Klussen in Schevenigen
Auteur: Christiaan Dexters (Belgium/Belgique)
Ed Kleine Schaars zou over anderhalf uur de trein naar Scheveningen nemen. Samen met zijn vrouw Astrid had ie daar een leuk appartement.
Daar moesten dringend enkele karweien worden opgeknapt maar over een dag of vier zou Ed dan weer op het eigen Tilburgse nest landen.
Astrid kon omwille van haar job bij ABN-AMRO niet mee.
Is niet eens zo erg, had ze de vorige avond gezegd. Ik zou daar toch alleen maar in de weg lopen.
Klaas, hun van kop tot teen pikzwarte koningspoedel, liep al de hele ochtend zenuwachtig achter zijn baasje aan. Zo'n dier voelt gewoon dat er weer eens iets anders te gebeuren staat dan de gewone alledaagse bezigheden.
Met wapperende pompoenstaart, zoals het hoort bij koningspoedels, gaf Klaas glimlachend te kennen: Joepie!, ik mag wel mee.
Ed Kleine Schaars had z'n reistas op de achterbank van de wagen gezet. Nu nam hij de loopriem van een haak en deed die om de nek van Klaas. Astrid gaf de hond een paar stevige aaien tussen de oren en een vijftal bemoedigende klopjes op de linkerschoft.
De hond sprong tegen haar aan en staande op zijn achterpoten bedankte Klaas haar met een lik op haar neus en bovenlip.
Van Ed kreeg ze een kus maar ze dacht: nou, een beetje vluchtig, maar . . . een kus.
Braaf zijn, hoor, zei ze nog plagerig tegen haar man. En tegen Klaas: Hou jij maar een oogje in het zeil. Ze verliet lachend het huis, stapte in haar KA en reed opgewekt naar haar werk.
Over de zeven kilometer vanaf het Hattemplein tot aan het station Tilburg West deed Ed Kleine Schaars ongeveer dertien minuten. Hij parkeerde de Vectra, nam zijn tas van de achterbank, liet Klaas uitstappen. Zo'n hond zal vanwege de opwinding nog snel enkele keren z'n poot opheffen, maar dan konden ze het station binnen.
Aan de balie kocht Ed een ticket enkel, voor zichzelf, en een tweede voor de hond.
Op de Stoptrein naar Breda was het niet al te druk. De spits was al voorbij. Na een minuut van rondkijken en snuffelen zocht Klaas zich een plaats, zakte onderuit en sloot de ogen.
Ed las dan maar verder in een misdaadthriller van de Vlaamse schrijver Stan Lauryssens.
De Intercity Breda - Den Haag Centraal arriveerde om 11:10 h. Via een roltrap bereikten ze gemakkelijk het busstation en op bus 22 kocht Ed een kaartje richting Scheveningen. Een korte wandeling nog tot het appartement. Klaas hief z'n poot maar weer eens enkele keren omhoog.
Ed Kleine Schaars opende de deur van het op de vijfde verdieping gelegen schitterende
3-kamerappartement in het erg moderne complex met de naam "Leornardo da Vinci" en zei tegen Klaas: "Nou, ouwe jongen, zullen we dan maar zeggen dat we hier ook 'thuis' zijn? Dat zijn we tenslotte ook." In een snelle beweging zette hij z'n reistas op de tweezit en besloot om nog maar een wandeling te gaan doen. Klaas maakte daar niet het minste probleem van. Eer ze aan de deur waren sprong ie alweer tweemaal tegen z'n baas aan.
Een uur stapten ze afwisselend stevig, dan weer iets rustiger verder. Ze kwamen aan bij de Ierse pub The Shillelaigh welke Ed en Astrid wel eens vaker binnenstapten.
Ed nam plaats aan tafel vier bij een venster en bestelde een cappucino latte. De vrolijke Ierse en Schotse muziek uit de speakers zorgde meteen voor een opbeurend effect. Dan gebood hij Klaas aan zijn voeten te gaan liggen. Een tafel verder lag De Volkskrant, niet zijn favoriete dagblad, maar Ed besloot er maar even door te bladeren. Die klussen in het appartement zouden immers toch niet weglopen.
Ed Kleine Schaars las een artikel over de jongste discussie tussen Wouter Bos en Jan-Peter Balkenende. Uit de boxen klonk nu de bekende meezinger The Wild Rover.
Enkele keren per dag rookte Ed een pijp en vondt dit een geschikt moment daarvoor. Hij nam de pijp uit z'n jaszak, een zakje SkandinaviK Mixture uit de andere zak, stopte de pijp, stak de brand in de tabak en vulde de hoek waar hij zat met de eerste uitgeblazen rook.
Tot dan had Klaas de slaap der onschuldigen geslapen maar zodra er een echtpaar binnen kwam met een Pekinees aan een riem, grolde het dier een keer of wat en liet ook een blaf en enkele jankende geluiden horen.
Rustig maar, ouwe jongen, suste Ed. Hij bestelde een tweede cappucino latte en vroeg gelijk een bakje water voor Klaas.
Na nog een artikel gelezen te hebben over de Champions League-wedstrijd tussen PSV en het Turkse Galatasaray maakte Ed zijn slapende hond wakker, betaalde z'n comsumpties en verliet de pub.
Op het appartement was het inmiddels tijd voor het NOS-Journaal van zestien uur met Noraly Beyer.
Ed Kleine Schaars nam andermaal zijn misdaadroman en las verder over de verwikkelingen van de Antwerpse commisaris, een beetje een type als Buitendam uit de serie Baantjer, zo leek het hem, en z'n rechercheteams. Die hadden meer dan hun handen vol met de zaak van de vier dode lijken waar ze de knopen maar niet van konden ontwarren.
Ondanks de nachtwaker uit de Boerentoren die reeds enkele dagen zat te brommen in de Begijnenstraat.
Leuk was dat Ed wel eens vaker in Antwerpen kwam en zodoende de stad en de beschreven crime scenes een beetje kende. Nu lezen over al die diverse sites was best mooi meegenomen. Hetzelfde had ie trouwens met Brugge en Aspe en ook, maar in mindere mate met Mechelen en Deflo.
Tegen tienen besloot Ed de hond nog even uit te laten. Ze liepen naar een hondenweide in de buurt. Klaas deed er wat van hem verwacht werd. De terugweg werd aangevat en Ed dacht aan het lied van Rudi Carell: Wie laat wie nu uit?
In het appartement nam hij nog een slaapmutsje en kroop tussen de lakens.
In de ochtend nam Ed Kleine Schaars het pakje Jonge Gouda uit zijn reistas. Helemaal vergeten dat Astrid dit daarin gestopt had, lachte hij Klaas toe. Indien ze hier nu was, ouwe jongen, ze zou zeker iets zeggen als: 'Typisch weer iets voor manmen'. Hou dus maar je snater daarover.
Ach, ze zouden maar weer naar die hondenweide lopen. En vandaar naar AH om een brood. Maar eerst even wakker worden nog bij een heerlijk kopje koffie van DE.
Dat ontbijt smaakte goed en Ed Kleine Schaars wisselde zijn kleren voor een overall.
Nou ouwe jongen, zullen we er maar eens aan beginnen dan?, vroeg ie aan Klaas. Of de hond zelf de hamer zou mogen hanteren, zo verwachtingsvol wapperde alweer die staart. Eerst die lekkende afvoer in de badkamer onder handen nemen, zei Ed. En vanmiddag nieuwe haken in de muur kloppen waaraan een grotere kapstok moet worden opgehangen.
Op de middag koos Ed Kleine Schaars voor een pizza Quatro Staggione. Gelijk nam hij in een krantenwinkel aan de overkant van de pizzaria het NRC Handelsblad mee. Die las hij deels na het verorberen van zijn maal.
Tegen half vier hing ook die kapstok op de juiste hoogte in het gangetje tussen het keukenblok en de slaapkamer.
Zo, even douchen, ouwe jongen, en dan time for a long walk, zei Ed tegen Klaas.
Vandaag stond er meer wind dan de vorige dag. De lange wandeling werd een aardig stuk ingekort, waardoor Klaas even opkeek naar z'n baas toen die de deur van Ierse pub wederom opende.
Nou, dacht Ed Kleine Schaars, waarom niet kiezen voor een stevige Guinness. Uit de speakers klonk het jolige Connemenara Safari. De barman zette het geluid meteen iets stiller. Dan bracht hij het bier en zette voor Klaas een vers bakje water neer. Ze sloegen even een praatje. De ober zei dat het vanavond wel eens een drukke bedoening kon gaan worden.
Hoezo?, vroeg Ed.
D'r is hier in de buurt een internationaal folkfestival en ik verwacht nogal wat bezoekers van die kant., sprak de man van The Shillelaigh.
Ach, wat leuk, antwoordde Ed gemeend. Hij stopte zijn Petersonpijp en nam met tussenpozen een slok van z'n Ierse Stout.
Alsof een instantie uit hogere regionen er zich mee bemoeide: de deur van de pub vloog open en een luidruchtige bunch Welshman kwam binnen. Het vijftal, drie mannen, twee vrouwen, nam plaats aan de bar.
Een dame nipte vlug van een Coke en liep dan snel naar de hoek met de aanduiding 'Toilettes' op de deur. Toen ze enkele minuten later weer verscheen kon Klaas zijn nieuwsgierigheid niet bedwingen. Hij kwam vanonder de tafel. De vrouw zag z'n snuit, kwam naar Ed toe en prees uitvoerig his very nice dog.
Om ongeveer eenentwintig uur dertig kwam Ed Kleine Schaars andermaal uit de douche. Trok een propere jeansbroek en een leuk T-shirt aan en voerde zijn eerder genomen besluit uit.
Vader gaat op stap, zong ie.
Woef, liet Klaas zachtjes horen.
Ja, ja, ... en Klaas mag helpen bij het buitenzetten van de bloemen, lachte Ed.
Hij was wel een beetje benieuwd naar het verloop van zo'n avondje tussen die Angelsaksen in die pub.
Als het niks wordt zijn we snel weer terug, ouwe jongen, zei ie in de lift.
Ed moest de barman gelijk geven. Een vluchtige blik maakte duidelijk dat er al behoorlijk wat mensen aanwezig waren in The Shillelaigh. Hij ging aan tafel drie zitten. Omdat daar ook nog een goede plaats was voor Klaas. Bovendien zat daar een man alleen die evenwel druk in gesprek was met enkele Engelstaligen.. De man stak zijn hand uit naar Ed Kleine Schaars en stelde zich in de taal van de Queen voor als Harry. Ed sprak de man dan ook maar in het Engels aan.
Even later voegde zich een tweede man bij Harry. Ze begonnen ze zowaar Nederlands te spreken.
Nou, zei Ed, nou had ik toch werkelijk gedacht dat jij een Engelsman of een Ier was.
Ach, antwoordde Harry, meen je dat nou? Dat is dan een kleine misvatting van je. Ik ben een rasechte Rotterdammer, hoor.
Die Harry was best een leukerd. Wist overal een humoristische mouw aan te passen en vertelde de ene grap na de andere.
Stilaan liep de zaak vol. Meerdere aanwezigen kwamen langs om Klaas tussen de oren te aaien. Dat beviel het dier wel.
Weer ging de deur open. Een drietal vrouwen betraden The Shillelaigh. Snel overschouwden ze het hele gebeuren. Enkel aan tafel drie was er nog mogelijkheid om te zitten. Een dame bekeek Ed Kleine Schaars. De andere nam Harry op. De eerste zei 'Sorry' en vroeg of ze mee mochten aanschuiven aan hun tafel.
Geen enkel probleem, zei Ed.
Twee vrouwen, eerder klein van gestalte maar ook behoorlijk zwaar van constitutie namen plaats aan de overzijde van de tafel. De derde, knapper en jonger dan het tweetal, schoof tussen de tafels door en nam plaats op de bank. Naast Ed Kleine Schaars.
Nadat ze zich nogmaals geëxcuseerd had voor het ongemak zei ze in een adem: Nou, ik ben Marijke. Wat heeft u een leuke, aardige hond? Ik ben gek van honden. Ik heb er namelijk vaak een aantal in huis om voor ze te zorgen terwijl hun baasjes op reis zijn.
Harry was na een minuutje al verwikkeld in een druk gesprek met de beide andere vrouwen. Ook Ed luisterde weer mee naar de jolige uitlatingen van de Rotterdammer.
De beide dames legden beurtelings uit dat ze hartsvriendinnen geworden waren tijdens de oorlog in Servië. De ene vrouw bleek als militair dienst te hebben bij de RAF. De andere, de Nederlandse, was daar in dezelfde omstandigheden onder VN-bevel. En Marijke is mijn jongere zusje, voegde ze daar in een adem aan toe.
Marijke, ze leek een zwijgzamer type. Ze had nog steeds meer oog voor Klaas dan voor de rest van de omgeving. Ed Kleine Schaars moest haar vertellen hoe oud de koningspoedel was, welke kunstjes hij kende, en meer van die dingen over het hondenleven zoals het is.
Na haar derde Martini kwam ze verbaal toch al iets meer los. Zo vertelde ze Ed dat ze veel liever te doen had met dieren. Vooral, zei ze, nadat het fout gelopen is met mijn huwelijk.
Nou, zei Harry, die dit nieuws toevallig opving tussen al het andere gepraat door, het is me wat met die huwelijken. Zelf ben ik vier maal getrouwd geweest, en ben nu aan het uitkijken om er nog een keer opnieuw aan te beginnen. Dat komt namelijk, moeten julie weten: ik eet zo graag van die huwelijkstaarten. Voor de RAF-militaire vertaalde hij dit ook nog even in het Engels. Met het bekende flegma antwoordde Jane prompt: Well my dear Harry, I'm your candidate.
Marijke bleek dringend te moeten. Met een 'sorry' verliet ze schuifelend tussen de tafels door haar plaats. Van haar zus kreeg Ed Kleine Schaars in die tijd te horen dat het een tijd niet goed gegaan was met haar. Die scheiding heeft haar erg op de proef gesteld, maar nou is ze d'r wel overheen. Ik blijf haar een beetje in 't oog houden en steunen in haar bezigheden. Ze zou heel graag een hondenkennel opstarten.
We hebben haar meegekregen voor een trip van een tiental dagen met de motor. Tot Nice zijn we zo doorgereden. En de terugweg liep over Bordaux en zo via Bretagne en Normandië, heel die kuststrook langs eigenlijk, terug naar het noorden. Dat heeft haar echt wel deugd gedaan.
Marijke nam weer plaats op de bank, aaide Klaas over de rug en lachte nog een keer verontschuldigend vanwege het ongemak.
Was het de aanwezigheid van al die joelende folkliefhebbers, of kwam het door Marijke? Ed Kleine Schaars had er niet meteen een verklaring voor. Ook niet voor het warme gevoel dat kwam opzetten toen hij het onderwerp aansneed over de trip van het trio.
Toen ook de militaire hartsvriendinnen zich even verwijderden zei Harry: Nou, als je dit bij de Luchtmacht zitten hebt, schrik voor invallen van buitenaf hoef je dan niet meer.
Ben ik het volledig mee eens, zei Ed. Maar je zal moeten toegeven, als fregatten bij de Marine zouden ze ook goed werk kunnen verzetten. Waarna hij zijn gesprek met Marijke weer snel vervolgde.
Ze vertelde hem nu dat ze eigenlijk afkomstig was uit het Limburgse Venlo.
Nou, en ik kom uit Tilburg. Geboren en getogen, hoor, zei Ed daarop.
Op mijn twintigste ben ik naar Amsterdam gegaan, ging Marijke verder. Om er te gaan werken bij de Nederlandse Spoorwegen. Daar leerde ik ook mijn man kennen. Maar dat bootje is na acht jaar de verkeerde kant gaan opvaren. Dan ben ik weer een tijdje in Limburg gaan wonen, in Heerlen. Maar de huur van dat appartement daar was me te hoog. En nou woon ik in een kleine maar erg knusse woning in Nijmegen.
Wat vertel je me veel, dacht Ed Kleine Schaars.
Ook hij voelde de drang om naar het toilet te gaan en vroeg Marijke om zolang de riem van Klaas vast te houden.
Nou, zei ze, met het grootste plezier. Hij stond van de bank op, zei ook maar 'sorry' en wurmde zich achter Harry door. Hij vertrok z'n gezicht in een plooi als om te zeggen 'allemaal niet makkelijk, dit'. Hij merkte meteen hoe Marijkie lachen moest met z'n bekkentrekkerij.
Harry riep hem nog een witz achterna maar de grap ging verloren in de drukte van de andere aanwezigen in The Shillelaigh.
Bij zijn terugkomst zag Ed hoe Marijke bezig was om Klaas gerust te stellen. Het dier was vanonder de tafel gekomen en stond verwachtingsvol uit te kijken naar het baasje.
De twee andere vrouwen vertelden tussendoor en afwisselend over hun werdervaren in en rond Belgrado. Om dat zo te horen uit twee monden die ginds de situatie meegemaakt hadden, het maakte behoorlijk wat indruk op Ed en Harry.
Iedereen bestelde en dronk aan een eigen tempo, maar Ed Kleine Schaars was inmiddels toch stilaan de tel kwijt geraakt van het aanal glazen Heiniken dat ie binnen had.
De conversatie met Marijke bleek intussen alsmaar vlotter te verlopen. Diverse losse onderwerpen kwamen aan bod en Ed dacht: daarstraks wist ik totaal niks van haar bestaan en nu zit ik hier met haar te praten alsof we elkaar al jaren kennen. En bovendien, wat is ze knap en mooi . . .
Hij moest weer. Eigenlijk speelde hij het zo. En dat wist hij. Marijke had even de omgeving zitten bekijken, naar de hossende folkbende. Ook had ze even door het venster naar buiten zitten kijken omdat er op straat enig tumult te horen was.
Van dat moment maakte Ed Kleine Schaars gebruik om zachtjes haar arm te beroeren. Met een lichte hoofdknik in de richting van Klaas stak ie haar met een bijna automatische beweging de riem toe.
Wil je nog even?, vroeg Ed. Natuurlijk, heel graag zelfs, antwoordde Marijke. Het is zo'n lieverd.
Ed dacht: Nou . . . jij ook, hoor.
Met een innemende glimlach nam Marijke de hondenriem aan. Die lach op haar lieve gezichtje en de daarmee gepaard gaande blik in haar ogen toonde als het ware iets van echte dankbaarheid.
Donnez votre appréciation sur cette oeuvre / Give your appreciation on this work / Wilt u alstublieft uw mening geven over dit werk?
Voter/Vote/Stemmen |
