In het licht van de maan
Auteur: Deniece Wildschut (Pays-Bas/The Netherlands)
Zijn ogen straalden wijsheid en begrip uit. Zijn lange grijze haren hingen speels over zijn schouders en de vriendelijke rimpeltjes in zijn gezicht verraadden zijn levenservaring en leeftijd. Zijn naam was Aratino en wanneer hij sprak verdronk mijn hart in stilte. Hij was als een vader voor me. We konden uren met elkaar praten maar soms luisterde ik alleen maar, naar de schoonheid van zijn woorden. Aratino was een man met het voorkomen van een indiaan en de wijsheid van een tovenaar die je slechts in een sprookje tegenkomt. Hij is inmiddels overleden, maar soms voelt het alsof hij nog steeds bij me is. Alsof we nog steeds buiten zitten en praten zoals we dat vroeger deden, in de zachte gloed van het maanlicht.
?Het leven is een doolhof, waarin je risico?s moet nemen. Als je niets doet gebeurd er niets en dus is het belangrijk om gewoon een stap te zetten. Pas dan ontstaat er een pad dat je kunt volgen,? zei Aratino mij eens.
?Dat begrijp ik,? antwoordde ik aarzelend, ?maar wat nou als ik een stap de verkeerde kant op zet??
Er verscheen een glimlach op zijn gezicht.
?Dan doe je een stap terug en zet je een nieuwe stap in de juiste richting.?
Ik knikte en keek hem wat verward aan.
?Er is een tijd geweest waarin ik maanden onderweg was. Te paard doorkruiste ik stad en land en soms zat ik op de verkeerde weg. Het enige wat je dan kunt doen is terug gaan naar waar je vandaan kwam en opnieuw je richting bepalen,? vertelde Aratino terwijl hij zijn lange grijze haren bij elkaar bond.
?Was je nooit eenzaam als je zolang onderweg was?? vroeg ik plotseling.
?Soms,? antwoordde hij aarzelend en glimlachte toen. ?Toch heb ik juist in die periode veel geleerd. Ik werd verschrikkelijk met mezelf geconfronteerd, maar het is juist die periode waarin ik leerde wat werkelijk belangrijk is in het leven.?
?Wat dan?? vroeg ik nieuwsgierig en ging rechtop zitten in de harde houten tuinstoel.
Aratino stak een sigaret op en leek even na te denken voor hij antwoordde.
?Ik denk dat we vaak zo gewend zijn aan wat we hebben dat we ons niet meer realiseren wat we hebben. We willen meer en zoeken naar mensen en dingen die ons leven kunnen verrijken. Dat werkt soms, maar helaas is dat gevoel is niet blijvend. Toen ik zolang onderweg was leerde ik dat ik wel naar dingen of mensen kon verlangen, maar dat dit verlangen niet vervuld zou gaan worden. Ik was alleen en waar ik ook keek zag ik slechts kilometers van leegte.?
Ademloos luisterde ik naar zijn woorden en keek hem ongeduldig aan toen hij zweeg en de duisternis in staarde.
?Het vreemde was,? ging hij plotseling verder, ?dat mijn verlangen op den duur vanzelf leek te verdwijnen. Ik verlangde niet meer naar de mensen of de materiele zaken waarnaar ik voorheen verlangde, omdat ik wist dat ik het op dat moment niet krijgen kon. Ik voelde me plotseling thuis, waar ik ook was. Ik voelde me één met mijn omgeving, met de natuur, en dankbaar voor haar schoonheid. Het was alsof alles plotseling klopte en ik me compleet en tevreden voelde.?
?Wilde je dan helemaal niets? Al die tijd niet?? vroeg ik ongelovig.
?Op dat moment niet meer, maar daarvoor natuurlijk wel. Soms wilde ik simpelweg eten, omdat ik al uren niets had gehad om mijn maag te vullen. Soms wilde ik het gezelschap van een ander mens om me weer mens te voelen. Om van gedachten te wisselen en mij verbonden te voelen. Al die verlangens verdwenen en er bleef slechts leegte over. Toch was het geen onprettige leegte. Ik wilde niets, want alles was er. Mijn paard bracht mij waar ik zijn moest, ik genoot van de natuur en haar schoonheid en ik kon compleet mezelf zijn. Ik was vrij, omdat ik mij vanbinnen vrij voelde.?
Ongelovig keek ik Aratino aan.
?Wilde je nooit ergens thuis horen, een dak boven je hoofd of eten op tafel??
Aratino knikte en keek me toen bedenkelijk aan.
?Jazeker, dat gevoel heeft mij vaak tot waanzin gedreven. Ik voelde me verloren en alleen, maar dat gevoel verdween. De herrie maakte plaats voor stilte en de onrust voor rust. Ik realiseerde me dat ik me vrij voelde in mijn zwervende bestaan. Ik besefte dat elke andere keus die ik gemaakt zou kunnen hebben gebaseerd zou zijn op een verkeerde reden, namelijk angst. Angst voor de onzekerheid van een zwervend bestaan. Op mijn reis besefte ik dat niets in het leven zeker is. Misschien leef ik nog een dag, misschien nog dertig jaar. We hebben geen zekerheid en dat besef gaf me rust in plaats van angst. Ik liet de controle los, omdat ik wist dat ik niets aan kon veranderen.?
De overtuiging en rust in zijn stem sleepte me mee in zijn verhaal. Opeens leek niets meer onmogelijk en dat gaf me hoop. Glimlachend keek Aratino me aan, alsof hij voelde hoe diep hij me raakte met zijn woorden.
?Als alles onzeker en onbekend is kun je het beter met vertrouwen in je hart tegemoet treden, zeker als je inziet dat het onbekende slechts datgene is dat je nog niet eerder hebt mogen ervaren. Dat is alles wat het is,? zei Aratino zacht.
Nadenkend nam ik zijn woorden in mij op en knikte.
?Waarom maakt het onbekende ons dan vaak zo bang?? vroeg ik.
?Sommige mensen verzetten zich ertegen, omdat ze liever geloven dat ze alles naar hun hand kunnen zetten. Ze bieden weerstand en weerstand brengt angst en dat veroorzaakt weer stress. Wanneer je de dingen accepteert zoals ze zijn komt er een gevoel van rust over je heen. Je verpilt je energie niet meer aan het bieden van weerstand en pas dan ben je in staat om mee te drijven op het leven als op de golven van de zee. Het kan fantastisch zijn om niet te weten wat er komen gaat. Om gewoon vanuit je hart te ervaren wat de volgende dag je brengen zal. Dat is vrijheid en werkelijk geluk. Dat is leven?? antwoordde Aratino terwijl hij armen ophief naar de hemel en me glimlachend aankeek. Zijn ogen straalden en de vriendelijke rimpeltjes in zijn gezicht leken te dansen in het licht van de maan.
In the moonlight
His eyes showed his wisdom and compassion. His long grey hair fell playfully over his shoulders and the little wrinkles on his face showed his life experience and his age. His name was Aratino and when he spoke to me my heart drowned in silence. He was like a father to me. We could talk for hours but sometimes I would just listen, to the beauty of his words. Aratino was a man with the looks of an Indian and the wisdom of a wizard you only find in a fairy-tale. He past away a while ago but sometimes it still feels like he?s with me. Like we?re still sitting outside and talk like we used to do, in the soft glance of the moonlight.
?Life is like a labyrinth, in wich you have to take risks. If you don?t do anything then nothing will happen and so it?s important to just take a step. Than you create a path that you can follow,? Aratino once said.
?I understand that,? I answered hesitating, ?but what if I walk in the wrong direction??
A smile appeared on his face.
?Then you just take a step back and a new step forward into the right direction.?
I nodded and looked at him, somewhat confused.
?There was a time in wich I was on the road for months. With only my horse as a companion I crossed many country?s and sometimes I would find myself on the wrong road. The only thing you can do in a situation like that is go back and decide your direction again,? Aratino told me while he tied up his long hair.
?Weren?t you ever lonely, being away for so long?? I asked.
?Sometimes,? he answered hesitating.
Suddenly he smiled and shook his head.
?Crazy enough it was that period in wich I learned a lot. I suddenly had to face myself in the most difficult ways, but it was that period in wich I learned what?s most important in life.?
?What?s that?? I asked curious.
Aratino lighted a cigarette and seemed to think about it before he answered.
?I think that we?re so often used to what we have that we don?t even realise how much we?ve got. We want more and we search for people and things that will enrich our lifes. That works, sometimes, but unfortunately that feeling won?t last. When I was on the road for so long I learned that I could long for things or people, but that this desire would not be fulfilled. I was alone and wherever I looked there were just miles and miles of emptiness around me.?
Breathless I listened to his words and looked at him impatiently when he paused en stared into the darkness.
?The strange thing about it,? he suddenly spoke, ?is that my desires eventually disappeared. I didn?t long for the people or the things that I used to long for, because I knew that I couldn?t fulfill my desires. Suddenly I felt at home, wherever I was. I felt one with my surroundings, the nature, and thankful for her beauty. Suddenly everything seemed right and I found myself feeling complete and satisfied.
?Didn?t you want anything? All that time?? I asked surprised.
?Not at that moment, but before that I did. Sometimes I just wanted some food because I hadn?t eat for hours. Sometimes I wanted the company of an other human being, to feel human again. To talk and exchange thoughts, just to feel connected again. All my desires faded and there was just an emptiness left. It wasn?t an unpleasant emptiness though. I didn?t want anything because everything was already there. My horse brought me where I needed to go, I enjoyed the nature and her beauty and I could just be myself. I was free because I felt free inside.?
I looked at Aratino with disbelief.
?Didn?t you want to belong somewhere? To have a roof over your head and a meal on the table??
Aratino nodded and then put on a serious face.
?Sure, that feeling drove me crazy so many times. I felt lost and alone but that feeling eventually disappeared. The noises made place for silence and the restlessness turned into tranquility. I realised that I felt free within my wandering existence. I realised that every other choice I could have made would?ve been based on fear. Fear of a wandering existence and the insecurities that come along with it. On my journey I realised that nothing lasts forever. Maybe I?ll live another day, maybe for another thirty years. We can?t be sure of anything but that thought gave me a feeling of peace instead of fear and restlessness.?
I was carried away by the conviction and calmness in his voice. Suddenly I realised that nothing was impossible and that notion gave me hope. Aratino looked at me and smiled, as if he knew how deeply he touched me with his words.
?When everything is uncertain it?s better to face it with trust in your heart, and even more so when you realise that the unknown is just something we haven?t got to know yet. That?s all it is,? Aratino said.
Pensively I looked at him and nodded.
?But why does the unknown scares us so often?? I asked.
?Some people fight it and offer resistance because they rather believe that they can control everything. They fight it and when you fight something it?ll bring fear and that fear only brings stress. When you accept things as they are, a feeling of peace falls comes over you. You don?t waste your energy offering resistance anymore and then you?re able to drift with life as if you float along with the waves of the sea. It can be fantastic to not know what will come along your way. To experience everyday as it is, straight out of your heart. That?s freedom and true happiness. That?s what life is about?? Aratino said while he lifted his hands up to the sky and looked at me smiling. His eyes shined and the gentle wrinkles on his face seemed to dance in the moonlight.
Donnez votre appréciation sur cette oeuvre / Give your appreciation on this work / Wilt u alstublieft uw mening geven over dit werk?
Voter/Vote/Stemmen |
