat we zo aan ons einde moeten komen.
In mijn val begint mijn borst te rillen. Het gaat er erg te keer. Wat naar, straks heb ik een hart aanval. Wacht eens, daar tril ik niet, dat is mijn mobiele telefoon die vibreert in mijn borstzak. Met mijn hand pak ik de telefoon. Ik kijk op het schermpje. Het is Gerard.”
B “Hallo.”
G “Hoi Bart.”
B “Waar ben je?”
G “Schuin rechts boven je.”
Als ik naar boven kijk zie ik Gerard zwaaien. Kort daarop begint mijn telefoon te piepen, “Uw beltegoed is nog twintig eurocent.” Zegt een stem. Dan valt de telefoon weg. “Stom ding” zeg ik en gooi de telefoon weg. De telefoon valt langzamer dan ik en komt steeds verder boven mij. Daar zie ik Gerard een manoeuvre maken en hij vliegt als het ware op mijn telefoon af. Hij pakt hem. Daarna “duikt hij naar beneden onder mij en laat de telefoon weer los. De telefoon komt van onderen naar mij toe. Volgens mij moet ik hem weer pakken. Rats. Daar heb ik de telefoon weer.
Ik doe het hoorntje weer aan mijn oor. Aan de andere kant hoor ik Gerard.
G “Ik heb hem voor je opgewaardeerd. “ zegt Gerard.
B “O, fantastisch.”
G “Wat ik zeggen wou, de stoel waar je nog in zit kan elk moment ontp…..
Ineens knalt er iets uit de stoel waar ik in zit. Mijn vaart wordt minder. Een parachute! Misschien red ik het. Ik kijk verder om mij heen en zie nog drie andere parachutes. Blijkbaar zat er een parachute in mijn stoel die met een kleine explosie eruit is gegaan.
De grond komt snel dichterbij. Er mag dan wel een parachute zijn, maar ik val wel erg snel naar beneden. ‘Plof’ voordat ik er erg in heb val ik in het molle zand. Op enige afstand zie ik de anderen neerploffen. Voor mij uit zie ik zand tot aan de horizon. Links van mij zie ik in de verte een stip. Er komt iets steeds dichterbij. Het is geen mens. Zo te zien komt er een groot dier aangelopen. Het is vijf keer zo groot als ik, loopt op twee poten en is bruin van kleur. Het bruine dier rent een stukje. Gauw pak ik mijn parachute-doek, ga eronder liggen en schuif er zand overheen zodat het dier mij niet meer kan zien. Via een kier komt er frisse lucht onder het doek door.
Ik hoor het dier door het zand aan komen lopen. Nog acht meter, vijf meter, twee meter. Als ik zijn voetstap naast mij in het zand hoor ploffen is het even stil. Het doet een stap opzij en stapt zo op mijn met zand bedekte parachutedoek. Het doek boven mij verschuift iets. Doodstil blijf ik liggen. Plots schuift het doek van mij af.
W “Zijn jullie daar eindelijk”’ hoor ik een mannenstem zeggen.
Als ik omhoog kijk, schuin tegen de zon in, zie ik de gedaante van een man. Hij heeft iets in zijn hand. Een touw. Als ik overeind kom zie ik dat hij het vijf meter grootte dier aan het touw gelijnd heeft. Het is een hele grote vogel die sprekend op een struisvogel lijkt. Het is bruin en heeft vier bulten.
W “Volgens mij ben ik jullie gids. Kan dat kloppen?” Vraagt de man.
B “He, huh, misschien, het zou kunnen.”
W “Ik zoek vier mensen, Angelique, Nathalie, Gerard, en Bart.” Zij hadden een reis geboekt.
B “Ja, dat zijn wij.”
B “Wat is dat voor vogel? ” vraag ik terwijl ik op het dier wijs.
W “Dat is een Zuisvogel” zegt hij.
Samen lopen we naar de anderen. Met zijn vijven gaan we verder naar Nembaoda, onze plaats van bestemming.
Na twee uur lopen vraagt Gerard
“Grote gids, zijn we er al?”
W “Ja, bijna.”zegt de gids.
Hebben we wel genoeg water?
W “Voor drie dagen”
Slof slof. We slenteren verder door de woestijn.
Het water is al uren op.
W “Willen jullie nog wat water?” Vraagt de gids.
“Hoe kan dat nou, het water is toch op?”
W “Dat kunnen we bijvullen.”
“Is hier dan water in de buurt.?”
De gids wijst op de vogel.
Het zal mij benieuwen. De gids geeft het dier een handje vol graankorrels.
W “Hapolo Hapolo” roept de gids.
Het dier loopt met een razende snelheid weg. Er is een zuis te horen zzzz die steeds zachter wordt. Een eind verderop trekt de vogel zijn benen op, schiet als een raket door de lucht en lanceert zichzelf kilometers verderop. Daar zien we hem een paar passen maken en weer opstijgen. Het dier verdwijnt uit het zicht.
“Straks komt hij terug”, zegt de gids.
We gaan allemaal zitten. Met het stof en de stokken die we bij ons hebben maken we een halve tent. Als de tent net af is horen we weer een gesuis dat steeds dichterbij komt.. Zshshshshhshshshhshchshsh. Daar is de zuisvogel weer. Hij staat voor ons en heeft twee manden op zijn rug. Er zitten waterzakken in.
”Waar haalt hij dat nu vandaan?”
W “Bij een bron zo’n 50 kilometer verderop.”
“Dus hij is er met tweehonderd kilometer per uur naartoe gegaan?”
Verbaasd kijken we met zijn allen naar de vogel. Het dier staat erbij alsof het niet weg is geweest. Hij doet zijn snavel open en maakt een geluid “Auerrieau. Aerrieau.”
Meteen daarna schiet hij weer weg.
“Wat gaat hij doen?”
“Weglopen. Dat doet ie vaker. De vorige keer bleef hij maanden weg.”
De tocht begint eindeloos te lijken. Zweten doen we niet, het verdampt meteen. We wouden dat Woeba er was.
Donnez votre appréciation sur cette oeuvre / Give your appreciation on this work / Wilt u alstublieft uw mening geven over dit werk?
Voter/Vote/Stemmen |
| |
The english version of this short story |
Translation: “Woeba”
In the big city we get out of the airplane.
Gerard puts on his backpack, like a rubber band it goes up and down his back.
He lays an arm around Angelique’s thigh as if it is not warm enough.
We are going to a small airfield in the village Jestagnanen.
The little airfield seems to be a bold concreted field of about 300 square meters,
somewhere along a reasonable to be going over road, in the middle of nowhere.
At one side of the field are trees, and at the other side is a field of grass with small
bushes in it.
There is few wind. In the field of grass stands a bench. Nathalie walks to the bench and
sits on it. She looks forward for a while and then looks at us.
N “Maybe this is where we waited for”
With the three of us we walk to the bench and go sit beside her.
G “We only know when we meet Woeba.”
While I am sitting I bend for over to take a better look at a green animal that is in the
dry grass. I hear a soft sound behind me.
The faces of Angelique, Gerard en Nathalie show me they hear something too.
Pscch it sounds, as if steam is being blowed. We see water vapour coming from the trees
and it is coming our way.
It is closest to Angelique. She stretches her arm forward en sticks her finger in the fog.
A “It has a cool temperature”.
We stay sitting on the couch and wait.
G “Brrr Gerard says when the fog has reached him.
G “Cold.”
The fog passes us all and we shiver of the cold. We all breath in the cold vapour.
Before a few meters away from us the fog disappears something passes me by in a rush on
the floor right in front of me.
In the grass I search for the green animal, it is gone. I look behind me and see in the
bushes a large kameleon. The animal turns around and moves into the bushes, out of view.
At the other side of the bench, the side of the airplane field, we hear footsteps. A man
with half long black hair and an average posture is coming to us.
He is carrying a big bag. He gets a bottle of water out of it and puts is to his mouth.
Klok klok klok, you can see the water move trough his throat. He is walking our way. With
brown eyes he looks at us.
E “Good afternooom” the man says friendly.
“ Ebneah is my name. You are flying with me to easude?”
“Yes, are you the pilot? Is the plane coming soon?”
The man drinks the last drops of the bottle.
“Is it far to walk?”
“No, not at all, come with me.”
We walk to the start of the airfield. He puts his bag on the floor and looks upwards to
the sky.
“How long does it take before the airplane arrives?” We ask.
“Here it is.” Says the man and points to his bag.
Then he bends through his knees and opens a zipper of the bag. With his hand he pulls
something partly out of the bag. It is a hard plastic mouthpiece connected to something
of the bag.
With his left hand he brings the mouthpiece of plastic to his mouth. Then he starts to
blow into it. Slowly something rises out of the bag.
We look at each other doubtfully.
“Lets wait”, says Nathalie.
More and more a piece is showing itself out of the bag. It looks as if a piece of an air
matress is being filled.
“Can you help? Then it goes faster.”
He reaches a mouth piece to Gerard and me.
Out of curiosity Gerard and I start to blow.
Ebneah locks of his mouth piece and takes a box from an other bag.
“Do you like to take one?” And he shows a box with cookies.
They have a mint green colour with purple thorns on it.
Out of politeness I take one, and the others do the same. When I take a bite I actually
think it tastes good. Seeing the face of Nathalie I believe she thinks otherwise. If you
take a good notice you see her mouth corners are going down a bit.
I have the impression nobody notices. In mean time I almost finished my piece of cookie.
We close the mouth pieces where we have blown air to into the plane by screwing. The
large wings have been filled.
“I don’t think we will succeed in filling the complete airplane by air”, we tell Abneah.
“Ooo, but that is not the intention. Only the wings, the rest goes by compressed air.”
Abneah takes an other piece out of the bag and connects it with a kind of metal bottle.
Pssssssfffsssss, continuous air is being blown into the plane.
The fuller it is filled with air, the harder Abneah has to hang at the airplane to
prevent it from going up like an air balloon. Ebneah ties the airplane with a rope to a
metal ring on the floor. We all take a look at the airplane. It is not so big.
“Full plastic, says Abneah.”
“In these surroundings that is quite so save because you are an unknown vehicle, and can
possibly be seen for a target. A large piece of the plane is filled with helium gas.”
“What about the engine?”
“The engine is made of full plastic”
“It flies slower, but uses less fuel. And one is dependent of the wind. When there is no
wind, as it is now, and as it usually is here, it is no problem. For the short distance
from here to Nembaoda it can easily be done.”
It is an airplane without a roof. There are five seats. One at the front, two behind it,
and two behind the middle ones. We take a seat. Nathalie and Gerard sit in the middle,
Angelique and I in the back.
Ebneah unties the robe and we rise without the engine running. We are starting to realize
how beautiful this way of flying is. Ebneah turns on the motor. After half an hour we can
not make a distinction between cars or houses.
The higher we come, the bigger and tighter the wings of the plane become.
“Has there ever been a wing that expanded so much because of the different air pressures
at different heights in the sky that it burst.?”
“Oo, so often. It happens once in five flights.”
“And then?”
“Then we hope we don’t lose height to fast. I would not worry if I were you. There has
never been a more worse accident than an broken leg.”
Hee, we are almost there. We have flown five hours in southern-West direction. Was I was
forgotten to say. There is no field to land on by plane. You will have to jump.
“Are you nuts?”
“You don’t have a choice.”
“We won’t jump, then we will go back.”
“That is not possible. There is only fuel for the way back for one person. The guide will
wait for you below.”
“Go go, quick, otherwise we have flown by it and then you will have to walk very far.
I look aside”
It seemed to be such a good man, and the airplane was so fancy. I take a look at my seat.
I see that the seat is a loose part of the airplane.
Zoef. Aaaah. Ahhh. Aaaaaaah. Before I know the chair has gone loose and I fall from the
airplane. Everything goes very fast. Will the others also have connected a loose from the
plane? The fallen goes faster and faster. That we have to come at our end this way.
During my fall, my chest starts to shake. It is going badly over there. Now you will see
that I am having a heart attack. Wait, that is not the place that is shaking, it is my
mobile phone that is vibrating in my chest pocket. With my hand I take my telephone. I
see the screen, it is Gerard.
“Hello.”
“Hi Bart.”
“Where are you?”
“Above you on the right.”
When I look upward I see Gerard wave. Shortly after that my phone starts to peep. Your
phone credit is still 50 eurocent” a voce says throiugh the phone. Than the phone
connection with Gerard disappears.
“Stuped thing” I say and throw away the Phone. The phone is falling slower than I and is
coming further above me. There I see Gerard making a manoeuvre and he kind of flies to my
phone. He takes it. Then he dives to beneath me and lets the phone go.
The Phone is coming from down upwards towards me. I think I have to catch the phone
again. Then I catch it. I put it to my ear again. At the other side I hear Gerard.
“I have recreditted the phone for you”, he says.
“O, fantastic..”
“What I wanted to say. The chair you are in can explo..”
Suddenly something explodes out of the chair which I am still in. My falling speed slows
down. A parachute! Maybe I will make it. I look further around me and see three other
paratchutes.
It seems there was a parachute in my chair which with a little explosion went out. The
ground is quickly coming nearer. There may be a parachute, but I am still going downward
fast. ‘plof’ before I know I fall in the sand on the ground. At a distance I see the
others ‘plof’ on the ground. In front of me there is sand until the horizon.
On the left of me I see a dot. Something is coming closer, it is not a human. A large
animal is walking to me. It is five times bigger than me, it has two paws and has a brown
colour. The brown animal runs a little. Soon I fetch my parachute, go lay under it and
put sand over it, so the animal can no
I hear the sand move when the animal is coming nearer. Still eight meters, five meters,
two meters. When I hear it’s footstep plof in the sand beside me it is quiet for a while.
It stands still. It does one step aside and steps on the with sand covered parachute. The
piece of parachute above me moves a little. I lay dead still. Suddenly the parachute is
moved away from me.
“Are you finally there?” I hear a man’s voice say.
When I look upward, against the sun, I see the silhouet of a man. He has something in his
hand. A rope. When I stand up I see that he has the five meter tall animal tight on a
rope. It is a very huge bird which looks like an ostrich. It is brown and had four humps.
“I believe I am your guide, can thet be right?” The man asks.
“He, huh, maybe, it could be.”
“I am looking for four people, Angelique, gereard, Nathalie, and Bart. They have booked
for a trip.”
“Yes, that is us.”
“What kind of bird is that?” I ask while I Point at the animal.
“That is a humpobird.”
Together we walk to the others. With the five of us we go to Nembaoda, our end
destination.
After two hours walking Gerard asks
“Tall guide, are we there yet?”
“Yes, almost’, he says.
“Do we have enough water?”
“For three days.”
Slof slof. We are slofwalking further through the dessert.
We have run out of water for hours.
“Do you still want some water?”
“How can that be, we have run out of it.”
“We can refill.”
“Is there water in the neighbourhood?”
The guide points at the large bird.
Well have I. The guide gives the humpo a hand of grain.
“Humpooo humpoo” he calls to the humpo.
It runs away very fast. We can hear a noice from the moved air by his speed, it sounds
like phoooo.. The sound is getting softer. A few miles away it lifts its legs, and shoots
like a rocket through the air and launches itself many miles further.
There we see him make a few steps and rise again. The animals disappears out of sight.
“It will be back soon.” The guide says.
We all sit down. With the pieces of parachute en sticks that we have with us we make half
a tent. When the tent is almost finished we hear a sound that is coming nearer.
Humpoooooo. There is the Humpoo again. It is standing in front of us and has two baskets
on his back. There are water bags in it.
“Where does he get it from?”
“From a well 50 miles away..”
“So it “ran” with two hundred miles an hour?”
We take a look at the animal and are amazed. It opens his beak and makes a sound
“Auerrieau. Aerrieau.”
After that is shoots away.
“It is going away, he does it more often. The last time he stayed away for months.”
The travel is starting to look endlessly. We don’t sweat, because our sweat vaporises
immediately. We wish Woeba was here.
Voter/Vote/Stemmen
|
| |
"Special prize (June 2007)" . This short story will be published in an anthology. |
|
|
|
|
|
|
|
