"Stemmen in mijn hoofd"
Author/auteur: Marcel Bos (Pays-Bas/The Netherlands)
Stemmen in mijn hoofd.
Van kinds af aan was ik al paranormaal gestoord en dat was geen pretje. Ik zag ze werkelijk vliegen, de heksen, de monsters en de geesten. Zodra ik met mijn blokjes zat te spelen kwamen de trollen, gnomen en andere buitensissige wezens mijn kamertje binnen.
Wezens die me ongevraagd van advies voorzagen, bijvoorbeeld hoe ik mijn blokjes moest stapelen en als ik niet deed wat zij zeiden, dan lachten ze me uit. Dag en nacht galmden hun kirrende en schreeuwende geluiden door mijn hoofd. De kwelgeesten omringden mij voortdurend.
Op school kon ik me hierdoor niet concentreren en werkelijk in ieder rapport staat dat ik ver weg was in mijn gedachten. Aanvankelijk leerde ik er mee leven en ik praatte er met niemand over, ook niet met mijn moeder. Zij had overigens wel een vermoeden dat er wat mis was met mij, want ik was zo stil en afgekeerd van de wereld. Meestal sloot ik me zelf op in mijn slaapkamer, oftewel in mijn fantasiewereld, bijna een soort Second Live avant la lettre.
Soms werd ik in de klas ruw verstoord in mijn mijmeringen en latente spookgedachten.
“Marcel! Welke plaats hier in Rusland, waar ik net over verteld heb, wijs ik nu aan met mijn aanwijsstok?” Huh!? Waar ben ik? Een stem fluisterde in mijn hoofd “Irkoetsk.”
“Irkoetsk meester”, zei ik haastig en tevreden knikte hij. “Goed zo Marcel, ik dacht weer even dat je niet zat op te letten.”
De stemmen hielpen me soms, ook later op de middelbare school als ik met mijn getergde hoofd boven de wiskundesommen zat. Zolang ik ze om me heen duldde, hielpen ze mij.
De demonen hadden mijn geest nodig om te kunnen bestaan en zonder hen, zou ik er niks van bakken op school. Ik had de pest aan ze, maar we waren tot elkaar veroordeeld.
In mijn pubertijd, werd de macht van de kwelgeesten steeds groter.
Ze fluisterden op school antwoorden in, die ik dan invulde, ook al begreep ik het niet. Het was altijd goed, maar ik kon voor de klas niet uitleggen hoe ik aan die soms verrassende uitkomst was gekomen. Ik zwamde de meest fantasierijke verzinsels bij elkaar en mijn leraar begreep er niets van. Soms zat hij me lang aan te kijken en op een dag toen ik net dertien jaar oud was geworden, vroeg hij me gefrustreerd af of ik gek was of geniaal. Toen wist ik nog niet wat ‘geniaal’ betekende. Het moeilijkste woord dat ik tot dan toe kende was ‘viadukt.’
Met de beelden die ik zag en de geluiden van stemmen in mijn hoofd, werd het allengs erger.
Complete treinen met wagons vol kolen denderden mijn slaapkamer binnen en verwoesten alles in een armageddon van grof geweld en rotzooi. Vliegtuigen stortten neer op het platte dak, er kropen zwarte grizzly beren mijn kamertje binnen, op de wastafel zat een oude heks met een pukkel op haar kromme neus en op een gegeven moment kregen de stemmen die ik altijd hoorde ook nog een gezicht. De aard van de verschijnselen ging veranderen.
Op een ochtend toen ik net wakker was geworden, stonden er zeven vriendelijk ogende trollen of gnomen om mijn bed. Ik wreef me nog even in mijn ogen en vroeg me af of ik droomde of wakker was. Ze keken me met een vriendelijke Moeder Theresa-achtige glimlach aan.
“Hallo” zei er een met zijn puntmutsje en rode wangetjes en daar begon het.
Ze dansten en zwierden om me heen. Ze lachten en gierden, kwebbelden, krijsten en bespotten me en ik kon werkelijk niets, maar dan ook niets doen om ze te stoppen.
In de periode die erop volgde waren ze steevast om me heen.
Bij al mijn bezigheden begeleidden ze me en voorzagen ze me van commentaar.
Als ik zat te schaken, kreeg ik aanwijzingen zoals “Schuif de toren naar b1.”
Ze lieten me winnen en op den duur won ik vele schaaktoernooien, maar trots was ik niet, want ik won niet. Zij wonnen!
Ik haatte ze met de dag meer en ik zocht naar manieren om ze klein te krijgen. Ik sloeg naar ze, maar ze lachten alleen maar harder.
Misschien was ik wel gek aan het worden, want vaak werd me verteld dat ik in mezelf liep te praten. Een schyzofreen is nooit alleen, tenslotte.
Omdat ik de demonen in mijn hoofd wilde elimineren, gingen ze me steeds meer pesten. In plaats van me te helpen, werkten ze me nu tegen.
Bijvoorbeeld de verkeerde antwoorden geven bij mijn wiskunde. Op de vraag wat de uitkomst is van de som... a+b = a2 + 2ab + b2 schreeuwden ze me als antwoord toe: “Slag bij Nieuwpoort tra la la la la la.” Daar werd ik niet vrolijk van.
Op mijn zestiende toverden de demonen macabere wezens op mijn plafond en ik zag beelden van zombies, paarden met twee hoofden, volwassenen die babygeluiden maakten en baby’s die zware gesprekken hadden. Langzaam werd ik gek en ik wist niet wat ik moest doen. Ik zocht naar de sleutel om de duivels voorgoed uit mijn geest te verdrijven.
Ze wisten dat ik van ze af wilde en daarom werd de aard van hun pesterijen steeds erger.
Halverweg mijn zestiende jaar kreeg ik verkering met een engel. Een mooi hemels meisje met lang blond haar werd mijn eerste echte geliefde. Hetty. De eerste weken hielden de trollen zich op een afstand en leek het of ze verdwenen waren. Ik hoorde en zag ze niet meer. Zeker omdat ik verkering had. De wereld zag er steeds rooskleuriger uit voor mij.
Op een zondagmiddag toen mijn ouders op visite waren, kleeden Hetty en ik ons uit en zou ik het gaan doen! Ze lag naakt in mijn bed en wat was ze mooi. Een gladde huid en kleine ronde borstjes. Een mooi meisje met lang blond haar is als een licht aan het einde van de tunnel.
Hetty was het licht aan het einde van míjn tunnel.
Ze glimlachte bevallig naar me. Zenuwachtig deed ik een condoom om en Hetty begeleidde me bij haar naar binnen.
Langs een kier van het gordijn, scheen een klein lichtstraaltje van de ondergaande zon naar binnen en kleurden haar gezicht in zwoele tinten. “Kom maar Marcel”, kreunde ze en op een gegeven moment kwam mijn hoogtepunt. Op dat moment was het lieftallige gezicht van Hetty ineens veranderd in het gezicht van mijn moeder. “Mama?” zei ik.
“Jij bent mijn lieve jongen,” fluiserde mijn moeder en ze lachte sardonisch. Nu was Hetty ook nog veranderd in een demon! Ik schrok me compleet de tering en ik sprong in een keer mijn bed uit. Snel deed ik het licht aan. Hetty zat met een gezicht vol afgrijzen op de rand van het bed. Ze was zich al aan het aankleden.
“Mama?” herhaalde ze wat ik zojuist zei, “heb je een Oudipus-complex?”
“Een wat?” vroeg ik. “Viadukt bedoelt ze,” fluisterde een van de trollen in mijn hoofd.
Hetty ging naar huis en ik bleef alleen achter in mijn slaapkamertje. Boven op de kast zaten de zeven trollen. Ze lachten me uit en stootten elkaar aan.
Met mijn buks schoot ik het hele plafond aan gort. “Sukkeltje sukkeltje” riepen ze.
Hetty nam intussen een time-out en die time-out duurt volgens mij nog steeds. Ik heb haar inmiddels dertig jaar niet meer gezien.
Ik kocht toen een brommer en dat zou me afleiden. Een Italiaanse Fantic, die zag je niet veel.
Dag in dag uit sleutelde ik aan dat ding en ja hoor, daar kwamen ze weer.
De demonen waren teruggekomen om me nooit meer te verlaten.
Het leven werd zwaarder en zwaarder voor mij en ik zocht in mijn hoofd naarstig naar manieren om hen het zwijgen op te leggen. Dat viel niet mee, want zij zaten in mijn hoofd.
Terwijl ik dagelijks aan mijn brommer sleutelde om hem mooier te maken, gaven de demonen me advies. Ze stonden allemaal om me heen. Binnen een week lag de brommer in honderden onderdelen door de hele schuur verspreid.
Ik ging van school af, lag de hele dag in bed en ik ontdekte de drank. Iedere dag bezatte ik me, want als ik dronken was waren ze er niet, maar zodra ik de volgende dag met een kater probeerde de strijd met het leven aan te gaan, dan waren ze er weer. Ze schreeuwden nu voortdurend in mijn oren en het gekrijs was soms zo hard dat het leek of mijn trommelvliezen knapten. Ik leefde in een nachtmerrie.
Op een nacht verscheen er een man met een monnikskap op zijn hoofd aan mijn bed en hij zei met zijn wijsvinger in de lucht: “Marcel, luister nooit naar advies!”
Ook dat nog dacht ik, nu word ik ook nog van raad voorzien door een valse profeet.
Ik werd gek en ik vocht een eenzame strijd tegen mijn eigen windmolens.
Het werd van kwader tot erger en ik kwam langzaam in een roes van een permanente waanzin. Mijn leven speelde zich af in een decor dat doet denken aan de schilderijen van Dali, maar op een dag ontdekte ik iets. Iets dat later mijn redding zou blijken te zijn.
Mijn moeder kocht een nieuwe stereo-installatie en ik mocht haar oude Erres-pick-up hebben.
Op een ochtend zette ik gedachtenloos een plaat van Bach op en wat gebeurde er? De muziek bracht me zowaar in vervoering. De melodieen en symfonien van deze meester ontroerden me. Ik leek als het ware weg te drijven op de harmonische tonen van deze klassieke muziek. Met Chopin had ik het vervolgens ook en met Mozart. (Met het Smurfenlied trouwens niet.) Dit was een openbaring!
Later kwam er Rockmuziek bij zoals Focus, Deep Purple, Santana, Led Zepellin etc.
Ik ontdekte de wereld van de muziek en zodra ik een plaat opzette waarvan de muziek me me werkelijk diep van binnen raakte, dan begonnen de stemmen te krijsen en te vloeken om langzaam over te gaan in zielig gekerm.
De trollen, gnomen en andere monsters smeekten me op den duur of ik alsjeblieft geen muziek meer op wilde zetten, ze zouden alles voor me doen. Ze beloofden me rijk te maken, me van de mooiste vrouwen te voorzien, ja ze beloofden me zelfs een nieuwe brommer.
“Ook een Fantic?” vroeg ik hen dan. “Ja natuurlijk, de allermooiste!”
Ik trapte er niet in., want nu had ik ze. Ha ha, ik ging ze vermoorden.
Nadat ik geld van mijn moeder had gebietst, kocht ik een prachtige stereo-installatie en niet lang daarna had ik een kast vol met mijn lievelingsmuziek. Zodra de stemmen ook maar iets tegen me fluisterden, hoe zachtjes ook, dan zette ik bijvoorbeeld de LP “Viva” van Roxi-Music op en terwijl de muziek langzaam mijn geest en lichaam binnendrong, verdwenen de demonen. Nog een keer smeekten ze me om hen in mijn leven binnen te laten, maar ik was onvermurwbaar.
Op mijn achttiende waren ze voorgoed verdwenen. Het was net of de muziek uit het paradijs de trollen naar de hel verdreef. Niet voor niets is muziek soms hemels.
Sinds de ontdekking van de muziek is mijn leven ten goede gekeerd. Zelfs als ik nu tijden geen CD draai, blijven de demonen en de stemmen weg, want ze weten dat ik hen op elk moment kan verjagen. Hoe somber was eerst mijn toekomstbeeld. Wellicht zou ik in een inrichting tussen de gekken met dezelfde waanzin in hun kop belanden of mijn lijk zou op een dag in een natte donkere steeg worden gevonden. Met in mijn ene hand een leeg blik Exportbier en in mijn andere een aangevreten broodje hamburger.
Het kan vreemd lopen, want nu ben ik getrouwd met een prachtige vrouw die eruit ziet als een filmster, heb ik leuke kinderen, rijd ik in een Mercedes en ik woon in een van de mooiste huizen op de Utrechtse Heuvelrug.
De gnomen, trollen en andere monsters zijn alleen gebaat bij vernietiging en destructie, maar ze zijn allergisch voor schoonheid in muziek.
Dus als je last hebt van stemmen in je hoofd en word je wereld bevolkt met demonen, doe dan het volgende. Koop de beste muziekinstallatie, verzamel je mooiste muziek en ga er af en toe helemaal voor zitten. Laat je meevoeren op de hemelse tonen en je word gered. Dit was geen spotje van de BCC, maar een goedgemeende tip van mij. Red jezelf.
Het klinkt allemaal nogal zweverig, maar ik sta nu wel met mijn voeten op de grond.
De harmonie in de muziek heeft harmonie en rijkdom in mijn leven gebracht.
En dat allemaal door een ouwe Erres-Pick-up. Maar eh... zei daar iemand iets?
PRIX D’OR -aout 2007- du 14eme Art: la Nouvelle (comédie, aventure) / The Golden Prize-August of the 14th Art: Short Story (comedy and adventure) / Eerste prijs, Korte verhalen (comedie en aventuur)
World-wide Grand Prize-August of the 14th Art: NOVEL and SHORT STORY / Grand-prix Mondial-aout 2007- du 14e Art: le ROMAN et la NOUVELLE
VOTE/VOTER/STEMMEN |
