|
||||||||||||||||||||||||||||||
Organiser
des concours, décerner des prix et dispenser des cours
dans le domaine des arts et de la culture. Tels sont les objectifs
de la Fondation WORLD AND UNIVERSAL ACADEMY. |
||||||||||||||||||||||||||||||
ÉLISEZ LE MEILLEUR ROMAN ET LA MEILLEURE NOUVELLE DU MOIS (JUIN 2007) |
ELECT THE BEST NOVEL/SHORT STORY OF THE MONTH |
KIES DE BESTE ROMAN OF HET BESTE VERHAAL VAN DE MAAND |
NOUVELLE/ROMAN 13 |
De Zomerzijde Genre : sciencefiction ?Eindelijk weer zomer?, dacht ik toen ik naar de strak groene lucht keek. Het was net tien uur ?s morgens en het werd al behoorlijk warm. Gekleed in T-shirt, korte merkbroek met daaronder te witte sportschoenen was ik er helemaal klaar voor. Het was heerlijk om weer eens ?weinig? aan te hebben. Instinctief keek ik omhoog toen ik een voor mij bekend licht gezoem hoorde. Met een zachte ?Pfffffffsssss? kwam het reistoestel tot stilstand zodat ik het goed kon bekijken. De zilverkleurig ovale vorm van het vervoermiddel wat mij naar de kust zou brengen imponeerde mij meteen. Gracieus ging de deur aan de zijkant open en scharnierde vanonder naar boven zonder enig geluid te maken. ?Wat gaat die techniek toch snel vooruit?, dacht ik toen ik instapte en al rondkijkend me verbaasde over de nieuwste snufjes die onderdeel uitmaakten van het standaard interieur van de TRVA0014A, zoals het bordje vermeldde. Vergeleken met de buitenkant die abstract en futuristisch overkwam straalde het toestel binnen zachtheid, luxe en comfort uit. Zo was er een relax reisstoel met rug en nekmassage, stond er een kop espresso koffie met een klontje suiker voor me klaar en rook ik het warme broodje OLD Amsterdam al voordat ik ging zitten. Omhoog kijkend zag ik dat er van het interieur een diepe rust uitging. Misschien voelde ik me daardoor wel volledig op mijn gemak toen ik plaatsnam Mijn schouders raakte de rugleuning en werden vervolgens zachtjes met ronddraaiende bewegingen wiegend gemasseerd. De rustgevende klanken uit de kwaliteit speakers prikkelde mijn brein en leken mijn hersengolven te strelen. Ik pakte mijn broodje kaas en at het met smaak rustig op. Ik proefde dat de koffie een speciale espresso was die alleen op de Zomerzijde verkrijgbaar was. De dikke laag koffieschuim was nu al onvergetelijk. ?Perfecte koffie en een Super broodje wat wil je nog meer Dit is pas leven?, dacht ik en sloot mijn ogen. Direct daarna had ik het gevoel dat de vijf jaar arbeid aan de Winterzijde nu al een poging deed om van me af te glijden, totdat een diepe zucht naast mij me verraste. Ik draaide me om en omdat dit de eerste keer was dat ik geconfronteerd werd met een medepassagier, was ik het algehele gevoel van behaaglijkheid die ik net nog als prettige rilling door mijn lichaam voelde stromen, snel weer kwijt. Me oprichtend en nieuwsgierig opkijkend constateerde ik dat de persoon naast me in een soortgelijke stoel lag en kennelijk in diepe slaap verkeerde. Netjes gescheiden door rookglas waar je gemakkelijk overheen kon kijken, stond daar dus ?nog een stoel? wat op z?n minst gezegd een verrassing was. ?Gaan we bezuinigen en tweepersoons toestellen inzetten??, dacht ik sarcastisch maar al snel werd mijn aandacht afgeleid want het gedempte licht projecteerde schaamteloos een fijn gebeeldhouwde gestalte op mijn netvlies en zeer geïnteresseerd liet ik mijn ogen langzaam van links naar rechts gaan. Haar raven zwarte haar en ranke gebronsde lichaam gehuld in een ivoorkleurige strandjurkje straalde onbegrensde mogelijkheden uit die ik al vijf jaar had moeten missen. Het gedimde licht gaf haar de mysterieuze uitstraling van het avondgroen van de Zomerzijde. Ik ging weer zitten en met een korte vloeiende beweging kwam het toestel in beweging, werd mijn staren onderbroken en werd de metalen stem van de voorgeprogrammeerde reisleidster een sensueel gefluister. ?T74 7742 koers West, afstand 8600 km tijd van aankomst bestemming 11:11u? Schijnbaar wekte dit mijn medepassagier want haar opmerking volgde onverwacht snel. ?Negenenzestig minuten duurt de reis nog?, merkte de vrouw naast me glanzend op. De rookglas afscheiding verdween en bleek tot mijn verbazing een Hologram te zijn. Lachend en zo haar parelwitte tanden ontblotend stak ze mij haar rechterhand toe en stelde zich voor als Stella. Verrast door haar spontane directe wil tot kennismaking bemerkte ze de aarzeling mijnerzijds maar toen ik haar uitnodigende hand uiteindelijk aannam zag ik een twinkeling in haar ogen Ik stelde me beleefd voor. ?Jasser, aangenaam kennis te maken?, zei ik schor maar ik bleef haar strak aankijken. Misschien was ze net wakker geworden en had ze niet gemerkt hoe ik haar net aanstaarde, hoorde ik mijn innerlijke stem zeggen maar die hield me wel eens meer voor de gek. ?Het genoegen is geheel aan mijn kant hoor? en al glimlachend weerstond ze mijn doordringende blik, keek me zo verleidelijk aan dat ik het warm kreeg en bezorgde me een raar gevoel in de maagstreek dat ze wel moest zien... ?Wil je een kop koffie?, vroeg ik, om de spanning dragelijk te maken? ?Of moet ik U zeggen?, vroeg ik beleeft en liet haar hand los maar toen zij haar hand terugtrok beroerde ze met de top van haar middelvinger mijn handpalm. ?Nee, hoor, doe niet zo gek zeg maar aan een kop koffie ben ik wel weer toe.? ?Hoezo wel weer aan toe??, vroeg ik terwijl ik op een knop van het horecaconsole drukte? ?Nou, ik zit hier al bijna drie uur?, antwoordde ze . ?Tja, dan heb je er wel een reis op zitten. Waar kom je vandaan? ?T63 4711?, antwoordde ze direct. Verbaasd maar mijn tijd nemend zei ik, ?Zoo, dat is een eind uit de buurt?. Als alle vrouwen uit Oost ZW er zo uitzagen zou ik overplaatsing aanvragen, dacht ik. ?Zeg, moet je er wat in??, vroeg ik voordat ze mijn gedachten kon raden. ?Oh, ja een beetje suiker alsjeblieft?, glimlachte ze dubbelzinnig. Mijn onschuldigste blik kwam als vanzelf op mijn gezicht toen ik haar de koffie aanreikte. We wisten dus wat er straks zou gaan gebeuren. ?We hebben tenminste iets gemeenschappelijk ?, zei ze knipogend nadat ze haar eerste slokje licht slurpend genomen had?, ?Hoezo dan?? zei ik wat gespeeld verlegen. ?Had ze me nou door of niet? Ze liet het mij ondubbelzinnig weten. ?Nou, jij drinkt toch ook zwart suiker??, zei ze mierzoet. ?Hoe weet jij dat??, vroeg ik met verbazing in mijn stem. Lachend wees ze naar het horecaconsole. ?Je drukte op de herhaaltoets? ?Oh mijn koffie stond al klaar toen ik binnenkwam, hoor?, zei ik verontschuldigend maar met de mond half open. ?Heb je vaker met deze maatschappij gereisd??, vroeg ze om een verklaring te zoeken en ze wendde zich af om na te denken. ?Ja, vandaag precies vijf jaar geleden?, antwoordde ik onmiddellijk. ?Dan is het wel duidelijk? Ze draaide zich weer om en keek me aanmatigend aan. ?Hoezo, dan??, vroeg ik. ?Kijk, de eerste keer dat je zo?n toestel binnenkomt wordt er direct een DNA monster van je genomen en voordat je instapt worden je eerste paradox gedachten gelezen. Je onderbewustzijn gekopieerd en in private files gezet om je zo van dienst te kunnen zijn aan de Zomerzijde.? Geschrokken door deze kille uiteenzetting die haar direct in een ander daglicht plaatste, antwoordde ik eigenlijk alleen met de lichaamstaal die zij direct verstond en gelukkig reageerde ze zoals ik hoopte. Want ze was weer poeslief toen ze zei, ?Zo erg is dat toch niet. Je hebt toch niets te verbergen.? Ze streelde langzaam mijn wang en voelde zo mijn temperatuur stijgen. ?Het zal allemaal wel. Maak je niet druk? haar rechterhand verliet nu mijn gezicht en aaide mijn hals. Ze kwam nu heel dicht bij me staan zodat ik de neusjes van haar borsten voelde en ze ademde licht hijgend. Haar directheid in de benadering had succes want ik was de bereidwilligheid zelve. Bingsen? ?,vroeg ik louter om me een houding te geven. ?Ja, lekker ? en voordat ik het wist lag het strandjurkje op de grond. en werd ik gestreeld door twee fluwelen handen. Snel ontdeed ik me van mijn BBaway shirt en sportbroekje en voordat ik het wist lagen we te bingsen dat de vonken er van af sprongen en had ik voor de tweede keer in vijf jaar het gevoel dat ik de Winterzijde verlaten had en dat het leven aan de Zomerzijde zoveel beter was. -- Ondertussen liep aan de Winterzijde, Yin met zijn handen diep in de zakken en met de Thermomuts over de oren getrokken naar buiten. Yang zwaaide nog toen zij hem door het dikke glas van het keukenraam zag maar hij deed net alsof hij haar niet zag. Zijn humeur had al een dieptepunt bereikt toen hij wakker werd terwijl de eerste dag op de Winterzijde nog niet eens echt begonnen was. ?Jezus, vijf jaar Winterturnen?, zei Yin hardop en schudde zijn ingepakte hoofd. Ze waren vanmorgen vroeg aangekomen en de Winterzijde was zoals hij zich kon herinneren, koud, grijsgroen en altijd een gure wind die door merg en been ging ook al was je erop gekleed. Het werd afzien de komende vijf jaar. Hij besefte dat hij te vroeg was toen hij op het kleine plasmascherm van zijn communicatie apparaat keek Het was 09:45u precies.. Na een minuut of vijf flink doorstappen doemde het grote gebouw plots voor hem op en zijn ogen zochten de identificatie boog. Nadat hij de poort gevonden had ging hij recht voor het Holo console staan en sprak zijn naam en codenaam in. ?Yin, T42Y&Y?. De microfoon hologram herkende zijn stem want de tweede identificatie procedure werd gestart maar omdat het buiten net licht werd duurde het even voor dat de Iris Holo identificatie zichtbaar werd. Yin drukte snel op de oké knop dat moest namelijk binnen 5 seconden. De codegeel die zou ontstaan als dat niet gebeurde was geen pretje. De Holo camera bewoog en Yin zag de lens inzoomen ?Identificatie Iris herkenning compleet?, klonk het uit de Holo luidspreker. De witte buitendeur zoefde geluidloos open en de lichten gingen automatisch aan. Hij liep door de vestibule naar de ingang van de lift en zonder zijn pas te verminderen ging net voordat hij de laatste stap genomen had, de liftdeur open. Hij stapte zonder in te houden naar binnen, draaide zich om en zei luid en duidelijk ?Vierde verdieping?. De liftdeuren sloten zich vanzelf en na een vijftal seconden openden de deuren zich weer op de juiste verdieping. Hij stapte gedecideerd naar buiten en liep ?zijn? kantoordeur binnen die net als de lift vanzelf openschoof zonder enig geluid te veroorzaken.. Zijn kamer was een koel uitziende ruimte die sober ingericht met alleen een groot bureau, een stoel en een robot kapstok een werksfeer uitstraalde die in schril contrast stond met alles wat er op de Zomerzijde aanwezig was. De verlichting was helder en de luchtverversing hoorde je niet. Binnen was het veel warmer dan buiten. Hij ontdeed zich van zijn protectiepak die hij als winterkleding droeg. Maar wat hij aan hield was zijn Terra kleurige uniform met veiligheidsriem die als een tweede huid om zijn kleine schubbige lichaam zat. Zijn Thermo-muts gooide hij in een boog naar de robotkapstok die zonder enige moeite het hoofddeksel opving al was de worp niet perfect. Hij deed zijn staart opzij en ging zitten. ?Computer aan?, zei hij nagenietend van ?het succes? van de worp. Zijn humeur werd al beter en hij moest even lachen om het gezicht van Yang toen hij haar daarstraks negeerde. Daar ga ik vanavond nog wel spijt van krijgen dacht hij toen hij het bureaublad naar de zijkant liet schuiven door in volgorde op de juiste knoppen te drukken. De computer kwam uit het bureau en de rij blauwe lampjes op het hoofddeksel dat los op de computerkast lag, lichtten op. Zwijgend nam hij plaats en zette het geval op zijn hoofd. Hij deed even zijn ogen dicht en zonder dat hij hoefde te luisteren voelde hij ontastbare woorden zijn hersenen binnendringen. Hij schrok even maar de herkenning was er al en vanzelf liet hij het gelaten toe. De overdracht van de nachtploeg liep snel en hij voelde als ?eerste? de ?eerste? van de nachtploeg zich loskoppelen van het mainframe. Zijn gegevens werden direct voor hem beschikbaar. Niet lang daarna voelde hij dat de overige Winterturners zich aanmeldden bij het mainframe en via de mentale interface naar hem toekwamen om nadere werkinstructies voor de komende werkdag te ontvangen. Binnen vijf nanoseconden waren alle Winterturners op de hoogte en kon de ?eerste? werkdag aan de Winterzijde beginnen. ?Nog 1274 te gaan de weekenden niet meegerekend.?, was de laatste bewuste gedachte van Yin. ?T14 6614 ZWSCP VIII tel param 000 start? , was zijn eerste commando regel en zijn brein reageerde vanzelf. Het scherm van twee bij vier meter kwam uit het plafond gezakt en op een sterrenkaart die hem zeer bekend voorkwam lichtte een aantal groene puntjes op. Zijn grote hersenen reageerden binnen een nanoseconde. Door direct code rood te denken werd de communicatiesnelheid tussen het hoofddeksel en Yin?s brein verhonderdvoudigt. Het gaf een gevaarlijke overbelasting maar was toegestaan als het om het bestaansrecht van de ZW planeet ging. Alle Winterturners probeerden nu tegelijk te communiceren met de ?eerste? want dit hadden ze nog niet veel meegemaakt. Hij beantwoordde geruststellend hun ?vragen? en concentreerde zich om de droomaanval af te slaan maar deze was sterker dan hij ooit had ervaren. ?Het kan niet?, riep Yin uit en het contact met de andere winterturners werd abrupt verbroken om de interface?s van de hoofdcomputer te beschermen tegen binnendringers. De Cirkels werden zichtbaar op het beeldscherm en werden groter en groter. ?Verdomme, een echte aanval en dat op mijn eerste dag?. Het zweet brak hem uit en veroorzaakte lichte sluiting. Het knetterde en de aanval op zijn brein werd met het aanhoudend dwingend gezoem haast schier ondragelijk. Hij slikte en met wilde ogen staarde hij angstig naar het grote scherm. Er kwam een groene waas voor zijn ogen en daarna knapte er iets in zijn hoofd. Hij voelde hoe zijn bewustzijn verdoofd werd door iets koud dat zijn hersenen binnendrong. Vlijmscherpe naalden waren zijn laatste beelden? Bijna direct na het ?overlijden? van Yin gaf het plasmascherm weer een normaal panorama. Het laatste programma kreeg een automatische herstart en Yin functioneerde zoals nooit tevoren. De communicatie lijnen met de andere Winterturners werden weer geopend en alles scheen weer normaal te zijn. -- Ondertussen in het reistoestel aan de Zomerzijde, was ik geestelijk en lichamelijk weer snel op de been en alhoewel het eerste Bingsen aan de Zomerzijde een succes was voelde ik me toch niet zo lekker. Zwijgend trok ik mijn schaarse kleding aan en zag dat Stella hetzelfde deed. ?Nou, gelukkig dat ze geen tweede keer wil?, dacht ik nog. ?Goed voor jou??, wou ze weten terwijl ze haar schoenen aantrok. Ik knikte maar zei niets want het ging me allemaal te makkelijk. Toen ik mijn strandkleding weer aan had en mijn sportschoenen gestrikt waren maakte ik aanstalten om weer op te staan. Maar net toen ik wilde op staan stopte het reistoestel plotseling. Ik verloor daardoor mijn evenwicht, kwam hard in aanraking met het horecaconsole en in mijn onderrug voelde ik een scherpe pijn. Stella daarentegen viel betrekkelijk zacht boven op mij en ik greep haar even bij de kont. Verschrikt zagen we beide dat de rode lampen brandden in het toestel en zonder woorden wisten we wat er aan de hand was. Mezelf onder haar uit wurmend pakte ik mijn communicatie apparaat en meldde me rechtstreeks bij het opperbevel externe strijdkrachten West ZW dat voor de veiligheid van de ZW planeet verantwoordelijk was. Tot mijn stomme verbazing deed Stella hetzelfde. ?Rendez vous, op T72 1616?, hoorde ik uit mijn speaker komen. Ik keek Stella aan en vroeg haar ?Waar moet jij heen??. ?T72 1616?, antwoordde ze en toen wist ik zeker dat ze tot mijn eenheid behoorde al had ik haar tot op vandaag nog nooit gezien. ?Nieuw?, vroeg ik. ?Nee?, zei ze ?ik ben al jaren bij Oost ZW maar ben op eigen verzoek overgeplaatst naar West?. ?Vandaar dat ik je niet ken. Ik zit al jaren bij West ZW ? Ze keek me aan zoals een leidster een kleuter aankeek en zei, ?Je kan er op rekenen dat ik weet wie je bent. Bovendien ken ik je reputatie Jasser en ik durf te wedden dat jij je nieuwe commandante nu beter kent dan menigeen.?, ze tuitte haar volle hartstochtelijke lippen en gaf twee lucht kusjes. Verbaasd als ik was kon ik zien dat ze een binnenpretje had omdat ze dacht dat ze mij versierd had maar ja, deden alle vrouwen dat niet?. Grijnzend nam ik plaats op mijn stoel en veertien minuten later arriveerden we op de plaats van bestemming. Het reistoestel stopte net boven de grond. Ik stond op, drukte instinctief op ?handmatig open? en sprong door een roze bril kijkend zo de vrieskou in. ?Shit, ik heb mijn zomerkleding nog aan.?, zei ik hardop, terwijl ik naar mijn blote benen keek en ze blauw zag worden van de kou. Snel kwam de koude omhoog, greep me bij de keel en verloor ik het bewustzijn. ?Stommeling ?, riep Stella vanuit het reistoestel en trok me razendsnel weer naar binnen. Door met haar voet tegen ?handmatig dicht? te drukken kreeg ze de deur weer gesloten. Ik weet niet hoelang ik buiten bewustzijn ben geweest maar het zuurstofkapje om mijn neus en mond haalde Stella pas weg toen ze zag dat ik weer een beetje bijkwam en een normale kleur kreeg. ?Er is een verschil van 74 graden Celsius tussen binnen en buiten dat weet je toch wel?, zei ze geïrriteerd. Dankbaar keek ik haar aan, knikte aandoenlijk en ik had echt oprecht spijt dat we maar Eén keer Gebingst hadden. ?Bedankt?, kon ik alleen uitbrengen terwijl ik me half oprichtte en nog wat groggy rondkeek. ?Hier?, zei ze en ze gooide me een noodprotectie pak toe dat ik onhandig met m?n gezicht opving. Zwijgend trok ik het pak aan en toen ik opkeek merkte ik dat Stella een gelijke uitrusting aandeed. Ik wist dat het haar goed zou staan en voelde me gespannen alsof ik een groot optreden moest geven. ?Kom?, ze deed de deur open en sprong in de sneeuw. Ik volgde haar volgens protocol op precies drie meter en keek goed om me heen, mijn materie schokwapen gereedhoudend en bereidt tot harde maatregelen indien dat nodig mocht zijn. We waren vlak naast het Winterturner gebouw geland en na enkele seconden stonden we voor de identificatie apparatuur die ons, na het ontvangen van het noodidentificatie signaal dat uit haar communicatieapparaat kwam, ons direct binnenliet. We stapten de lift in. ?Vierde verdieping?, zei Stella hardop want ze wist waar de Winterturners zaten en op wie de eerste aanval zich zou toespitsen. Boven aangekomen zei ze resoluut, ?Ik ga naar de hoofdcomputer en jij neemt de ?eerste? Winterturner?, je kon merken dat het geven van bevelen haar makkelijk af ging want in mijn oren klonk het niet als een order. Zonder om te kijken liep ze de gang in naar het hoge niveau beveiliging gedeelte waar het mainframe stond en verdween zo uit mijn gezichtsveld.. Met een diepe zucht kon ik me losmaken van het beeld van haar perfecte kont die ik als een dia nog steeds voor me zag.. Ik schudde mijn hoofd en keerde terug naar de realiteit. Behoedzaam om heen kijkend liep ik naar de deur van de ?eerste?, klopte aan en toen ik mijn oor tegen de deur hield, hoorde in de kamer een vaag kreunend geluid wat me zodanig verontrustte dat ik mijn wapen op de deur richtte en afdrukte. Het materiaal van de deur viel uit elkaar zonder sporen achter te laten en ik stapte voorzichtig de kamer in. Bijna direct stelde het mainframe me telepathisch voor aan de ?eerste? Winterturner die stoïcijns naar zijn grote scherm zat te kijken. Maar ik ?hoorde? alleen de computer en voelde geen hersenconnectie met de Winterturner die de computer voorgesteld had als Yin. Snel liet ik mijn communicatieapparaat de kamer scannen maar er werd niets ongewoon geconstateerd want het plasma scherm bleef donker. Er was dus niets aan de hand maar gelijk toen ik de infra groen bundel zag wist ik dat ik net te laat was en al duikend knopte ik in de richting van de straal. Het punt exebureau werd omhoog geworpen, viel als gebroken kristal uit elkaar en terwijl ik op de grond lag en me af vroeg hoe ik zo stom had kunnen zijn schoot mijn laatste fijne herinnering me door het hoofd. ?Ik had er echt twee keer moeten Bingsen, nu kan het niet meer.? Langzaam werd het groen voor mijn ogen, ik zakte in een diep groen gat waar geen einde aan leek te komen totdat... ?Hallo, wordt eens wakker?, hoorde ik zachtjes. Voor de tweede keer en nu luider ?Kom op nu wakker worden!!?, en ik werd licht door elkaar geschud. Ik deed mijn ogen open en ik keek in een voor mij onbekend lachend gezicht met bekende parelwitte tanden en zag allemaal groen cirkels. De zacht bewegende rugleuning van mijn stoel deed mij herinneren dat ik in het beste reistoestel zat, op weg naar het strand, zon, zomer en vijf jaar plezier. Langzaam werd ik nu wakker en na drie of vier keer knipperen met mij ogen kon ik weer een beetje normaal zien. ?He joh, heb je gedroomd man? Slaap jij altijd met die felle leeslamp aan? Tjonge, jonge Wat kan jij schreeuwen zeg?, zei ze en deed de lamp die in zijn hoogste stand stond, lager. ?Sorry??, want ik begreep nog niet helemaal wat er gebeurd was. ? Of je wil Bingsen?, vroeg ze lachend, louter om zich een houding te geven ?Ehhhh Sorry???... ?Bingsen of niet?, vroeg ze autoritair. Ik grijnsde van oor tot oor, kon mij haar fantastische lichaam herinneren en zei zonder verder na te denken heel beleeft. ?Met jou altijd?, Ze fronste haar wenkbrauwen maar kuste me vol op de mond en toen ik haar heerlijke aroma proefde besloot ik minimaal twee keer met haar te Bingsen of misschien wel drie keer. Gewoon voor het geval dat. Donnez votre appréciation sur cette oeuvre / Give your appreciation on this work / Wilt u alstublieft uw mening geven over dit werk? |
"Special prize (June 2007)" . This short story will be published in an anthology. |
|
| ÉLISEZ VOS MEILLEURS ARTISTES | ||
ÉCOLE Á DISTANCE ACADÉMIE DES BEAUX-ARTS ACADÉMIE DU CINÉMA ET DES MEDIAS ACADÉMIE DE L'ÉCRITURE ET DE LA PHILOSOPHIE ACADEMIE DE MUSIQUE ACADEMIE DE DANSE ACADEMIE DES ARTS-MARTIAUX |
||
|
|
|
Copyright © 2006, Wuacademia/Wuacademy, All Rights Reserved