"MARLEEN"
Author/auteur: Edgard (Eddy) Adriaens (België, Belgium/Belgique)

Type  : Roman
Thema : Liefde

Beschrijving:
De eerste dag van het nieuwe schooljaar wordt Eddy verliefd op een nieuwe klas-genote, Marleen. Een paar maanden later al krijgt hij de bons. Maar dan blijkt dat geen van beiden elkaar écht kunnen loslaten.  Wat volgt is een dans van aanhalen en loslaten die de volgende twee jaren in hun leven zal tekenen en een referentiekader zal vormen bij nieuwe ontmoetingen in hun leven.

MARLEEN
Dagboek van mijn apenjaren in de Handelsschool van Aalst
 




In aangename herinnering aan vooral: (in alfabetische volgorde) Aldo, Carla, Danny C, Danny V.L, Deborah, Liliane, Linda, Marc, Marleen, Rudy en Stephanie

Opgedragen aan mijn echtgenote, Arlette en dochter, Tamara.
 
De auteur:
Ik ben Edgard (Eddy) Adriaens, geboren op 21.09.1953 in Aalst.  Ik groeide samen met mijn ouders en zes broers en zussen op in Terjoden. Na mijn middelbare studies werkte ik gedurende 14 jaar in een  paar KMO’s in het Aalsterse als correspondent en adjunct-(verkoops)directeur.  Daarna 18 jaar als relatiebeheerder bij Bacob en, na de fusie, als helpdesk-operator bij Dexia.
In 1975 trouwde ik met Arlette Scheerlinck.  We hebben een bloem van een dochter, Tamara.
Je kunt niet op een goeie morgen wakker worden, beslissen dat je gauw even een marathon gaat lopen en verwachten dat je een denderende prestatie gaat neerzetten.  Je kunt je evenmin op zo’n morgen aan het schrijven zetten en verwachten dat je een kunstwerk uit je mouw gaat schudden.  Ik heb die pretentie dan ook helemaal niet.  Ik ben geen schrijver, alleen maar de auteur van dit boek.


Het boek:
WYSIWYG … Wat voorligt, is mijn dagboek uit de jaren 70 – 73.  Toen geschreven en in 1995 wat ingekort en aangevuld.  Het is een sterk autobiografisch verhaal, waarin ik, - voor redenen die ik zelf niet goed begrijp, - van sommige mensen de naam veranderd heb en van anderen dan weer niet.  Mijn “dagboek” heeft nooit als dagboek bestaan.  Dit werk bevat dan ook geen accurate weergave van gesprekken of gebeurtenissen, doch geeft enkel een indruk van hoe ik de beschreven periode en wat er toen leefde en gebeurde aanvoelde.   
Het is niet mijn bedoeling mensen te kwetsen.  Als een van de vernoemde personen dit boek zou lezen en zich toch gekwetst of beledigd zou voelen door de manier waarop ik hem (haar) in mijn dagboek voorstel, bied ik hiervoor bij voorbaat mijn verontschuldigingen aan.
 
THOSE WERE THE DAYS MY FRIEND
(Mary Hopkins)

Once upon a time, there was a tavern
Where we used to raise a glass or two
Remember how we laughed away the hours,
Dream of all the great things we would do

Those were the days, my friend
We thought they'd never end
We'd sing and dance forever and a day
We'd live the life we'd choose
We'd fight and never lose
For we were young and sure to have our way

Then, the busy years went rushing by us
We lost our starry notions on the way
If, by chance, I'd see you in the tavern,
We'd smile at one another and we'd say

Those were the days, my friend
We thought they'd never end
We'd sing and dance forever and a day
We'd live the life we'd choose
We'd fight and never lose
Those were the days, oh yes, those were the days

Just tonight, I stood before the tavern
Nothing seemed the way it used to be
In the glass, I saw a strange reflection
Was that lonely woman really me?

(Refrain)

Through the door, there came familiar laughter
I saw your face and heard you call my name
Oh, my friend, we're older but no wiser
For in our hearts, the dreams are still the same

(Refrain)

PROLOOG.
“If you are going to San Francisco,
Be sure to wear some flowers in your hair.”
(Scott Mckenzy)


Ik kom uit een wereld waar jongeren met lange haren - wat toen lang heette - beatles, provo’s,  beatniks of hippies genoemd werden en op straat nagekeken werden. In deze wereld vervulde “Hair” de ouders met afschuw. “Hair” was immers hét onderscheidende teken van verzet tegen een generatie en een systeem dat jongeren niets anders te bieden had dan hypocrisie en waar de naarste dromen van George Orwell vaste vorm dreigden aan te nemen. Wij waren progressief en links omdat het imperialisme en nationalisme, de wet van Rust en Orde, een omvang aannamen die ons dwong te reageren en ondertussen werden wij bij de schooldirecteur geroepen omdat ons haar te lang was.
Ik kom uit de wereld waarin de Kennedy’s vermoord werden, Camilo Torres, Che Guevara en Martin Luther King; waarin “The First Nation” in Vietnam een generatie opofferde aan de tomeloze eerzucht van haar leiders; waarin Israel en de Arabische Landen nog maar eens een oorlog uitvochten; Bernadette Devlin op de barricades van Ierland om gelijke rechten   smeekte; Nyerere aanbeden werd en jonge mensen op café meer over politiek praatten dan over auto’s, TV of sport.  Tenminste: in “onze” cafés toch.
Ik kom uit een wereld waar een deel der jongeren gekleed ging in olifantenpijpen-broeken en Indisch katoenen hemden, liefst kanariegeel, rood, oranje en lila en bij voorkeur al die kleuren samen en door elkaar.  Lange tijd zwoer het grootste deel echter nog bij de klassieke pakjes, “de zondaagse kleren”, waarin zelfs “The Beatles” in hun beginjaren hun Tv-optredens gaven.  Geleidelijk werden de mogelijkheden van Jeans “Texas-broeken” als everyday-wear ontdekt en naarmate de scholen hun verzet tegen deze kleding opgaven, kleurden de straten blauw. Voor de meisjes - voor de jongens niet minder in feite - showde Twiggy in het onooglijke Carnaby Street de mini-mode.  En terwijl steeds meer meisjes experimenteerden met schaar en draad, “surveilleerden” in sommige scholen de leraressen met een meetlat op de speelplaats: maximum 15 cm boven de knie, weet je wel.
In deze wereld was roken nog een “must”, want het verband met kanker was slechts een vage veronderstelling.  Het enige argument tegen roken was dan ook beter dan alle publiciteit samen: “het stond slordig!”  James Dean deed ons voor hoe slordig je het kon doen lijken en wij aapten het hem keurig na.
In mijn wereld was de culturele kloof tussen jongeren en volwassenen absoluut.  Onze muziek was totaal verschillend, vonden wij toen toch, van al wat onze ouders kenden.  Iedereen leek trouwens op een of andere wijze bezig met muziek en was er - terecht - van overtuigd dat er uitzonderlijk originele en prachtige muziek gemaakt werd.  Of je voorkeur uitging naar The Rolling Stones, Deep Purple, Pink Floyd, Chicago ... of eerder naar The Beatles of The Bee Gees bepaalde mee naar welke cafés je ging en wie je ontmoette.
In de jaren onmiddellijk na ‘68 werd het onderwijs overspoeld door een eindeloze reeks stakingsgolven.  De ene keer staakten de leraars, dan weer was het de beurt aan de leerlingen.  “We shall overcome” zongen wij nog lang nadien en de geest van kritiek, de drang naar inspraak daalde alsmaar vuriger over ons neer.  Er was Pete Seeger, er was Joan Baez; Nina Simone was young, gifted and black en Bob Dylan was naast Mahalia Jackson obligate kerkmuziek.
De oudere generatie had zoiets nog niet meegemaakt: een kruisvaart van kinderen, hun kinderen, die openlijk discussieerden over alle heilige geboden en taboes van de wereld, die het afbreken van Heilige Huisjes als een opdracht zagen, zelfs al werden ook open deuren niet ontzien.
De kranten schreven over de crisis van het gezag en wij waren jong en teerden op de  verwarring der ouderen.  Dezen wisten niet hoe reageren: zij hadden geen ervaring met onze houding.  Zij hadden ook geen antwoord op onze vragen, want onze vragen waren in feite hun eigen vragen.  Zij twijfelden al even min als wijzelf aan ons gelijk!  Alleen vervulde de manier waarop wij lucht gaven aan onze onvrede en de overdrijving eigen aan onze jeugd hen met angst voor de gevolgen: dit kon niet goed aflopen!  Het ouderlijke gezag was destijds vaak nog slechts een klucht: de kinderen waren beter geleerd dan de ouders, beter belezen en beter geïnformeerd. 
Tussen de soep en de patatten door verslonden wij de “Rode Boekjes”.  Die zegden eigenlijk allemaal hetzelfde: “Als we niet wilden dat de imperialistische neonazi’s de deken blijvend naar zich toe trokken was het nu de tijd om al hun stomme bordjes te negeren: je mag wel degelijk op het gras lopen, je moet enkel voor jezelf uitmaken welke wereld je wilt en je vervolgens organiseren om die te realiseren.”  Gandhi had toch een kwart eeuw eerder al getoond hoe dat moest?!
De verf van het Tweede Vaticaans Concilie was nog niet helemaal overschilderd toen.  Even was er hoop op een Kerk met een menselijke stem.  Maar toen Johannes XXIII overleed, stierven met hem de meeste van onze illusies: De Kerkelijke Sprookjes werden één na één in eer hersteld.  Wij werden zo de eerste generatie in eeuwen die in steeds grotere getallen afhaakte.  Plots waren er praktiserende en niet praktiserende katholieken en piekte de interesse voor andere religies en overtuigingen.  Van Hare Krisna - in onze wereld zeer populair - over de scientology church en het pantheïsme tot openlijk atheïsme. Alleluja! 
“Doodzonde!” riepen de geïndoctrineerden.  Uit liefde en bekommernis, want zij zagen ons écht naar de hel gaan.  Maar de gaten in de kerkelijke kaas werden alleen maar groter, de kerken steeds sneller leeg, de priesters steeds zeldzamer.  Al wie de kerk van binnenuit wilde verbeteren, liep immers steeds weer tegen haar dogma’s en taboes aan en bleef zo toch een deel van de leugen die hij bestreed. 
In onze wereld groeide de overtuiging dat “Liefde” het enige constructieve element in de wereld was en “zonde” al wat daar afbreuk aan deed.  “Beautiful People” zong Melanie in haar prille jeugd en John Lennon, a working class hero, ontdekte de vrouw, “the nigger of the world” en kauwde en herkauwde de droom van miljoenen tot het gestroomlijnde one-liner succes “Imagine”.   “Woodstock” en “Wight” waren al even commerciële leugens die dreven op de kwaliteit der performers, maar evenzeer op de luchtbel van de Grote Liefdesfeesten.  Ook “Love Story” had niets om het lijf: braaf, melig, gezocht dramatisch, twee-dimensioneel en over-gesimplificeerd was het typerend voor de massaproductieopvattingen van de consumptiemaatschappij waarin wij dreigden te verdrinken.  Dat het boek, de film, de muziek zo’n gigantische hits werden, was wellicht een teken aan de wand: het ultieme bewijs van de hopeloosheid van onze idealen.  Het “Mourir d’aimer” raakte ons omdat het niets vandoen had met de Napalm op Vietnam of de hulp aan Somoza in Nicaragua, omdat wij 17 waren in die jaren en hopeloos op zoek waren naar “LOVE, NOT WAR” ... en omdat de vlucht uit de werkelijkheid voor de massa’s altijd al het gemakkelijkste alternatief was.
“Mit Siebzehn hat man noch Träume”.  In 1970 werd ik 17.  Ik had nog nooit een slechte song gehoord van de Creedence Clearwater Revival, beschouwde mezelf als Romantisch,  melancholiek, Non-conformistisch en Onbezorgd en leefde eerder chaotisch.  Misschien reed ik na school naar huis, misschien ook niet.  Misschien ging ik uit onder het weekend,  Misschien ook niet.  Misschien maakte ik mijn huiswerk, misschien ook niet.   Misschien studeerde ik, ... tot ik eraan begon was ik de laatste die het zou kunnen geweten hebben. 
Dank zij een occasionele bijverdienste en enige zwarte magie, gaf ik wekelijks aan sigaretten en drank een veelvoud uit van wat ik als zakgeld ontving.  Toch bleef het scharrelen om rond te komen.  Ik deed niet aan sport, ik had geen hobby’s, geen idee van wat ik nà school zou doen.  Ik plande helemaal niets, had geen ambities, geen doelen.  Ik leefde.
Een deel van dat leven speelde zich af in Terjoden, de arbeiderswijk aan de rand van Aalst waar ik in 1953 geboren werd:  Een grauwe lintwijk zonder geschiedenis, langs de  Geraardsbergsesteenweg uit de grond gestampt toen in Haaltert een station gebouwd werd.   
De rest van mijn leven bracht ik door in Aalst, waar ik school liep - of “broste” - en waar ik tijdens het weekend uiting bij “de Frakken”, in de Caspuciero. Of bij voetballer Vander Elst, waar ik lid gemaakt werd van de “James Dean Friends Club”, zonder ooit te ontdekken wat die Club dan wel deed behalve toegangskaarten en -stempels uitdelen voor de danszaal. 
Tijdens de weekdagen waren het vooral de bars van de Korte Nieuwstraat en van de omgeving van het Stationsplein die probeerden compensatie te bieden voor de meer theoretische lessen die wij in school moesten slikken.
Aalst, dat was natuurlijk ook Carnaval.  Er zijn er die verkeerdelijk denken dat Carnaval een volksfeest is dat het weekend na Aswoensdag doorgaat.  In werkelijkheid is het altijd een beetje Carnaval in Aalst, want elke carnavalvereniging heeft altijd geld nodig en elk bal dat ze met dat doel inrichtten was even goed Carnaval. 
Aalst dat was ook het Belfort, waar de kunstenaars van de eigen academie tentoonstelden en af en toe een andere ook.  Hoewel de ingerichte tentoonstellingen mij keer op keer zeer  tegenvielen, kon ik het bordje “tentoonstelling” niet voorbij: de kans één mooie sculptuur, één mooi schilderij te zien, oefende een onweerstaanbare aantrekkingskracht op mij uit, trok mij binnen - naar de ridderzaal, of beneden in de middeleeuwse krocht, waar ik even later meestal ontgoocheld en onbegrijpend stond te kijken op drie keurig afgezaagde en in kippengaas verpakte bezemstelen met het bordje “Andromeda” voor.   
Aalst, dat was voor mij ook “de Bon Marché”, waar ik ronddoolde als al mijn geld op was, eindeloos boeken doorbladerde en naar “plaatjes” luisterde in de muziekafdeling.
In dit leven, ongewild, zoals dat steeds gaat, ontmoette ik Marleen.  De impact van Marleen op mijn gevoelsleven was totaal.  Mijn leven wérd Marleen: twee paar ogen, twee monden, vier handen, één buik.  Alles dat zich buiten dit terrein bevond werd plots heel vaag voor mij.  Marleen werd mijn lief, mijn obsessie, de spiegel van mijn dromen.  Maar evenzeer mijn orakel en de spiegel van mijn onmacht.  Over deze vreemde en bevreemdende ervaring gaan de volgende bladzijden.
 
Hoofdstuk 1.
“Get Ready” (Rare Earth)
Kan je je iets rotters voorstellen dan terug naar school te moeten na twee maanden vakantiewerk?  Het is een degradatie over de ganse lijn wanneer je terug op de schoolbank moet, nadat je je twee maanden lang verantwoordelijk hebt gevoeld voor je job.   Economisch ben je plots totaal waardeloos en je voelt je als een vis die verstrikt geraakt is in een of ander net en alleen nog kan wachten tot hij klaargestoomd zal zijn voor zijn bijdrage aan de moderne consumptiemaatschappij.  Het toppunt was wel dat mijn bromfiets met een gebroken gaskabel in de garage stond en ik natuurlijk net iets te laat uit bed geklauterd was om de bus te kunnen halen.  Ik was dan ook helemaal in een stronthumeur toen ik op vier september liftend op weg ging naar de “Hoger Rijksinstituut voor Handel en Administratie - met Normaalafdeling”.
De naam van de school alleen al volstond ruimschoots om een deftig mens de stuipen op het lijf te jagen.  Waarschijnlijk gestolen uit een Russische bespreking van de successen van het laatste vijfjarenplan!  En zeggen dat we die litanie de eerste dagen in al onze schriften mochten neerpennen!
Eenmaal binnen de ‘veilige’ muren van de school, voelde ik me direct een stuk beter: de traditionele eerste-schooldag-sfeer met zijn ongelooflijke geharrewar en rompslomp ligt me wel.  Iedereen biedt je sigaretten aan tegen een snelheid die je doet denken aan illegale omkoperij door een of andere kankerspecialist.  Sommigen staan hun nagels te verorberen in afwachting dat de uitslag van de herexamens zal bekend gemaakt worden.  De meisjes maken bemerkingen over je kleren, de lengte van je haar of de kleur van je huid of vertellen je wie nieuw is, wie niet meer komt en waarom dan wel niet.  Sommige vrouwen hebben een neus voor dat soort nieuwtjes.  Ze ruiken hun bronnen en kennen hun cliënten.  Alleen het uitziften van de minder interessante details loopt regelmatig verkeerd.  Maar hoe kan het anders,  wanneer smalltalk voor velen van ons, mannen, een onmogelijke opgave is, terwijl het precies hun grootste specialiteit is?
Een deel van de mannen probeert vooral zichzelf te laten gelden: wie zich laat strikken wordt getrakteerd op de gekste  wildwest-verhalen over “machtige” vakanties en ontelbare liefdesavontuurtjes met meiden die daarvoor rechtstreeks uit Playboy werden overgekopiëerd. 
Ik weerde een paar apentroepen met een vrolijk maar afstandelijk “hallo” af en liep snel door op zoek naar een mens.
Udos felgroene ogen hadden hem blijkbaar de belangstelling van een paar giechelende meisjes opgeleverd.  Niet zo gauw echter had hij mijn zweetgeur waargenomen of hij kwam op mij af: “ Wel, Pithecantropus erectus, hoe is het ermee?”
Zijn drang naar kennis had hem er blijkbaar toe aangezet een speurtocht door onze ontstaansgeschiedenis te ondernemen.  Soms, als wij beiden in de stemming waren,  vermaakten wij ons door zoveel mogelijk stadhuiswoorden te gebruiken.  “Dikdoenerij” noemden wij het zelf, maar wel leuk.
Ik haakte in op zijn nauwelijks verholen oorlogsverklaring.  “Laat de ‘erectus’ er maar af voor vandaag, jongeman.  Ik zal het als een eer beschouwen door jou met ‘mijnheer australopethicus’ aangesproken te worden, wij evolueren allemaal, n’est-ce pas?”
Als ik gedacht had er met iets als ‘onderontwikkelde mylodon’ vanaf te komen, had ik hem onderschat, of minstens de degelijkheid van zijn lectuur dan toch, want hij pareerde vakkundig: “tiens, je weet toch dat je omgekeerd aan het evolueren bent, hé?  Jouw australopethicus, mijn zoon, leefde een heel tijdje voor mijn pithecantropus!  Maar daar niet over gezeverd.  Heb jij Rudy al gezien?  Heeft zijn baard laten groeien, de knul.  Enne, weet je al dat de Willy zijn zuster nu ook hier naar school komt? ...”
Baarden waren aan mij niet echt besteed: de mijne vertikte het zich te laten zien, zodoende.  Willys zus interesseerde mij ook niet speciaal: Willy was niet helemaal ‘my cup of tea’.  Hij was een grote, wat stille jongen, die zich in de klas eerder wat afzijdig hield en tot zulke ongelooflijke prestaties in staat was als het omspitten van de tuin van een leraar.  Daarbij, wie geeft er wat om het struikgewas op het gezicht van een oude bekende of de zus van een godvergeten klasgenoot wanneer je nog niet weet of er vers bloed in de klas is?
Als je ‘godsdienst’ volgt, en dat moest ik wel indien ik mijn drinkgeld niet volledig wilde verliezen, loop je altijd het risico met enkele sociaal verachterde elementen opgezadeld te geraken.  Dat was in onze klas alleszins wel degelijk het geval, zodat ik erop gebrand stond te weten of er per ongeluk niet wat van het betere vee bij de kudde geraakt was.
•        Nee, je bent de eerste die ik spreek.  Maar weet jij al of er wijzigingen zijn in onze klas?
•        Zwijg er me van, vent, ik probeer al een week niets anders meer dan niet aan onze fantastische klas te denken en nu kom jij mij meteen met de neus in de drek duwen.  Een goeie raad: hoop niet teveel dat het beter zal zijn, dan valt het misschien allemaal nog zo geweldig niet tegen.
•        Danks, je hebt me een hart onder de riem gestoken, mag ik wel zeggen.

Danny en George hadden ons ondertussen opgemerkt en kwamen ons opgewekt tegemoet. “Echt jammer van die stomme brommer”, dacht ik, toen de bel ging nog voor ze bij ons geraakt waren.
Een paar minuten later al bleek dat Udo zich niet vergist had: braaf op de eerste rij zat een soort levend fossiel met een neus als een biljartkeu en oren als teljoren het welkomstwoord van de klastitularis te noteren.  Udo had hem ook opgemerkt:
•        Zeg, is dat je tweelingbroer daar vooraan?
•        Lach met je grootje, jongen, of koop je eens een bril die aangepast is aan je mollenogen.   
•        Oh sorry, maar had jij niet zelf gezegd dat ik je met australopethicus mocht aanspreken?

Ik proestte het uit.  1 - 0 voor die klootzak en de aftrap was zelfs nog niet gegeven! 
Maar er zat nog meer nieuws in de klas: schuin voor mij zat een goedmoedig vrouwelijk fort met grote, hoekige lettertekens haar naam op de cover van een spiksplinternieuw en keurig gekaft schrift te schilderen, waarna een keurige rode én een even keurige groene streep het oeuvre voltooiden.
In een verloren hoekje aan het andere eind van de klas zat een soort telefoonpaal gemoedelijk te keuvelen met twee veteranen aan de tafel voor hem.  Hoe langer ik het groepje  observeerde, hoe sympathieker hij mij voorkwam.  Niet slecht!
Drie tafels voor mij zat ten slotte de meest intrigerende nieuwkomer: vrouwelijk dus.  Niet zo meteen te klasseren ook, want al wat ik zag was een stuk van de rug van haar stofjas en de achterkant van een klein hoofdje met bruine haren, samengebonden in een konijnendotje.
Twee lesuren waren er tot aan de speeltijd; uitzonderlijk doorlopend omdat de verdeling van de lesuren nog niet klaar was.  Twee lesuren, gedurende welke zij niet één keer opzij keek.  Niet één enkele keer.  Zelfs niet toen de leraar dreigde voor mij en Udo een uitzondering te maken op het recht om ons te zetten waar wij wilden, wanneer wij ‘opnieuw’ begonnen de lessen te storen.  Onzin nochtans: wij hadden van de man het jaar ervoor geen les gehad.  Die was dus duidelijk gewoon gebrainwashed of dacht dat het volstond op voorhand wat te blaffen om aan de onvermijdelijke vuurproef te kunnen ontkomen.
Hoe dan ook, geen kat die eraan dacht om tijdens die delicate eerste lesuren keet te schoppen, zodat het wel overbodig zal zijn te zeggen dat ik me dood verveelde.  De bel moest nog beginnen rinkelen toen ik de deur al opengeramd had en met de zoveelste sigaret in de mond de koer wou opstormen.
•        Eddy!
•        Ja.  School in brand?

Ik vertraagde, maar stapte toch verder richting uitgang.
Ik heb er een handje van weg mij een air te geven alsof ik mij voor niets of niemand interesseer. “Om mijn zwakke persoonlijkheid tegen mogelijke nederlagen, die mijn trots niet zou kunnen aanvaarden, te beschermen.” legde een brave leraar mij ooit bereidwillig uit.  Er moet iets van waarheid ingezeten hebben, anders zou ik hem voor die uitspraak nooit een gans jaar lang getergd hebben.  Zelf zie ik het liever anders: ik kies graag zelf de mensen met wie ik omga en hou nogal aan mijn vrijheid.  Trouwens, meest bewondering heb ik altijd gehad voor de mensen die gevat reageerden op mijn ‘flauwe’ opmerkingen.  Gelijkheid van Geesten is toch de ultieme magneet waar wij allemaal op kicken?  Door de band had mijn systeem succes: delft iemand één keer het onderspit in een vakkundig-beledigen-toernooi, zint hij gegarandeerd op wraak, maar na de derde keer laten zelfs de hardnekkigste honden af.  Op termijn ervaar je zelfs een vreemde soort van dankbaarheid omdat je hen negeert.  Trouwens: zoals elke klas kende ook de onze haar verschillende kringen en waren de onderlinge verhoudingen mettertijd vrij duidelijk voor iedereen, zodat de spanningen zelden hoog opliepen.   
Maar dat was de allerlaatste zorg van Willy: hij herkende de groepssymboliek gewoon niet.  Geleid door het toeval belandde hij afwisselend bij alle groepen en bij alle groepen was hij hoofdzakelijk “De Grote Luisteraar”. “Ik kom met iedereen overeen” was zijn eigen optimistische conclusie. 
Vijftien minuten pauze waren er tot het begin van de volgende les. Vijftien minuten die ik gewoon moest op de koer doorbrengen, want nu werden de terreinen afgebakend, nu ontstonden de kernen, nu moest gaan blijken wie anderen aantrok - en een kring rond zich verzamelde - en wie zich noodgedwongen bij een of andere kring moest aansluiten.  Nu viel er meest te leren uit de begroeting van de meisjes. Dit was de dag waarop de jonge runderen voor het eerst na een lange winter weer de wei op mochten.  Willys naam kwam op ogenblikken als deze in mijn agenda niet voor.
•        Hey, stop eens Eddy.  Ken je mijn zuster al?

Wij waren de deur van onze parallelklas juist voorbij, zodat er verschillende meisjes met ons mee richting koer stapten.
•        Hi, Ann, alles kits?
•        Op een eerste schooldag?  Jij bent gek zeker?!
•        Ach, geef maar blij dat je blij bent dat je me terugziet!
•        Stoefer!!

Willy had me bijna bijgebeend.
•        Eddy ...?

Ik keerde me naar hem toe en knikte even naar het meisje dat net tussen ons in stapte.
•        Hi!

Zonder te vertragen of ook maar op haar antwoord te wachten, draaide ik me naar hem:
•        Yeap, nu ken ik ze.
•        Zeg, je gaat weer niet beginnen zoals vorig jaar, hé!

Ik moest even glimlachen bij de zalige herinnering aan de miniatuuroorlog die wij het vorige schooljaar hadden uitgevochten. Een tijdelijke leraar had Willy toen geprezen omwille van de ‘mannelijke blik’ in zijn ogen.  Dat was vanzelfsprekend genoeg geweest om hem de rest van het jaar te bedenken met het troetelnaampje ‘Adonis’ en zijn macho-kenmerken te gepasten en ongepasten tijde dik in de verf te zetten.   
•        Dít is mijn zuster.

Blijkbaar had hij zich gehaast om mij in te halen, maar was zijn zus op haar gemak achter hem aan gekomen.   
Ik moet toegeven dat ik sprakeloos was.   
Dit zijn zuster!? Was hij vorig jaar maar zo verstandig geweest haar eens mee te brengen naar een fuifje, zijn jaar zou ook wel veel prettiger verlopen hebben!
Shit, ze had mijn verwarring duidelijk gemerkt.  Ik hoorde de ondeugende ondertoon in haar stem toen ze zachtjes ‘aangenaam’ mompelde en haar hand naar me uitstak. 
‘Aangenaam’: stel je voor!  Ik merkte ook wel de spotlichtjes in haar ogen, maar wist gewoon niet direct hoe best te reageren. 
Als ik dan toch een nederlaag geleden had, kon de ‘cool approach’ misschien de schijn nog redden: ik beperkte er mij toe haar eens extra kalm van onder tot boven op te nemen: zij was rank, rookte, droeg een zachtgele blouse op een donkerblauwe korte rok, had slanke, mooie benen, smalle heupen, kleine borstjes en een spits secretaressesnoetje met een vreemde rimpel in haar voorhoofd. Haar halflange haren vielen golvend tot op haar schouders.  Maar vooral: zij was zelfzeker.  Haar blik week niet voor mijn onderzoek.  In tegendeel.  Zij probeerde duidelijk oogcontact te maken, wat ik niet weigerde.
“In welke klas zit je?” vroeg ik - inmiddels écht geïnteresseerd.
... Zij zat welgeteld drie tafels voor mij.  Haar haren had ze losgemaakt voor ze buitenkwam en haar stofjas had ze in de klas achtergelaten.
“Tof, dan kunnen wij nog veel plezier hebben” probeerde ik te redden wat nog te redden viel alvorens met een “tot straks” buiten te hollen. 
Op de koer kwamen Willy en zijn zus bij ons groepje staan.  Ook Marc, de telefoonpaal, sloot zich aan.  Ik nam niet veel deel aan het gesprek, dat immers vooral ging over de vroegere scholen van Marc en Marleen en hun redenen om van school te veranderen. 
Het gesprek interesseerde mij maar matig.  Om de een of andere reden voelde ik mij gestoord omdat ik duidelijk geflaterd had in de kennismaking met Marleen.  Tezelfdertijd  had zij mij meteen in verwarring gebracht.  Het viel mij op dat zij zich bij het vertellen over het vorige schooljaar vooral tot mij richtte. Zij maakte mij nerveus, ik haar niet, die boodschap was me wel duidelijk.
De rest van de voormiddag heb ik mij niet meer zo verveeld.  Eens ik een en ander op een rijtje gezet had, lag de conclusie voor de hand: Marleen was veruit het knapste meisje uit de klas en bovendien was er iets tussen ons.  Er was dus werk aan de winkel. 
Eerst diende de zwaarste concurrentie uitgeschakeld.  Udo maakte geen bezwaar.  Terwijl hij Roger informeerde over mijn plannen, begon ik aan de voorbereiding van mijn offensief te werken.
Het nieuwe leraartje Duits zag er nogal zoet uit, zodat ik dacht ik me wel iets kon veroorloven.  Terwijl de brave man ons een vertaling opgaf om onze kennis van Goethes taal te testen, pijnigde ik mijn hoofd op zoek naar middeltjes om twee tafels en een rugleuning te overbruggen.  Net toen ik tot het besluit gekomen was, dat het wellicht beter zou zijn te wachten tot na de les, sloeg het ventje vooraan het aanwezigheidsregister open en vroeg of “nummer vijftien” zo goed zou willen zijn even de klas rond te wandelen op zoek naar beëindigde werkjes.
“Nummer vijftien”.  Ik voelde mijn bloed koken.  Zo’n kereltje zouden ze moeten verbieden Duits te onderwijzen! Zou ik hem vragen welk nummer hij had?
Maar mijn plannen werden doorkruist door beweging aan tafel nummer drie: Marleen stond recht en antwoordde vriendelijk “Nummer vijftien zal dat graag doen, Mijnheer.”  Geen openlijke confrontatie dus, integendeel een vriendelijke en ietwat onderdanige toon waartegen de leraar geen verhaal had, maar die tezelfdertijd aan duidelijkheid niets te wensen over liet.”
Marleen liet niet met zich sollen, zoveel was duidelijk. 
Toen ze mijn Übersetzung wilde in ontvangst nemen, liet ik die niet direct los.  “Een kus”, zei ik lachend, “of je krijgt ze niet”.  Zij lachtte vriendelijk terug, liet het blad niet los en bewoog ook niet.  “Eigenlijk ben jij wel een prachtig beestje”, hoorde ik me tot mijn eigen verbazing lachend zeggen.
•        Waaw!

De afschuw klonk vingerdik door in haar veel te luide kreet.  Ik liet het blad verschrikt los en wendde mij naar Udo om de indruk te wekken dat ik met hem in gesprek was.  Nou, dat lieve, vriendelijke, zachte leraartje liep daar toch maar net niet in.  Hij begon mij uit te maken en te bedreigen alsof hij mij de nacht ervoor met zijn vrouw betrapt had.  Leerzaam was het wel: de leraars hadden blijkbaar iedereen voor mij gewaarschuwd en onderling afgesproken mij van bij het begin van het schooljaar extra nauwgezet in de gaten te houden.
Ik liet de storm over mij heen waaien, al moest ik aanvankelijk mijn laatste greintje reserve aanspreken om kalm te blijven en niet in een zinloos verweer over te gaan: dat ventje probeerde duidelijk mijn prestige te ondergraven.  Als hij echter dacht mij in deze omstandigheden tot een open confrontatie te kunnen verleiden, had hij het toch verkeerd voor. Ik had geen zin om als voorbeeld te dienen voor iedereen die het in zijn hoofd zou kunnen krijgen om wat keet te schoppen in zijn les.  “Wie ik wel dacht dat ik was? Mijn pretentie fnuiken?  Hardere kerels op de knieën gekregen?  Zinloos bij hem te gaan wenen om er op de herkansing doorgelaten te worden?” ...
Ik moest hem nageven dat hij zijn les goed geleerd had, maar het duurde gewoon te lang.  Na de eerste verrassing keek ik hem vriendelijk glimlachend aan en bleef dat doen tot wanneer zijn inspiratie opgebrand was en zijn motor sputterend stilviel. 
Eén ding nam ik mij inmiddels wel heilig voor: na twee jaar Duitse les werd het tijd dat ik voor dat vak iets deed, zodat ik nooit van zijn willekeur afhankelijk werd!
Na de les ging Udo een sigaretje roken.  Marleen nam meteen zijn plaats naast mij in en ging in de aanval:
•        Waarom moest je ook zo zeveren, ik ben geen beest!
•        Ooh, is het juffertje ook al op haar teentjes getrapt? Wie zevert er?  Waarom moest jij goddomme zo kelen?  Dacht je dat ik je ging verkrachten misschien?
•        Eddy, je bent gemeen.  Echt gemeen!
•        En jij hoogstwaarschijnlijk volmaakt, is-het-niet?  Jij kunt altijd precies voorzien wat er gaat gebeuren en had al dadelijk in de mot dat die leraar zo kort van slof was.
•        Stop ermee, Eddy ... en doe je voeten van die tafel, anders krijg je straks daarvoor nog eens onder je voeten.

Nee, die was goed zeg!  Die toffe meid komt daar voor de eerste dag in een nieuwe klas. “Mijn klas” tussen haakjes; heeft daar hoop en al twee woorden met mij gewisseld en denkt dat ze al het recht heeft mij de les te spellen!
•        Ik geloof, mijn lief schatteboutje, dat ik mijn voeten leg waar ik wil.  En als er hier één persoontje is aan wie ik geen rekenschap moet geven, dan ben jij dat toch!

Ze was ràzend.  Haar gezicht stond strak en haar ogen knetterden.
•        Ik ben je schatteboutje niet.  Wie denk jij wel dat je bent, ventje?
•        Oho ... hoorde ik dat daarstraks ook al niet?  Vind je niets beter dan wat een aftandse leraar je voorgekauwd heeft?  Weet je wat jij bent, liefje?  Een miezerig stukje bourgeois.  En als je dan toch de baas wil spelen, geef mij eens één goede reden waarom ik mijn voeten van die tafel zou nemen, dan doe ik het misschien nog ook (Mijn houding was eigenlijk allesbehalve comfortabel geworden).
•        Het betaamt niet.
•        Jezus, Maria, Jozef: het betaamt niet!!! Ik had het kunnen denken!  Om je de haren uit de kop te trekken!  Ga je begraven, kind. Als dàt een goede reden is, dan ga ik maar zelfmoord plegen.  Iedereen doet toch wat hij goed vindt?  Wat maal ik erom of iets betaamt of niet.  Ga jij naar de mis?

De verandering van onderwerp verstevigde eindelijk een beetje mijn positie.  Natuurlijk ging ze naar de mis.  Tegen haar goesting.  Niet eens omdat ze een misvormd geweten had dat haar steeds probeerde wijs te maken dat ‘het niet betaamt’ als je je voeten op tafel legt, thuis blijft uit de mis, je neerzet op de stoep in het centrum van de stad ... maar gewoon uit onzekerheid en schuldgevoel zoals dat een goeie katholiek past: “je weet immers nooit waar dat goed voor is.”
We geraakten zowaar verdiept in een interessant theologisch debat dat slechts een einde nam doordat wij allemaal heel beleefd gevraagd werden recht te staan om de volgende leraar te begroeten.  Ik veegde er mijn voeten aan en bleef nog even mediteren over Marleens opvattingen over het geloof.    Net toen ik mij wilde goedzetten vroeg een venijnig sissend stemmetje mij zeemzoet wat ik liefst deed: mijn voeten van tafel nemen en rechtstaan of de rest van de dag in de bibliotheek gaan opstelletjes schrijven over ‘elementaire wellevendheid’.
Nou, dit was dus duidelijk een geval van heirkracht.  Ik deed dus wat ik toch al van plan was en zette mij behoorlijk op mijn stoel. “Zitten allemaal” beval de zeemzoete terwijl hij weer naar voor wandelde.  Gelukkig was hij er dus niet op uit de zaak ten spits te drijven.
Marleen liet zich naast mij neerzakken.  Zij glunderde.  Ze had er trouwens alle reden toe ook! 
Udo nestelde zich op de lege plaats naast Marc ...
Ik was aangenaam verrast dat Marleen zich naast mij gezet had.  Tezelfdertijd voelde ik mij een beetje ongemakkelijk bij de gedachte dat ik deze kennismaking toch wel héél slecht aangepakt had.  Maar dat gevoel smolt weg als sneeuw voor de zon toen meteen bleek dat zij daar helemaal geen aanstoot aan nam en bovendien zuidelijk werd dat het wel uitzonderlijk goed tussen ons klikte.
 
Hoofdstuk 2.
“Which way you goin’ Billy” (The Poppy Family)
De rest verliep even verrassend als snel.  Hoewel: voor mij ging het in het begin allemaal nog veel te traag!  Hoe dan ook, al vlug richtte ik al mijn aandacht uitsluitend op Marleen.  Binnen de week praatte ik op de koer vrijwel enkel nog met haar.  Ik verwaarloosde de paar vrienden die ik had totaal. 
Op 12 september brak ik een beginnende relatie af met een lief meisje dat ik in een dancing had leren kennen op de eerste zaterdag nadat ik teruggekeerd was van mijn vakantiejob aan zee. 
Op 17 september gaf Rita, een meisje uit onze klas, een verjaardagstourneetje in de Monopole.  Willy en Marleen wipten maar even binnen: moeder zou ongerust zijn indien ze langer bleven.  Ontroerend toch, zo’n brave kinderen! 
De korte tijd die ze dan toch met ons doorbrachten was echter zeer belangrijk: voor het eerst zagen wij elkaar buiten school.  Immers, Willy genoot ervan dat zijn zus naar dezelfde school ging als hij en week die eerste schooldagen geen centimeter van haar zijde.  Op de verduisterde dansvloer danste ik die dag voor het eerst met Marleen.  Wij hadden alle twee geweten wat komen ging, maar vreemd genoeg deed precies dat de spanning tussen ons onwaarschijnlijk hoog oplopen.  “Which Way You Goin’, Billy” speelde de jukebox.  Slijmerig traag.  Een smartlap om melig van te worden.  Zo’n drie minuten lang mochten wij onze lichamen tegen elkaar drukken en samen langzaam, heel langzaam bewegen: bewust van elke spier die bewoog, van de lichaamsgeur van de andere, van de volheid van onze overgave.  Het was een mooie herfstdag die donderdag waarop ik Marleen voor het eerst kuste en wij onze eerste afspraak maakten.  Een dag die beloftes inhield.  Beloftes voor een gelukkig weekend, beloftes voor een gelukkig schooljaar. 
De vrijdagavond kon ik de slaap niet vatten.  Teveel gegeten trachtte ik mezelf wijs te maken, maar het lukte niet al te best.  Ik had gewoon de track en wist het.  Overwegend genoot ik er van, maar ergens knaagde de verwarring: “Waarom plots zo verschrikkelijk erg verliefd?  Waarom had ik zo’n problemen met mijn gevoelens?  Wat was er anders nu dan vorige week?  Wat was er anders dan bij de vorige verliefdheid?”
Wij hadden destijds ook de zaterdagvoormiddag nog les.  De voormiddag gleed dus gewoon voorbij.  De namiddag was moeilijker: niets kon mij boeien, zodat ik mij stierlijk verveelde.  Het grootste deel van de tijd bracht ik gewoon in bad door, luisterend naar de top twintig.  Uitgaan begon destijds een stuk vroeger dan nu.  Maar die avond wel heel vroeg voor mij: nog voor zevenen stond ik al moederziel alleen in de Caspuciero te wachten.  In de zaal was nog haast geen volk.  Buiten viel een druilerige motregen.  “Zou ze erdoor komen?” Plots bedacht ik dat ik niet wist hoe ze zou komen: per fiets? Met een vriendin? Met de wagen gebracht en afgehaald door haar ouders? Ze zou verdorie toch niet met Willy opdagen zeker?
Iets voor half acht kwam Marleen binnengestapt ... met Willy als een poedel achter haar aan.  Shit! Zij kwamen niet naar me toe, maar leverden hun jas af in de vestiaire en bleven aan de rand van de dansvloer staan.  Waarom kwam ze niet gewoon bij me?  Ik dus maar zelf op hen af.  Willy bleek niets van onze afspraak af te weten, of deed alleszins zo.  Ik bestelde drie pintjes.  We keuvelden wat over koetjes en kalfjes.  Marleen was duidelijk zenuwachtig en ook ik voelde me zeer onwennig.  Alleen Willy,  bleek in opperbeste stemming en ratelde oeverloos door over alles wat in hem opkwam.  Waarom speelde die DJ. voor de verandering eens geen slow?  “Drie pintjes, garçon ...”  Eigenlijk praatte enkel Willy nog.  De ganse situatie voelde onwerkelijk aan.  De manier waarop Marleen me telkens weer aankeek vertelde alles: Willy wist inderdaad van niks en voor de een of andere reden durfde zij hem gewoon niet vertellen over onze afspraak.  De rode spots flikkerden nerveus op het snelle ritme van de ene jerk na de andere.  “Twee pintjes nog en een waterke, garçon ...”   Ik moest iets doen!  Maar wat?  Verandering van omgeving zou misschien helpen?  Het leek echter ondenkbaar dat ik er in deze situatie met Marleen alleen vandoor kon gaan.  Sooo ... what would be the big difference?
Net toen ik toch wilde voorstellen ergens anders heen te gaan, kondigde Marleen aan dat ze naar het toilet ging.  Nog terwijl zij de trap afdaalde draaide de DJ. een kusjesdans.  Na de kusjesdans gebood de traditie dat er een paar slows op rij gespeeld werden.
Eindelijk kwam de verlossing in zicht!  In afwachting dat Marleen terugkeerde, zette ik mij in kleermakerszit op het meest nabije tafeltje en observeerde de joelende en kussende jongeren.  Willy had blijkbaar begrepen dat hij als gesprekspartner aan mij niet veel te verwachten had en verdween in de golvende en wriemelende massa.  Tot mijn verbazing en ergernis merkte ik plots ook Marleen op de dansvloer op. Boos sprong ik van mijn tafel en dook de kudde in, richting Marleen.  Verschillende keren verloor ik haar uit het gezicht, maar gelukkig dook ze telkens weer op, telkens dichterbij.  Toen ik eindelijk tot bij haar geraakt was, omhelsde zij mij lachend en kusten wij ... een kus waarin wij de frustraties van het eerste deel van de avond van ons afzetten.  Wij vergaten zo goed als dat mogelijk was het geduw en getrek rond ons en kusten alsof er nooit nog een andere gelegenheid komen zou. We zegden niets tot elkaar, keken elkaar alleen maar diep in de ogen en kusten opnieuw; omstrengelden elkaar inniger en verloren onszelf in een eindeloze kus. 
Door de uitstervende tonen van “La Bamba” heen dreunden plots de begintonen van “Comme j’ai toujours envie d’aimer”.  De heisa op de dansvloer viel stil, de druk verminderde.  Op bevel van de muziek begonnen wij traag te dansen.  Marleen vleide haar hoofd tegen mijn schouder.  Haar haren prikten me in de ogen.  Het zweet parelde op mijn voorhoofd.  Tot mijn verwondering stelde ik vast dat ik lichtjes beefde op mijn benen.  Ik liet mijn handen over haar rug glijden en drukte haar zacht tegen mij aan.  Onmiddellijk drukte ze zich nog dichter tegen mij.  Ik wilde iets zeggen, maar mijn lippen waren kurkdroog en alle notie van woorden was mij ontsnapt.  Alleen, ergens in mijn hoofd begon een luidspreker te ruisen “dit mag geen flirt worden, ik hou van haar!”  Vreemd genoeg maakte deze gedachte dat de verwarring verdween.  Ik herwon mijn kalmte en genoot van de rest van de dans.
•        Marleen, ik hou van jou.

Wij waren een uur later.  Willy was na de kusjesdans niet meer komen opdagen.  Wellicht had hij onze omhelzing gezien en zijn besluiten getrokken.  Na die eerste dans waren de woorden
teruggekeerd.  Gejaagd hadden wij tegen elkaar zitten praten, de ene nauwelijks tijd latend aan de andere om iets te zeggen.  De sfeer was met die eerste dans omgeslagen en wij hadden na een korte pauze uitbundig verder gedanst.  Ik zweette nogal gemakkelijk in de verstikkende atmosfeer van de dancingzalen en mijn hemd plakte aan mijn lichaam, zodat ik er niets beters op gevonden had dan het maar open te maken. 
Terwijl wij na een paar jerken eindelijk nog een slow gegund werden, was mijn luidspreker weer in actie getreden en voor het eerst in mijn leven ontdekte ik tot mijn eigen verbazing dat er helemaal geen hindernis bestond die mij kon beletten zijn boodschap met haar te delen. 
“Ik hou van jou”.  Ik had het gezegd.  Zomaar, alsof het de gewoonste zaak ter wereld was.  Op onze eerste avond uit.  Tegen een meisje dat ik bijna drie weken kende ... en dan nog alleen van op school.  Het krankzinnige van de zaak maakte dat ik mij na deze woorden plots heel klein en verlegen voelde.  Té gek gewoon!  Wat zeggen ze ook weer van die mensen die altijd meteen hals over kop verliefd worden?  … hmmmm … borderline gevalletjes? 
Gelukkig reageerde Marleen positief.  Ze drukte zich innig tegen mij aan.  Ik voelde de warme druk van haar borsten tegen mijn lichaam en twijfelde er geen ogenblik aan dat het bonzen van mijn hart voelbaar moest zijn bij haar.  Langzaam bewogen onze benen samen.  De warmte van haar lichaam mengde zich met die van het mijne.  Haar haren voelden zacht tegen mijn gelaat, haar parfum vulde mij.  Even drukte ik haar heel stevig tegen mij aan, hief dan mijn hoofd op en liet mijn lippen langs haar gelaat dwalen tot ook zij het hoofd oprichtte en mijn kus beantwoordde.
Hoe vaak had ik onder het kussen niet nagedacht over hoe ik op een bepaald ogenblik eigenlijk best kuste: zacht en teder?  Vurig en vragend?  Altijd wel was er dat computertje in mijn achterhoofd dat vragen stelde bij alles wat ik deed.  Niet nu.  Ik kuste haar impulsief, passioneel, heerlijk brutaal, met gloeiend gezicht.
De muziek stopte.  Wij bleven braaf staan, aan elkaar gekleefd door ons zweet.  Mijn ogen zochten die van haar: twee blauwgrijze dalen waarin mijn geluk weerspiegeld werd.  Zou zij zich even licht, even los van de rest van de wereld voelen als ik?  Ik omhelsde haar opnieuw, liet mijn mond afglijden naar haar hals, beet zacht in het klamme vlees van haar schouder, rechtte mijn rug een beetje en kuste haar opnieuw.
De fosforlampen tekenden haar bustehouder purper op haar witte blouse.
De muziek herbegon.
Wij dansten verder.
Oneindig traag. 
Zonder rekening te houden nu met de maat van de muziek.
Mijn benen bewogen automatisch, gleden mee met de hare.
Onze lippen konden niet genoeg van elkaar krijgen, zweefden over elkaar nu, af en toe elkaar zeer licht aanrakend.
Ik opende mijn ogen en genoot van de aanblik van haar opgeheven gezichtje, de gesloten oogleden en de licht vooruitgestoken lippen.
Alsof ze voelde dat ik haar aanstaarde, opende ook zij haar ogen.   
Ik boorde mijn blik in haar ogen, verdronk erin.
Haar blik sprong over van mijn rechter oog naar mijn linker; van mijn linker naar mijn rechter om dan weer in allebei gelijk te staren. 
Soms verdwenen haar ogen in het duister van de zaal, maar doken dan weer op doorheen een mist van oogvocht.   Mijn ogen brandden nu in mijn hoofd, het water zocht zich langs mijn neus en kin en hals een weg naar beneden.  Het leek plots enorm belangrijk niet te knipperen met de oogleden.  Alsof de band die er nu was daardoor zou teloor gaan. Weer verdronken wij in elkaars ogen en gedragen door elkaars blik zweefden wij ten hemel, hoger nog ...
Maar plots biepte het computertje weer.  De lampjes van mijn laag zelfbeeld knipperden aan 210 km/h: dit kon niet.  Dit kon gewoon niet.  Dit was te mooi.  Waar was ik mee bezig?  Ik, onnozel stukje leegloper, eeuwige spelbreker, ik gelukkig en iemand anders gelukkig door mij?  Om het uit te gillen!
Terwijl wij verder dansten, oog in oog als tevoren, begon ik mij af te vragen wat er in haar omging: wie garandeerde mij dat zij niet alles als een gewone flirt opvatte?  Op welke  manier genoot zij van ons samenzijn?  Was het voor haar meer dan alleen maar een spannend spel?  Een functionele verovering?  Een “groot-lawaai” aan je zijde kan nuttig zijn in een nieuwe school.  Gewoon een leuke avond samen was wellicht de beloning voor de steun die zij van mij ervaren had die eerste dagen in de nieuwe school.  Meer moest er toch niet zijn?  Het was zelfs best mogelijk dat zij geen botten voor mij voelde?!
Na de dans zochten we ons een lege stoel en kropen ermee achter een gordijn.  Woorden waren voorlopig weer overbodig.  Een tijdje zaten wij stil naast elkaar, overgeleverd aan onze eigen gedachten.  Ik genoot van haar nabijheid.  Toen stak ik mijn armen onder de hare door.  Haar handen streelden mijn hals.  Ik legde mijn hoofd op haar schouder, aaide even haar voorovergebogen rug, nam een hoekje van haar blouse vast dat uit haar rok geraakt was bij het dansen en begon zacht haar blouse verder uit haar rok te trekken.
Marleen trok zich niet terug toen mijn handen onder haar blouse door omhoog kwamen, probeerde op geen enkele manier mijn handen tegen te houden.  Maar toen ik haar ter hoogte van haar b.h. gekomen was vroeg ze zacht: “je zou me zeker liefst direct helemaal naakt hebben, hé?”
Het was zacht uitgesproken, nauwelijks verstaanbaar, maar zo nuchter en afstandelijk, zo anders als al wat zij die avond tegen mij gezegd had, dat ik bevroor.
“Als je nu gewoon ronduit voor de waarheid uitkomt en zegt dat het abnormaal zou zijn indien dat niet zo was, ben je haar kwijt” dreigde mijn computer.
Ik voelde mij in een lastig parket zitten: kon onmogelijk “neen” zeggen en durfde “ja” helemaal niet aan.  Mijn antwoord was tenslotte slechts een zwakke afweer:
•        Als ik mag kiezen, liefst in een effen bikini.

Ze wist dat het de dekking was die mijn aftocht moest mogelijk maken en speelde mee: “waarom geen bloemetjesmotief?” wou ze weten.
Brabbelend over dingen als persoonlijke smaak, trok ik mijn handen terug en legde ze bij de hare.  (OOh, wat heb jij kleine handjes, grootmoeder!).
Maar de stemming was gebroken.
Marleen keek op haar uurwerk.
Nù was het hoog tijd voor wat verandering, wist ik.
•        Gaan we nog eens naar de Tiki?
•        Binnen een kwartiertje moet ik naar huis.  Mijn moeder is altijd ziek van bezorgdheid als ik te laat ben.  Je hebt toch graag dat ik volgende week kan terugkomen?
•        ‘Tuurlijk

Mijn antwoord had waarschijnlijk niet overtuigend genoeg geklonken.  Plots deed ze een ernstige poging om mijn hand fijn te knijpen.
•        Eddy?
•        mmm
•        Je gaat me toch niet bedriegen wanneer ik weg ben, hé?

Haar onzekerheid was balsem voor mijn eigen wonden.  Zij had angst mij te verliezen?  Dus was alles o.k.!
O.K. ‘t was een beetje een ziekelijke redenering misschien, maar zo voelde ik het wel aan.
•        Marleen, (ik kreeg het moeilijk, het gespreksonderwerp was me weinig vertrouwd, zodat ik duidelijk voelde hoe ik sprekend zocht naar de juiste woorden) weet je, ik heb nooit eerder iemand die ik nog maar een paar dagen ken gezegd dat ik van haar hou.  Ik denk zelfs dat ik die woorden nooit eerder tegenover iemand uitgesproken heb. Ik meen wat ik zeg, Marleen.
•        Ja, maar ...
•        Zonder ‘maren’: ik wil mij geen illusies maken (‘zei ik’), maar alles aan mij voelt zo goed op dit ogenblik dat ik me niet kan voorstellen dat ik ooit iets vrijwilligs zal doen dat jou pijn doet. 
•        Dat zeggen ze allemaal

“allemaal?”  ik lachte.
Maar ze bleef me zo ernstig aankijken, dat ik er ook zelf direct weer ernstig door werd:
•        Hou jij van mij, Marleen?
•        Wat?
•        Zie je: jij twijfelt, ik niet
•        Ik twijfel niet, Eddy; nu niet, maar ...
•        Sst, geen ‘maar’ ... geloof mij.  Ik twijfel niet aan jou.  Ik geloof dat jij mij niet zult bedriegen.  Waarom zou jij dan niet in mij geloven, wanneer ik je zweer dat ik het ook niet zal doen?   Trouwens: als jij naar huis gaat, vertrek ik ook.  Zonder jou kan ik hier niets meer doen.  Ik hou van jou!

Floep, het was er nog maar eens uit.  Het begon aardig op een gewoonte te lijken, maar ik het meende het echt.  Ik had het zo overtuigend mogelijk gezegd, maar het bleek al vlug dat zij mij toch niet geloofde.
Ondertussen was Willy plots opgedoken. 
“Tijd” kondigde hij kort aan.
Hij had zich duidelijk niét geamuseerd die avond.
Het gesprek viel stil. 
Ik ging samen met hen mijn jas halen en vergezelde hen tot aan de fietsenstalling.
Terwijl Willy een paar meter van ons klaar stond om te vertrekken, namen wij onze tijd om afscheid te nemen.
“Haast je nu maar dat je bij je andere mokkel bent” snauwde Willy me onverwacht toe, toen Marleen zich eindelijk losmaakte van mij. 
“Hij gaat ook naar huis” antwoordde Marleen.
Maar door de smekende manier waarop ze me aankeek klonk het meer als een wanhopig bevel naar mij toe dan als een antwoord op wat Willy gezegd had.
•        Hey, Leleen, ik gà ook écht direct naar huis!
•        Ik hoop het, Eddy
•        Zeg, je gelooft toch niet dat ik nu nog bij iemand anders ga?
•        Hoe kan ik dat weten?
•        Ha!  Ik zal nog een tweede liefje hebben zeker?  Eentje dat ik op school doodzwijg en achter de hand hou voor de lege uurtjes?
•        Dat gebeurt toch nog?
•        We zullen elkaar moeten leren vertrouwen, meisje!

Het zou niet de laatste keer zijn dat ik onmogelijk kon begrijpen waarom Marleen zo wantrouwig was.  “Angst om me te verliezen” suste ik mezelf.  Maar dat leek die eerste keer al een goedkope uitvlucht.  En naarmate dit soort situaties zich herhaalde, kreeg ik er steeds meer problemen mee. 
Wat?  Wat maakt dat zij mij niet geloofde? Vroegere ervaringen?  Verhaaltjes van Willy?  Opvoeding?
Misschien ... maar misschien wou ze alleen maar de gedachte aan de mogelijkheid van een eventuele ontrouw van haar kant verdrijven: hoe zou ik er haar kunnen van verdenken dat zij achter mijn rug om met anderen flirtte, wanneer steeds weer bleek hoe dood van angst zij wel was om mij te verliezen?
In elk geval maakte het voorval dat ik die avond toch met gemengde gevoelens naar huis reed.  Waarom was ze niet rechtstreeks bij mij gekomen toen ze toekwam in de dancing?  Waarom was ze van het toilet rechtstreeks naar de dansvloer getrokken?  Waarom die vreemde reactie toen ik haar borsten wilde strelen? Van waar nu plots deze blijk van wantrouwen?  Wat deed haar zo sterk twijfelen? 
Aan de andere kant voelde ik me toch ook wel heel gelukkig: gelukkig omwille van dat heel speciale gevoel dat mij verteerde, gelukkig omdat wij een paartje vormden, gelukkig omdat ook zij veel om me gaf.
“Ik moet harder werken” reageerde het paard in “The Animal Farm” op iedere tegenslag.  En net als dat paard reed ik vervuld van goede voornemens naar huis: “Ik moet opletten dat ik haar niet verlies door te hard van stapel te lopen”; “Ik moet haar bewijzen dat ik haar vertrouwen waard ben”; “Ik moet haar overtuigen van de oprechtheid van mijn gevoelens” ...
 

 
Hoofdstuk 3.
“Hitchin’ a Ride”  (Vanity Fare)
Twee dagen later verhuisden wij met de klas naar een ander leslokaal.  Marleen had zich de bank naast de mijne uitgekozen, of was het andersom?  Want nooit eerder zat ik uit eigen keuze zo ver vooraan in de klas.  Hoe dan ook, we hadden er een fijne dag van gemaakt: tijdens de lessen hadden wij ons vermaakt door naar elkaar te gluren via haar make-up spiegeltje en op de koer hadden wij samen met Udo en Roger lol getrapt.
Het was kermis dat weekend in Nieuwerkerken, waar Roger woonde.  Op zijn uitnodiging was ik er die avond heen getrokken om met hem kermis-maandag te vieren.  Alle herbergen zaten proppensvol.  Het weer was uitzonderlijk zacht en de sfeer zat er dus dik in.  Wij trokken samen van café tot café, dronken overal een glaasje en geraakten stilletjes aan in een al-te-goeie stemming.  Zo kwamen wij in de lokale dancing binnen, de “Las Vegas”.  Roger bleek er goed gekend, zodat wij in een mum van tijd samen met een gezellige bende aan een tafel vol pintjes zaten.  Wij dronken en lachten en dansten en de uren vlogen voorbij.
Eigenlijk had ik mij voorgenomen enkel jerken te dansen: die doe je solo, waardoor misverstanden vermeden worden.  Bij een plotse overgang naar een kusjesdans nodigde Sonja, een van de meisjes uit “ons” groepje me uit vooraleer ik de gelegenheid gekregen had mij uit de voeten te maken.  “Geen probleem,” dacht ik nog: “drie kusjes en ik ben weg”.  Geen probleem, inderdaad niet, tenzij dat het toevallig wou lukken dat Sonja haar gedachten op mij gezet had en op en het derde kusje haast buiten mijn medewerking om omtoverde in een pracht van een tongkus.  Zij was echt mooi, realiseerde ik mij plots, terwijl wij, temidden van het langzaam wentelend tienerwiel stonden te kussen. “Wat had ik eigenlijk te verliezen?” bedacht ik, terwijl mijn handen langs haar dijen gleden. 
De probleempjes op zaterdagavond leken plots grote, dreigende wolken, die weinig goeds voorspelden voor mijn relatie met Marleen.  “Of ik haar liever direct naakt had?” ... Sonja drukte haar bekken tegen me aan.  Ik drukte mee met mijn handen op de welving van haar bips.  Even stopten we met kussen en keken elkaar aan, als om de situatie beter in te schatten.  Haar lange, donkere haren, hingen golvend langs haar lachend gelaat.  Twee bruine ogen keken mij geamuseerd aan.  “Bruisend leven” schoot het door mijn hoofd: “zuivere levenslust”.  Ik bukte me naar haar toe, kuste haar opnieuw en streelde met mijn hand langs de flanken van haar boezem.  Sonja kuste gewoon door. 
Terwijl de helft van mij genoot, was mijn andere helft druk doende te evalueren: “Marleen was een probleem!”  fluisterde het duiveltje in mijn oor: “té complex, té gefrustreerd.  Vergelijk zaterdag eens hiermee!” 
Het vreemde was dat het duiveltje precies hierdoor zijn doel voorbijschoot.  O.k.  Dit was fun.  Ongecomplexeerde, ego-strelende fun.  Dit was precies waar ik eigenlijk vanaf wou.  Ik had iets dieper nodig, iets ernstiger, iets met inhoud.  Al wat ik voor mezelf nodig had vermoedde ik in Marleen.  En dit ... Ach God, Marleen was zelfverzekerd, gevat, intelligent en humoristisch genoeg.  Ook zij zou wel loskomen.  Momenten als deze - momenten beter dan deze - stonden ook ons zeker en vast nog te wachten.

Ondanks mijn zeer bewuste keuze voor Marleen, kwam ik er toch niet toe zomaar afstand te nemen van Sonja.  Toen wij even later naast elkaar neerploften in een donker hoekje, werd ik zelfs ondernemender: ik blies het armtierige kaarsje voor ons op tafel uit en gleed met één hand onder haar korte pulletje.   Sonjas buik was zacht als fluweel.  Ik gleed hoger, streelde de binnenkant van haar borsten en draaide me dan naar haar toe, om met beide handen haar B.H. los te maken.  Zij hijgde toen ik haar borsten vol omvatte.  Ik voelde hoe zij pogingen ondernam om mij opnieuw te kussen en kwam haar tegemoet.  Eén hand hiel ik op haar harde tepel.  Sonja had zich dieper in de zetel laten wegglijden, zodat ik half op haar komen te liggen was.  Veel bewegingsruimte had ze zo niet.  Tijdens het kussen trok ze zich wat rechter, zodat ze steunend op één elleboog dan tenminste toch haar andere hand kon gebruiken.  “Heb jij een auto?” vroeg ze, terwijl ze haar hand hoog op mijn been legde.  Ik kreunde van verrassing.
Direct reageerde ze door speels de druk van haar hand wat te verplaatsen.
Een auto?  Mijn koninkrijk voor een auto!  Natuurlijk had ik er geen.
“Kom,” zei ik, “we vinden wel wat”.  Maar ze bleef liggen, draaide zich op haar rug, trok me bovenop haar en opende haar benen, zodat ik half geknield, half bovenop haar liggend mijn handen nodig had om me te ondersteunen.  Ik kuste haar even op de mond, liet mij wat wegzakken, zodat ik mijn hoofd tussen haar borsten kon laten rusten en gleed dan verder weg tot ik tussen haar benen in op mijn knieën zat, mijn kin op haar buik.  Dit was geen doen! 
In de zetel naast ons kreunde zacht een meisje.  “Kom”, herhaalde ik mijn uitnodiging en stond op.  Traag kwam ook Sonja overeind, maakte haar B.H. weer toe, wreef zich door de haren, trok haar klederen recht en keek mij nadenkend aan.  “Wacht”, zei ze, laat ons eerst een beetje bekomen.
Ik haalde ons twee pintjes en zette me naast haar.  “Waar woon jij?” wilde ze weten, “Waar werk jij?” De muziek in de Las Vegas was te luid voor een normale conversatie, zodat zij frontaal op mijn schoot kwam zitten.  Zij was een jaar ouder dan ik en werkte als hulpboekhoudster in Aalst.  Ik vertelde over ‘t school, maar elke zin begon en eindigde in mijn gedachten met Marleen.  Hoe kon ik zo dwaas zijn?  Wat moest ik morgen beginnen?  Ik leunde achterover. 
Sonja voelde dat er iets scheelde.  “Is er iets?” 
Maar tegen dan was de vraag al lang overbodig: ik had er genoeg van.  Ik was kwaad op mezelf.  Ik had geen antwoord, geen woorden.  Blijkbaar interpreteerde zij een en ander toch wat anders, want zacht liet ze haar handen langs mijn borst en buik naar beneden glijden.  Maar het was definitief te laat.  De betovering was voorbij; Omgeslagen in afschuw van mezelf.  Ik vocht mij uit de halfliggende houding, omstrengelde haar innig en kuste haar op de wangen.  “Sonja, ik moet weg.”  Het wenen stond mij vreemd genoeg nader dan het lachen.  Sonja was perplex.  Niet begrijpend staarde ze mij aan, maar meteen waren de pretlichtjes er weer in haar ogen: “verliefd?”.  Ik knikte schuldig.  Ze stond glimlachend recht, zodat ik ook kon opstaan.  Ik kon haar haast niet aankijken zoals ze daar naar mij stond te lachen.  “Vergeet mijn adres niet” zei ze, “misschien ben ik ook wel vrij als het tussen jullie weer over is.”  En tot mijn verwondering omhelsde ze mij teder en gaf mij een lange afscheidszoen.  “Ik loop mee tot bij de anderen” zei ze toen.
De anderen waren er gelukkig nog.  Roger keek ons verwonderd aan, maar zei niets.  “Come on, boy”, probeerde ik lachend, “we zijn hier weg.”
“Waarom zo gehaast?” lachte hij terug en reikte me een pint aan.
•        Geen tijd.  Vertel ik je straks wel.  Hurry up, man!

Ik zag hoe hij Sonja onderzoekend opnam, maar aan haar was helemaal niets te merken: onbezorgd had ze plaats genomen naast een der andere meisjes.  Zoals ze daar zaten te praten, zou je gezworen hebben dat ze al een hele tijd over een interessant onderwerp bezig waren.
•        Ik kom.

Vijf minuten later zaten wij in een ietwat rustiger bar.  Toen Roger probeerde mij uit te horen over mijn plotse vertrek, was ik  als enig antwoord beginnen zingen: “vijf meter verder staat nog een café, van je hola-di-hola-di-jee”.  Hij had niet verder aangedrongen.
De rest van de avond verliep nog steengoed.  Maar toen ik die nacht, halfdronken in bed lag, begon de wroeging te knagen: “wat had ik Marleen aangedaan?  Moest ze dit weten! God weet wie ons allemaal gezien hadden die avond? ...”
Tegen de volgende morgen had ik manhaftig besloten dat het ganse voorval nooit gebeurd was.  Als de onschuld zelf verscheen ik op school.
•        Heb jij je huiswerk van driehoeks, Leen?
•        Ja, ik wel, maar daarmee heb jij het nog niet, hé!
•        Kom op, dan schrijf ik het gauw over.  Is het veel?
•        Anderhalve bladzijde.  Tien minuutjes werk voor een man als jij.

Natuurlijk kreeg ik het huiswerk slechts tien minuten voor het belsignaal in handen.  Ik ‘vergat’ dan maar een oefening en nam me nog de tijd haar wat te plagen.  Oh, wat was dit heerlijk!  Het was of wij enkel voor elkaar naar school kwamen, om elkaar gelukkig te zien. 
De escapade aan de vorige avond zinderde in mijn achterhoofd nog na als een overgewaaid onweer.  Eerst dacht ik haar alles op te biechten.  Toen besloot ik dat het toch beter was het zaakje in de doofpot te stoppen: waarom dit prille geluk in gevaar brengen?  Ik walgde van mezelf, maar niemand die ons samen door de gang zag lopen naar het klaslokaal toe zou uit wat dan ook kunnen afleiden hebben dat er met mij iets aan de hand was.
Onder de saaie wiskundeles geraakte ik toch weer aan het piekeren: hoe kon het, dat ik zoveel van Marleen hield, dat ik mij voelde overstromen van liefde en genegenheid, voortdurend naar haar verlangde en toch slechts heel even in verleiding moest gebracht worden om haar te bedriegen?  Wat was er mis met mij?
Rationaliserend schoof ik alles maar af op de rug van onze leeftijd en de onzekerheden die daarmee gepaard gingen.  Was flirten niet de beste methode om contacten te leggen?  Wellicht kon iemand zelfs van twee mensen tezelfdertijd houden?
Plots bemerkte ik dat Marleen weer met haar spiegeltje bezig was.
Uit haar blik sprak een levensgroot “met-wat-zit-jij-eigenlijk-bezig?”.  Ik moest verdomd opletten dat ik mij niet verraadde!
Dus concentreerde ik mijn aandacht weer op haar.  Wij wisselden notaatjes uit, tekeningetjes, wierpen papierproppen naar elkaar, vergaten “de vent vooraan” en de ganse klas rond ons.  Tijdens de korte pauzes tussen de lessen door, praatten wij haast uitsluitend met elkaar.  Wij verlieten samen de klas naar de koer, vormden tijdens de recreatieperiode een onafscheidelijk duo en keerden ook samen terug naar de klas.
Soms was er een leraar afwezig, of vergat ik thuis een lesboek.  Dan kropen wij naast elkaar op dezelfde bank, streelden elkaars handen, drukten onze benen over zo groot mogelijke afstand tegen elkaar of streelden elkaar over de rug.  Meer en meer was er helemaal geen aanleiding nodig om naast elkaar te gaan zitten: wij wisten al gauw welke leraars geen bezwaren maakten en welke wel.
Marleen bleek minder preuts dan ik die eerste zaterdag had gevreesd.  Toch stelde zij al vlug haar grenzen: ze wou ‘deftig’ blijven, maar worstelde met haar eigen gevoelens.  Daarom vermeed ze situaties die haar ertoe konden brengen haar zelfbeheersing te verliezen.  Ik mocht haar strelen, maar binnen de grenzen van het welvoeglijke.
Nooit eerder had ik over dergelijke zaken met een meisje gesproken.  Nooit eerder “grenzen van welvoeglijkheid” in woorden en afspraken vastgelegd.  Deze ervaring was nieuw, vreemd, verwarrend: moest er dan ook eerst onderhandeld worden over het verschuiven van de grenzen die we nu afspraken?  Waren de gestelde grenzen meteen ook eindpunten of juist beginpunten binnen een wijzigende omgeving? 
Wat normaal geen probleem had mogen zijn, werd er een bij mij doordat ik teveel piekerde over de betekenis van wat wij tegen elkaar zegden.   Naast de problemen veroorzaakt door mijn ernstige, zelfs wat zwaarmoedige kant, was er ook die andere ik die voor de nodige wrijvingen zorgde: vond ik iets niet belangrijk genoeg om heel ernstig mee bezig te zijn, dan schudde ik het gewoon van me af of spotte ik ermee.  Spoedig merkte ik echter dat Marleen niet overweg kon met die losse manier van optreden.  Telkens ik in de klas een gekke inval kreeg, een leraar plaagde of uitdagend mijn afkeer toonde van de plaatjes “verboden op het gras te lopen” waarmee onze jonge levens werden afgezoomd, reageerde zij in mineur.  Het onschuldigste grapje beschouwde zij als een belediging.  Van de leraar, van een klasgenoot, van haar ...  Ik beledigde iedereen blijkbaar voortdurend en dat deed haar verdriet.
Voor mij waren tot dan alle meisjes ‘mijn schatje’, ‘mijn engeltje’ of ‘mijn poesje’ geweest.  Blijkbaar tastte ik door die koosnaampjes haar rechten aan. Marleen was groot en fijn.  Ik zag er dan ook helemaal geen graten in haar lachend “mijn dik spook” te noemen.  Meteen de druppel die de emmer deed overlopen.  Na school liepen wij die zaterdag door de stad zonder een woord tegen elkaar te zeggen.  Tot ze mij plots begon te verwijten dat ik haar voortdurend belachelijk maakte bij de anderen; haar vernederde; er plezier in schepte haar te pesten; en dat ik ook te pas en te onpas mijn hekel aan Willy toonde ...
Ik kon er niets tegen inbrengen.  In haar plaats, realiseerde ik mij, zou ik waarschijnlijk hetzelfde gedacht hebben.  Als een kleine, stoute jongen verontschuldigde ik mij en beloofde ik mijn leven voortaan te zullen beteren.  Maar Marleen nam geen genoegen met mijn antwoord.  “Bij mij moet je met geen veinzereitjes aankomen, ik hou niet van schijnheiligaards!” wierp ze me toe.
Weg mijn geluk van de voorbije dagen, weg de ontkiemende hoop op een mooie tijd samen met haar.  Ik voelde me rot, miserabel, diep bewust van het grote, gapende gat tussen ons: de nonchalante kant van mezelf, het deel van mezelf dat opborrelde wanneer ik me goed voelde, de spontane uitingen van het goed-voelen, precies die zaten Marleen meest dwars.  “Ik hou niet van schijnheiligaards” had ze eraan toegevoegd, wetende dat ik zo was, dat ik me anders kon voordoen maar niet anders kon zijn, dat de grappen en streken vroeger of later toch weer zouden bovenkomen.  Dit was hopeloos!
Had het wel nut naar de Caspuciero te komen die avond?  Zou zij komen?  Was het niet allemaal zinloos?  Een uitgerekte treurmars kon mij als avondvulling niet bekoren.  Nog onzeker of ik al dan niet naar de Caspuciero zou gaan, trok ik die namiddag langs bij Danny.
Danny was in naam mijn beste vriend: wij waren jaren samen naar school geweest en ‘s avonds was ik meer bij hem thuis geweest dan bij ons.  Het voorbije schooljaar was ik hem echter duchtig gaan verwaarlozen.  Gelukkig was hij thuis.  Hij verwelkomde mij alsof ik slechts een paar dagen was weggebleven in plaats van maanden lang niets van mij te laten horen.  Terwijl wij naar zijn laatste nieuwe speelplaatjes zaten te luisteren, vertelde ik hem wat er gebeurd was.  Hij kwam zowaar onmiddellijk met een goed idee op de proppen: wij zouden samen naar Aalst gaan.  Was alles goed met Marleen, zou hij zich wel alleen vermaken.  In het andere geval konden wij ons best samen amuseren.
Na de klassieke woordenwisseling omdat hij niet met de auto mocht uitgaan, vertrokken wij dan maar: hij mokkend achter het stuur en zijn vader verontwaardigd naast hem.  Het was al half negen gepasseerd toen wij bij de Caspuciero aankwamen.  Wij spoedden ons binnen.  Ik betaalde Danny een pint en ging op zoek naar mijn hartendiefje.  Eerst vond ik haar niet, maar toen voelde ik plots hoe mijn hart verkrampte tot de grootte van een halfontloken erwtenboontje: mevrouw stond op de dansvloer een slow te dansen met een of andere klootzak. 
Niet zo gauw echter zag ze mij op hen toekomen, of ze verontschuldigde zich bij haar danspartner en vloog mij rond de hals:
•        Oh, Eddy, ik was zo bang dat je niet zou komen!
•        ik dacht dat jij niet zou komen!

De halve slow die ons restte luidde het begin in van een periode van hoogconjunctuur.  De woordenwisseling had ons blijkbaar beiden eens goed doen nadenken en uit alles was duidelijk dat wij tot heel gelijklopende besluiten gekomen waren.
Vanaf dat ogenblik waren gedurende lange tijd alle dagen om ter mooier.  Wij leefden in een droom die dieper en inniger werd met elke nieuwe stap die wij zetten.
In school kwamen wij wondergoed met elkaar overeen.  Voortdurend kregen wij van leraars opmerkingen omdat wij te dicht bij elkaar kropen, omdat ik mijn handen niet kon thuis houden of omdat wij met elkaar bezig waren in plaats van op te letten.  Vreemd genoeg trok ook Marleen zich bar weinig van al die verwittigingen en opmerkingen aan. 
Ook de weekends waren allen om te beter. Een paar keer trokken wij de zaterdagnamiddag naar het stadspark van Aalst of kuierden wij samen door de stad.  ‘s Avonds vermaakten wij ons steevast in de Caspuciero.
En toch was er iets veranderd. 
Ik was voorzichtig geworden.  Bevreesd haar te kwetsen, kauwde ik elk woord tien keer alvorens het uit mijn mond te laten rollen.  Aanvankelijk voelde ik soms sterk de neiging gek te doen of luidruchtig op een of ander te reageren, maar hoe langer wij samen gingen, hoe gemakkelijker het werd dit niet te doen.  Mede hierdoor kreeg onze relatie een zeer ernstig karakter.  Eigenlijk waren wij te ernstig, te braaf ook, maar in onze poging een “grote liefde” op te bouwen, zochten wij hierin de mogelijkheid elkaar te tonen dat we van elkaar hielden.
•        Vind je het niet vervelend met iemand uit je eigen klas te gaan?
•        Oh neen, vorig jaar ben ik ook een tijdje met Rita geweest.    Zoals je weet zijn wij nog altijd goede vrienden.  Ik heb daar eigenlijk nooit last van gehad.  Valt het voor jou ook mee?
•        Eigenlijk wel, ja.  Ik had gedacht dat de leerlingen ons zouden uitlachen, dat we zouden tegengewerkt worden door de leraars.  Het gaat eigenlijk allemaal veel beter dan ik in het begin had durven dromen.
•        Weet je, dat van die leraars, daar heb ik zelfs nooit aan gedacht: het is toch vanzelfsprekend dat zij zich niet met ons privé-leven inlaten?  Goed, ze moéten af en toe wel eens reageren, maar tenslotte is het toch onze zaak hé?  En de leerlingen?  Ach, die zijn toch gewoon jaloers!  iedereen wil toch een meisje of een jongen?

Zo kwamen wij tot een gesprek over onze school.  Beiden herinnerden wij ons maar al te goed dat het er in vele scholen anders aan toe ging.  In de “handelsschool” werden wij als mensen, jong-volwassenen behandeld, niet zoals kleine kinderen die zich voortdurend in rijen moeten opstellen en in rijen moeten verplaatsen, niet mogen praten in de gangen, niet mogen roken, een uniformpje moeten aantrekken om toch maar niet anders te zijn dan alle anderen ...  Zowel Marleen als ik waren eigenlijk heel gelukkig met de manier waarop de school gerund werd.
Nog geen twee dagen na onze gemeenschappelijke lofrede op de school en het lerarenkorps, kwam de uitzondering de regel bevestigen in de gedaante van onze diepbeminde Poepala, ook “De Uil” genaamd.  Iedere week kwam hij ons één lesuur lang vervelen met wat voor een geschiedenisles moest doorgaan.  De brave man had wel een heel bijzondere manier van lesgeven: het grootste deel van de tijd schreef hij op het bord en verwachtte hij van ons dat wij in alle stilte gewoon overschreven wat hij ons op deze manier wilde aanleren.  Ik kende hem.  Mijn schrift geschiedenis bestond dan ook uit een map waarin ik elke week een fotokopietje toevoegde met “de laatste berichten” die ik van Rita kopieerde: een gewoonte die overgebleven was na een korte romance tijdens het vorige schooljaar, hoofdzakelijk omdat een mooier en gelijkmatiger geschrift als dat van Rita gewoon ondenkbaar was.
Maar ook “De Uil” kende mij.  Voldoende alleszins om te menen, en niet volledig zonder reden, dat ik met hem van mening verschilde over de Ware Aard van den Goeden Lesgever.  Nu kwam daar dus bij dat ik het goede voorbeeld gaf door voortdurend te zitten fluisteren met Marleen.  Tussen twee borden krijtgeschiedenis door vloog hij dan ook onverwacht uit: dat ik de sfeer in de klas kwam bederven, dat ik enkel naar school kwam omdat me dat meer vrijheid liet dan te gaan werken, dat ik er uitsluitend op uit was mij interessant te maken bij de meisjes en nog een paar karrenvrachten van die lievigheidjes meer.  Ik liet hem rustig uitrazen, of tenminste: dat was ik van plan.  Marleen was die dag echter in een zeer opgewekte bui en proeste het plots luidop uit toen hij mij een “pretentieuze zot” noemde.   
Woedend keerde hij zich van mij af en zette een grote stap in de richting van Marleen.  Ai, dat mocht dus niet!  Doordat hij even niets zei, had ik de kans schoon om hem van repliek te dienen.  Ik stond dus recht en stak dreigend een vinger uit in zijn richting.  Hij had geen enkel recht mij wilde beschuldigingen naar het hoofd te slingeren, verweet ik hem.  Ten slotte kon ik net hetzelfde van hem gaan beweren, wat nog veel erger was daar hij gehuwd was.  De ganse klas lag plat van het lachen, wat nauwelijks van aard was om mij te bedaren.  Ik deed er dus nog een schepje bovenop, beklaagde zijn arme vrouw en voerde aan dat het geen wonder was dat er in zijn klas gepraat werd, daar hij helemaal geen les gaf, maar in plaats daarvan ganse lesboeken overschreef op bord.
Mijn onverwachte reactie had haar doel bereikt: hij was Marleen duidelijk helemaal vergeten.  Erger voor hem was dat hij geen verweer vond tegen mijn aantijgingen en, nadat hij enkele keren vruchteloos “zwijg en ga zitten” geroepen had, als een geslagen hond terugkeerde naar zijn bordje en begon verder te schrijven.
Was onze verstandhouding al niet opperbest, nu was ze zeker naar de haaien.  Tijdens de volgende lessen probeerde hij weerwraak te nemen.  Ik kreeg straf omdat ik aan het praten was, maar Udo dekte mij toen ik beweerde dat ik enkel een woord op bord niet had kunnen lezen en er werd over de straf niet meer gerept.  Een andere keer zei ik ijskoud dat ik helemaal niet gesproken had en dreigde ik naar de directeur te gaan omdat hij mij duidelijk zocht.  Toen bleek dat hij meer schrik had van de directeur dan ik, want ook deze keer bleef alles bij een storm in een glas water.  De klas genoot van onze confrontaties.  Ikzelf zocht ze eigenlijk niet.  Ik had hier toch niets bij te winnen.  Alleen: ze waren als kolkjes in bewegend water, die ontstonden en gelukkig ook vlug weer verdwenen.  Telkens echter tot groeiend jolijt van de verenigde klasgemeenschap.
Een paar weken later, al dan niet toevallig na de zoveelste aanvaring met “de Uil” over de manier waarop Marleen en ik met elkaar in de klas omgingen, vroeg Marleen mij na de les om haar in de klas niet meer aan te raken.
•        Wat scheelt er, Leen, toch niet ziek?
•        Maak je niet boos, Eddy, maar heb je dan zelf nog niet gemerkt dat de meeste leraars niet eens normaal kunnen voorbij wandelen wanneer wij ergens staan?  Er broeit iets!  Als we zo verder doen komt het moment dat ze samen tegen ons zullen optreden!
•        Moeten wij ons dat aantrekken?  Er is toch nog tijd genoeg wanneer ze met concrete acties uitpakken?
•        Neen, wij moeten voorzichtig zijn, Eddy, straks worden wij uitgesloten of gebuisd.
•        In deze school???
•        Jazeker.  Er zijn genoeg leraars die met je grote mond niet opgezet zijn.
•        En ik die dacht dat ik zo braaf was!
•        Eddy?
•        mmm
•        Doe het voor mij, wil je?  Je houdt toch nog van mij, hé?

Lap, vlak in mijn Achillespees.  Het paard van “The Animal Farm”, weet je nog?  Om haar te bewijzen dat ik  nog van haar hield, gaf ik haar een flinke pakkerd en raakte haar de eerste dagen in school niet meer aan.
Vreemd genoeg was het Marleen zelf die me al vlug weer stiekem begon aan te raken en te strelen in school. 
Hmm ... zo ging dat dus met afspraken?  Ik kon hier van leren!
Dus zette de vlugge verwatering van deze afspraak mij ertoe aan om ook de eerder gemaakte afspraken weer in vraag te stellen ...
Inmiddels waren wij oktober binnengestapt.  Op een namiddag kwam Roger me vertellen dat Sonja mij na school aan het station verwachtte.  Marleen, die nooit ver bij mij uit de buurt was, kwam net terug van toilet en keek ons vragend aan toen ze merkte dat het gesprek gestokt was bij haar aankomst.  Altijd al een slechte leugenaar, legde ik haar waarheidsgetrouw uit dat een ‘oud lief’ me gevraagd had haar op te zoeken.  Halvelings verwachtte ik een reactie in de aard van “en ga ja ook?” maar verwonderlijk genoeg nam zij aan de zaak geen aanstoot en begon gewoon over een ander onderwerp.
Nadat ik die namiddag afscheid genomen had van Marleen, kon ik mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen.  Ik reed naar het station, kocht een pakje frites en dook een café binnen van waaruit ik een goed uitzicht had op het plein.
Even later verscheen Sonja inderdaad op de afgesproken plek, zij het niet alleen, maar in gezelschap van een vriendin.  Zij droeg een aansluitende jas op een kort plooirokje.  De donkere nylons harmonieerden prachtig met haar lange donkere haren.  Een tijd lang praatten zij opgewekt met elkaar, terwijl ze af en toe het plein afspeurden.  Toen ze op een bepaald ogenblik in mijn richting keken, dacht ik even dat ze mij opgemerkt hadden.  Hun aandacht werd echter getrokken door Roger die op het plein verscheen.  Hij reed tot bij hen, parkeerde zijn motorfiets en gaf hen beiden een verwelkomingskus.  Even overlegden ze onder elkaar.  Daarop wandelden ze samen naar “The Queen”, een jongerencafé, aan de andere kant van het plein.  Roger had zijn arm rond de lenden van Sonjas vriendin gelegd. 
“Zo, dat was dat”, dacht ik op weg naar huis.  Ik voelde mij gelukkig met mijn besluit.  De keuze voor Marleen was bevestigd!
‘s Anderendaags al dreigde ik mijn keuze toch nog te moeten in vraag stellen: Marleen arriveerde op school in een rotstemming.  De ganse dag pruilde ze.  Vroeg ik haar of er iets scheelde, dan luidde het onveranderlijk “’t is niets.”  Voor het overig had ze nergens zin in.  Het was om tegen de muren op te lopen!  In de klas zat ze recht voor zich te staren of nam ze ijverig notities.  Het leek alsof ik er niet was voor haar.
Tijdens de recreatieperiode probeerde ik het anders:
•        Als er niets is, wil je dan gewoon doen alsjeblieft? Ik krijg er de kriebels van zoals jij rondloopt.  Ofwel is er iets, en dan weet ik het graag, ofwel mag je al lang ophouden met bokken.

Ze keek me een tijd lang aan alsof ze mij voor het eerst zag.
“Lap!” dacht ik, “nu krijgen wij het: laat ons vooral goeie vrienden blijven en zo ...”  Ik was ervan overtuigd dat er iets grondigs mis zat.  Zou ze het weten van gisteren?  Of van kermis Nieuwerkerken?
•        Slimmeke!

Haar gezicht brak open in een stralende lach.  Wanneer ze met haar “slimmeke” voor de pinnen kwam, wist ik meteen dat alles héél goed tussen ons was.  Meer was het niet, maar voor mij was dat de ultieme bevestiging van haar liefde voor mij.
In de namiddag was alles inderdaad weer O.K. en toen ik na vier uur met haar meereed tot op ons gewone afscheidsplekje, sloeg ze plotseling haar armen rond mij en fluisterde hees in mijn oor:
•        Ik wil je niet kwijt, Eddy, nooit meer.

En de ezel die ik was, ... ik begreep haar niet.




 





 
Hoofdstuk 4.
“Teach your Children”  (Crosby, Stills, Nash & Young)
Weet je, feitelijk heb ik heel goeie ouders.  Ze zijn misschien wat conservatief of wat teveel gehecht aan het Enige Ware Roomse Katholieke Geloof, maar daarnaast - en misschien wel daardoor - proberen ze toch iedereen zo gelukkig mogelijk te maken.
Wanneer je het aloude motto “Ga en vermenigvuldig U” indachtig de richtlijnen van Zijne Heiligheid, De Paus Van Rome, een beetje al te zeer ter harte neemt en uit diepe gelovigheid alle voorbehoedsmiddelen uit je leven weert, dan kan het je als ouder wel overkomen dat je vroeg of laat opgescheept geraakt met een talrijke kroost.  Dat gebeurde zo in vroegere generaties en bij ons thuis was dat ook in deze generatie nog zo gebeurd. 
Vader moest er in normale omstandigheden dan ook voor zorgen dat hij genoeg geld binnen bracht om vrouw en zeven kinderen te voeden.  Met moeder waren de “normale omstandigheden” echter zelden helemaal “normaal”: ingoed als ze was, stond onze woning steeds open voor de kinderen van een weduwe uit de buurt, twee dagen per week ging ze bij haar ouders kuisen en bovendien had zij de slechte gewoonte nooit te kunnen weigeren wanneer haar invalide nicht een kleine lening kwam vragen.  Geld, waarvan ze wist dat ze het nooit zou terugzien.
Ondertussen waren wij zelf ook niet bepaald welstellend.  Vader was bijna veertig toen hij er, dank zij zelfstudie, in geslaagd was als lagere bediende binnen te geraken in een bank.  Voorheen hadden wij, mede door de versnelde afbetaling van ons huisje, werkelijk zeer krap geleefd.  Sinds zijn benoeming leefden wij de laatste jaren eindelijk een heel stuk gemakkelijker.
Dat nam niet weg dat het soms ontzettend lang kon duren vooraleer een afgerukte knoop weer aangenaaid geraakte of een versleten broek vervangen werd door een nieuwe.  Altijd uit op “koopjes” verraste moeder ons bovendien regelmatig op kledingstukken die ze trots van de markt of uit de solden meebracht.  Niks ergs, moest het niet zijn dat haar smaak met de jaren toch wel wat gaan afwijken was van de kleding waar ik bijvoorbeeld van droomde.
Toen ze mij van een braderij in Aalst een nieuwe winterjas meebracht, was voor mij het hek van de dam.  Ik legde haar mijn ontgoocheling in duidelijke termen uit en trok mij daarna voor de rest van de avond terug op mijn kamer.
Zowat een uurtje later genoot ik van de even zeldzame als twijfelachtige eer om mijn bloedeigenste vader op mijn kamer te mogen ontvangen.  Hij begon met een paar verspreid liggende dagbladen en kousen op te rapen en stak toen van wal:
•        Eddy, weet je dat je moeder veel verdriet aangedaan hebt?
•        Ja vader.

Ik had al lang geleerd dat het niet hielp met vader over wat dan ook van gedachten te wisselen en gaf hem dus altijd gelijk.  Los daarvan deed ik toch grotendeels wat ik zelf wilde.
Die avond verwachtte ik mij aan een van zijn ellenlange zedenpreken over gedienstige zonen die op hun veertiende thuis bleven van de school om hun ouders bij te staan, of over de waarden die Meester Ghislain en Kardinaal Cardijn hem hadden bijgebracht.
Niks van dat alles echter: nadat hij mij onder de ogen gebracht had dat ik nooit wat deed om in het huishouden te helpen en hij zijn beklag gedaan had dat ik me zo weinig in de woonkamer liet zien dat het haast was alsof ik een vreemde logé in huis was, nam zijn preek een onverwachte wending:
•        Hou jij van Marleen?

Het rook naar onraad.  De directheid van de vraag op zich was al totaal ongebruikelijk.  Ik besloot dan ook maar me op de vlakte te houden.
•        Vader, ik ben nog geen 18 jaar.  Ik wil wel nog wat van de wereld zien alvorens over zulke netelige kwesties na te denken!

Hij drong aan:
•        Beeld je eens in dat je zes jaar ouder bent, zou je er dan durven aan denken haar ten huwelijk te vragen?
•        Ik weet het niet vader, loog ik, er lopen zoveel meisjes rond op de wereld.  Waarschijnlijk zit daar nog wel ergens iemand tussen die beter bij mij past dan Marleen.

Vader zweeg, zoog nadenkend aan zijn sigaret en gooide het dan over een andere boeg:
•        Wat doet haar vader?  Hoe heet haar moeder?  Waar wonen ze?

Wat mij het meest van al ergerde, was dat mijn steeds herhaald “ik weet het niet” dan nog de zuivere waarheid was ook.  De conclusie die vader hieruit trok, namelijk “dat het dan blijkbaar allemaal nog zo ernstig niet was”, riep een massa zelfverwijten bij me op: hoe was het mogelijk dat ik niet meer interesse betoonde voor Marleens leven, dat ik een zo totaal gebrek aan initiatief ten toon spreidde en na al die weken nog zo weinig van haar wist?
“Maar zelfs dan,” vervolgde vader: “zou jij het kunnen verdragen wanneer iemand Marleen zo uitmaakte dat ze bij jou kwam wenen?  Wat denk je dat je zou doen wanneer je wist wie haar zoveel pijn had aangedaan?”
Eindelijk viel mijn nikkeltje.  Tussendoor had ik mij de ganse tijd vruchteloos zitten afvragen waarop vader aanstuurde.  Even had ik zelfs gedacht dat hij werkelijk geïnteresseerd was in mijn leventje, dat hij misschien Marleens ouders kende ... maar nu werd alles duidelijk.  Even voelde ik de behoefte mij te verdedigen, te zeggen dat ik moeder niet uitgemaakt had, niet beledigd had, haar alleen maar gezegd had dat ik liever mijn eigen koos.  Maar tegenover moeders tranen zou toch elk verweer zinloos blijven, wist ik.  Dus antwoordde ik nors:
•        Ik zou die vent een lap op zijn smoel geven.
•        Dat was ik ook zinnens toen ik boven kwam.

We keken elkaar strak aan, geen van beiden gewend aan dit soort confrontaties. 
“En wat zou hij dan wel doen”, dacht ik “als ik nu zeg dat hij dat dan maar moest doen ook?”  Maar de idee alleen al was zo totaal absurd dat ik mij in tegendeel zwijgend afwendde en verder las in “The Pearl”.   Vader verliet de kamer zonder nog iets te zeggen.  Even later kwam hij terug en legde een pakje sigaretten op mijn bureau (net nu ik er geen meer kocht om Marleen een plezier te doen).  En plots gebeurde het wonder: wij geraakten in een echt gesprek gewikkeld.  Over kinderen opvoeden, de generatiekloof, geld, “kalverliefde”, moraal, ...  En hoewel geen van ons zich illusies maakte over het nut van de argumenten die wij nu zorgvuldig uitkozen en met respect voor elkaar formuleerden, ontdekte ik de volgende morgen dat vader het gesprek gewaardeerd had: naast het pakje sigaretten lag een briefje waarin een bankbiljet van vijfhonderd frank gewikkeld was.  “Om eens te gaan eten met Marleen” stond erop.   “Jezus! Dit moest wel langer meegaan dan de tijd van een etentje! “ dacht ik lachend, terwijl ik het geld wegstopte.
Toen ik de gebeurtenis met Marleen besprak, benijdde ze mij mijn fijne ouders: zij durfde thuis niet eens te vertellen dat ze een vriend had, uit schrik dat ze anders niet meer zou mogen uitgaan. En zo kwamen wij dan toch tot het vergeten gesprek: over onze ouders, grootouders en overige familieleden, over de dorpen waar wij woonden, over hoe onze families er terecht gekomen waren, wat onze ouders deden voor den brode en nog veel meer.
Eens te meer leek het dat wij een grote stap in elkaars richting hadden gezet.  En dat dank zij mijn vader nog wel!
 
Hoofdstuk 5.
“Where do I begin to tell the story of how great a love can be?”
(Erich Segal)
Wij hadden afgesproken om de zondag nadien de Bierfeesten te Wieze in onze gebeden te herdenken.  Marleen zou met een pas gehuwde tante meekomen, zodat ik de vijftien kilometer van bij ons thuis alleen moest zien te overbruggen.
Natuurlijk was het een prima kermisweertje die dag: regenvlagen afgewisseld met hagel en bovenop een wind die gewoon door mijn jekker heen scheen te waaien.  Een duel met moeder natuur was geen spek voor mijn bek.  De droogste oplossing was Danny te overtuigen om met mij mee te gaan, zodat zijn ouders ons met de wagen zouden brengen.
Het ongeluk wilde echter dat Danny de volgende dag een belangrijke atletiekwedstrijd moest betwisten en hij geen zin had om met een kater aan de startlijn te verschijnen.  Hij was een vrij goede sprinter en had zijn beste prestaties gelopen na een avondje uit.  Maar deze keer slaagde dat argument er niet in hem te overtuigen.  Gelukkig was hij wel zo edelmoedig voor te stellen dat hij mij zou wegvoeren.
“Edelmoedig” zei ik toch?
•        Als je dat doet, kan je in mijn ogen nooit meer iets misdoen!
•        Wel, ik wil het wel doen, maar Wieze is toch een heel eind, hoor.
•        Je gaat toch niet achteruitkrabbelen zeker?
•        Neen, zeker niet, maar naar Wieze en terug, da’s zo’n 30 km! Voor honderd frank voer ik je.

Misschien was het van zijn kant nog als een mopje bedoeld.  Zijn moeder vond het echter een pracht van een idee en besloot dat hij mij mocht wegvoeren tegen betaling van vijftig frank. Voor hetzelfde bedrag zouden Danny of zijn vader me die avond zelf gaan terug ophalen ook!   “Allez, dat kan toch niet”, pruttelde ik tegen: “we kunnen elkaar elke vriendendienst toch niet beginnen aanrekenen?  Ik heb jullie verdomme bijna twee jaar lang iedere week gratis geholpen met het uitdragen van reclameblaadjes!”   Het mocht echter niet baten: even later reden wij naar Wieze aan drieëndertig centiemen per honderd meter.  De eerste paar kilometers zat ik duchtig wraakplannen te smeden: wacht maar tot hij mijn speelplaten nodig had voor een T-dansant!  Of tot hij nog eens kwam bedelen om mee te gaan reclamedrukwerk posten! Maar gaandeweg luwde mijn verontwaardiging toch in zoverre dat wij opnieuw aan de praat geraakten.  Enfin, “aan de praat”: de ganse rit door praatte hij over atletiek en ik over Marleen.
Toen we op de afspraakplaats arriveerden, de kerk van Wieze, regende het nog steeds pijpenstelen.  Daar ik zowat een half uur te vroeg was, bleef ik nog wat in de wagen talmen, maar doordat ik tussendoor voortdurend moest opletten of Marleen nog niet arriveerde, werd er maar weinig gezegd tussen ons.  Langs de weg stond een frietkraampje dat wat beschutting leek te bieden tegen de neerslag.  Gehoorzaam reed Danny mij tot tegen het kraampje, waarna wij snel afscheid namen.  Toen ik hem zag wegrijden, voelde ik de woede opnieuw in mij opwellen: “mijn beste vriend!” dacht ik schamper. 
De geur van verse frites bracht mij echter op andere gedachten:  ik had die middag nog helemaal niet gegeten!  Dus kocht ik een pakje frites en at ze bibberend op.  De regen bleef ondertussen gewoon bij bakken neerstromen.  Er was dan ook heel weinig volk op straat.  Een ramp voor de oktoberfeesten!  Ik sloeg een babbeltje met de friteskramer en bestelde mij wat later puur uit verveling nog een tweede pakje frites.  Wie echter niet opdaagde was Marleen.  Ze zou me voor dat beetje regen toch niet laten staan schilderen zeker? 
Een goed uur later stond ik nog altijd onder het afdakje van de friteskraam.  Gelukkig was de regenvlaag ondertussen overgegaan in een druilerige bui.  Ik was ondertussen wel al helemaal verkleumd en ondanks de beschutting van het kraampje aardig nat geworden.  “Dit had geen zin meer” had ik mezelf wel al tien keer gezegd.  Maar ik kon gewoon niet geloven dat Marleen onze afspraak niet zou nakomen.  Misschien had ze een ongeluk gehad onderweg?  Misschien was ze ziek?  Telefoneren was uitgesloten zolang ze thuis niet eens durfde vertellen dat ze met mij ging. 
“Nog vijf minuten” bromde ik inwendig - ook al niet meer voor het eerst - toen er een wagen stopte waaruit twee meisjes stapten die gauw een paraplu openden en dan samen vanonder hun regendakje bleven staan rondkijken.  Het was duidelijk dat ze iemand zochten.  Toen ze aarzelend mijn richting uit kwamen, wist ik al genoeg:   “Marleen was opgehouden en liet me vertellen dat ik nog wat geduld moest hebben!” 
De meisjes wipten onder het afdakje.
•        Eddy?
•        Hemzelf!
•        Ik ben een vriendin van Marleen.  Weet je over wie ik het heb?
•        Jazeker, ik wacht hier al bijna twee uur op haar.
•        Ze vertelde het me.  Spijtig genoeg zal je nog een tijd moeten wachten: Willy is nog niet thuis van de voetbal en zonder Willy mag ze niet komen.
•        Ze ging toch met haar tante komen?
•        Daar weet ik niets van, meer heeft ze mij niet gezegd.  Wij zijn hier gauw weg.  amuseer je nog, hé!
•        ja, ciao en bedankt hé!

Wat kon ik doen?  Ondanks alles hoopte ik dat Willy enkel door de regen zou opgehouden zijn en hoopte ik dat ze niet al té lang op zich zouden laten wachten.  Tegen zessen, het was toen gelukkig opgehouden met regenen, al bleef de wind zeer onaangenaam, ging ik mij in een cafeetje een glas bier kopen en belde een buurmeisje van Marleen op.  Niemand thuis! 
Het bier smaakte naar water, mijn voeten waren nat en koud, mijn broekspijpen waren onderaan helemaal doorweekt en uit mijn haren drupte de regen langs alle kanten naar beneden.  Gezellige boel!
Ik trakteerde mezelf nog op een tas warme koffie, dronk die dan veel te vlug leeg en haastte mij terug naar het kerkplein.  Wie weet had ik, door mijn post te verlaten, Marleen juist gemist!
Ondertussen toch wel tegen beter weten in, bleef ik nog een uur wachten. Het was avond geworden en eigenlijk begon pas nu het volk écht toe te stromen: steeds meer mensen kwamen aangereden per fiets, per auto, met busladingen vol.  Belgische bussen, maar ook vele bussen uit Duitsland en Engeland, en een paar uit Frankrijk die allemaal even verder de grote parking aan de oktoberhalle opdraaiden.
Langzaam begon ik de stroom voetgangers te volgen.  Het werd een echte kalvarietocht tussen de kraampjes en kermismolens door.  Elk verliefd koppeltje van Europa leek wel naar hier afgezakt en het zag er naar uit dat iedereen zich om te beter vermaakte.
Iedereen, behalve ik dan.  Ik voelde mij best zielig.  Alleen slenterde ik tussen de kirrende paartjes, alleen langs de joelende mensen aan de schietstanden, alleen langs de cafés waar de
koppeltjes lachend binnen en buiten liepen ...
“Wieze ...” ik kende hier geen kat en ik onmoette op mijn tocht ook niemand waar ik van ver of dichtbij kennis aan had.  Het was weer lichtjes beginnen regenen.  Vreemd genoeg was ik er op een eigenaardige manier blij om: het paste bij mijn stemming.
What to do?  Ik kon Danny bellen om me te komen ophalen, ik kon te voet naar huis, ... maar ergens was er toch altijd nog dat sprankeltje hoop dat Marleen zou opdagen.  Plots sprong de naam van een café mij in het oog: “De Voermansrust”.  Marleen had die vernoemd toen wij onze weekenduitstap aan het plannen waren.  Als ze nog kwam, was de kans groot dat ze hier zou binnenstappen.  Even twijfelde ik nog.  Maar de kou en nattigheid en de vermoeidheid van van het lange stilstaan en ronddrentelen gaven de doorslag.  Uitgeblust stapte ik binnen. 
Als ik al gehoopt had even aan een tafeltje te kunnen uitrusten, kwam ook die verwachting bedrogen uit: alle tafeltjes en stoelen waren uit het café verwijderd en voorin stond het proppensvol mensen.  Met enige moeite drong ik door tot een donker hoekje achteraan in de zaal, waar ik mij moedeloos op de grond liet neerzakken.  Een ganse tijd bleef ik daar gewoon zitten kijken naar de op elkaar gedrukte wriemelende mensenmassa, vruchteloos rondspeurend in de hoop dat Marleen misschien ondertussen ook zou aangekomen zijn.
“Ik ga maar beter naar huis” besloot ik.  Alleen: ik had de energie niet om recht te staan en weg te wandelen.  Dus bleef ik een tijdlang met gesloten ogen tegen de muur geleund zitten.
Tot ik voelde dat er zich iemand naast mij neerzette.  “Marleen???”
Maar mijn vragende blik werd even vragend beantwoord door de  donkere ogen van een brunetje met een veel te ruime kaki-battledress aan en een militair mutsje op het kroezelige haar gedrukt. 
•        T’es seul toi?

Droevig knikte ik van ja.
•        Moi aussi, tu sais ...

Ze waren met de bus naar hier gekomen, maar ze was in het gedrum de bende waarmee ze op stap was uit het oog verloren. 
•        mais, cela n’est guère une raison pour être malheureuse, quoi?”

Ze refereerde duidelijk meer naar mijn gevoelsstemming dan naar haar eigen ervaring. 
•        Viens, nous allons nous amuser ensemble.

Ik zag er geen graten in.  Als ik hier toch bleef rondhangen, kon ik er toch evengoed het beste van maken?  Stram als een oude man kroop ik recht.  Ze reikte me een hand en hand in hand wrongen wij ons een weg naar buiten.  Gaandeweg kwamen de spieren los en begon ik me beter te voelen.  We deden samen alle cafeetjes aan waar we voorbijkwamen en dronken overal een glas bier.  Was er geen plaats, dan dronken we ons glas leeg en trokken we direkt verder.  Anders dansten we samen en bleven wat praten. 
Het was vreemd met haar te dansen.  Zij paste zich ongelooflijk goed aan mijn bewegingen aan, leidde mij bijna ongemerkt meer dan ik haar leidde.  Het leek wel of ik nooit met iemand anders gedanst had. 
Achteraf gezien vertelde ze weinig, niets eigenlijk, over zichzelf.  Maar ze luisterde naar wat ik te vertellen had over Marleen, mijn liefde voor haar, mijn plannen met haar en toonde zich enorm geïnteresseerd.  Hoe we elkaar ontmoet hadden?  Of we in school geen problemen hadden met de leerkrachten? waar en hoe dikwijls we uitingen?  wat onze ouders ervan vonden?
“Elle a de la chance, cette fille”, zei ze en wreef me moederlijk over het hoofd.  Toen het voor haar tijd was voor de bus, vergezelde ik haar naar de parking en namen wij afscheid met een kus.
Véronique ... meer dan haar naam heb ik haar nooit gevraagd.  Ik weet zelfs niet of ze  Belgische of Franse was, of ze nog naar school ging of al werkte, ... maar die avond heeft ze me geholpen, ongelooflijk veel.
Eens zij weg was, zag ik plots duidelijk in dat ik daar in Wieze ook niets meer liep te doen en ben ik ook naar huis gegaan.  Te voet.  Vijftien kilometer te voet.  Af en toe viel er nog wat motregen, maar het geneerde niet: ik was inderdaad niet meer “malheureux”.
“Pech” zei ik tot mezelf: “stomme pech” en ergens halverwege tussen Wieze en Thuis begon ik tegen een denkbeeldige Marleen te praten.  In het Engels, zoals ik mij dat had gewoon gemaakt nadat ik tijdens mijn vakantiejob verliefd geworden was op een Engels meisje en tot mijn verbijstering ontdekt had dat je op school de verkeerde woordenschat leert ...
Het was tegen drie uur ‘s morgens aan toen ik thuis arriveerde.  Dat was wel meer gebeurd.  Deze keer brandde er echter nog licht in de huiskamer.
•        Maar jongen toch, hoe zie jij eruit!  Moet je een tas warme koffie hebben?  Wil je nog iets eten?  Vanwaar kom jij nu toch nog?  Marleen heeft drie keer opgebeld voor jou.  Wacht, ik haal je een handdoek ...

Bestaat er op de ganse wereld iets beters dan een moeder?  Ik knuffelde haar zacht en vertelde haar over de vriendendienst van Danny, het lange wachten, de lange weg naar huis.  Maar over Véronique vertelde ik haar niets.
De volgende morgen, een paar uur later dus, verwonderde ik er mij over dat ik fris en vol energie wakker werd.  Ik spoedde mij naar school.  Marleen was er ook vroeger dan anders.  Ze durfde nauwelijks bij mij komen. 
•        Nu is ‘t af, zeker?

Het zinnetje maakte onvermoede duivels in mij wakker: wat als zij vrijwillig niet naar Wieze gekomen was, hopend dat ik het dan wel zou uitmaken tussen ons?
“God!  Dat is geen normale manier van denken meer!” verweet ik mezelf en boos zette ik de gedachten opzij.
“Zotteke!” 
Lachend imiteerde ik Marleen.  De boodschap was duidelijk.  Toen begonnen wij beiden te vertellen hoe rot wij ons wel gevoeld hadden zonder elkaar, hoe we gehoopt hadden elkaar toch nog te treffen.  Over Véronique vertelde ik ook deze keer niets.
En dan kwam Marleen met een wel heel onverwacht voorstel: of ik op woensdagnamiddag bij haar thuis wou langsgaan?  Ik zou voorwenden dat ik een huiswerk vergeten was.   Ik kon mijn oren nauwelijks geloven.  Van een compensatie gesproken!  Alle miserie van het Wieze-weekend, in zoverre die nog niet door Veronique verholpen waren, waren nu plots heel vage herinneringen.  Bij Marleen thuis gaan!   Ha!
Maar er stonden nog meer goede dingen op de agenda voor die dag.  Tot die dag had ik Marleen na school altijd een eind op weg naar huis vergezeld.  Wij namen dan afscheid op een kruispunt, vanwaar wij elk onze eigen weg vervolgden.  Marleen had al een paar keer opgemerkt dat zo’n kruispunt niet écht ideaal was om afscheid te nemen: de claxonerende auto’s en vooral de kans dat we door buren of vrienden van haar ouders opgemerkt werden, deden haar ongemakkelijk voelen.  Op weg naar huis was haar echter een smal, doodlopend steegje opgevallen, waar wij “in alle intimiteit” konden afscheid nemen.  Het afscheid werd er inderdaad meteen een stuk inniger op, zodat ik mijn geluk gewoon niet op kon.
Twee dagen later was het dan zo ver.  Na school nam ik mij een extra bad en trok ik andere kleren aan.  Toen moeder vroeg wat er aan de hand was, vertelde ik haar over mijn afspraak met Marleen.  Ze vond het best grappig.  Opgewekt verliet ik de woning.  Maar juist buiten Aalst sloeg het noodlot toe onder de vorm van een technische panne: platte achterband.  Gelukkig was Aalst dichtbij en was de fietsenmaker bij wie ik binnenstapte bereid om mij onmiddellijk te helpen.  Nauwelijks vertrokken bij de fietsenmaker liep de band echter weer leeg.  Ik terug.  Iets minder opgewekt, hmmm ... zeg maar: behoorlijk verveeld nu. Natuurlijk.  Een kwartier later was ik weer op weg.  Op de vlakke weg, met de wind in de rug was de tegenslag vlug vergeten.  Maar na een vijftal minuutjes reed ik weer plat ... het leek of de duivel ermee gemoeid was.  Ik was te ver nu om terug te keren naar de fietsenmaker en bovendien was het er ondertussen niet vroeger op geworden.  Dan maar met een platte achterband verder gereden ...
Willy was weg “met de duiven” toen de mechelse scheper mijn aankomst aan Marleen meldde.  Haar schoolboeken lagen op tafel in de woonkamer, terwijl haar moeder in de keuken bezig was.
“Ma,’t is een jongen van school”, riep ze haar moeder toe nadat ze mij in de gang stiekem welkom had gekust.  “Is er iets?” riep haar moeder terug.
Terwijl Marleen haar moeder ging uitleggen dat ik mijn huiswerk kwam overschrijven, ontdekte ik op tafel een kladschrift vol oefeningen van wis- en natuurkunde en stukken uit andere lessen.
Marleen studeerde, zoveel was duidelijk.  In school was me trouwens meteen opgevallen dat zij met vrijwel alles altijd goed mee was.  Bladerend in haar kladschrift, drong het tot mij door dat ik in school wel eens in de problemen kon komen: mijn sterkte had hem altijd in mijn betrokkenheid bij het lesgebeuren gelegen.  Ik kénde de meeste lessen eens de leraar de klas verlaten had.  Enkel de zuivere geheugenvakken durfden mij wel eens zorgen baren, omdat ik meestal pas de avond voor het examen tot de conclusie was dat de stof te uitgebreid was om op één avond in te studeren.  Gelukkig was het toezicht niet zo streng, zodat ik dan een deel studeerde en voor de rest op spiekbriefjes vertrouwde.
Alleen mijn achterstand in Duits, dat we de vorige jaren van een veel te brave leraar gekregen hadden, had me in zoverre verontrust dat ik mij had laten inschrijven voor een avondcursus.  Marleen volgde zelfs twee avonden per week les omdat zij in Frans een grote achterstand had. De laatste tijd had ik echter heel wat minder opgelet in de lessen. Er stonden heel wat oefeningen in dat kladschrift, waarvan ik in het geheel niet wist hoe ze dienden opgelost te worden.
Toen Marleen terug was, vertelde ik haar over mijn bezorgdheid.  “Wat doe jij dan ‘s avonds?” was haar verbaasde reactie toen ik haar vertelde dat ik praktisch nooit studeerde.  “Lezen”.  Wij zaten tegenover elkaar aan de grote tafel, de schriften pro-forma opengespreid en praatten over onze hobby’s, over onze dromen en angsten voor de toekomst.  Onder tafel had ik mijn schoenen uitgedaan en met mijn voet streelde ik de binnenkant van Marleens benen.  Als mijn kousenvoet wat te hoog reikte, giechelde ze af en toe wat dwaas, en knelde ze mijn voet tussen haar benen.  Het was duidelijk dat ze genoot.  Ik ook.
Tegen vijven kwam haar moeder vragen of ik een boterhammetje mee at.  “We zijn juist klaar” hoorde ik tot mijn verbazing Marleen antwoorden.  “Blijf gerust,” stelde haar moeder me op mijn gemak, toen ik aanstalten maakte om recht te staan.  Ik bleef dus voor “een boterhammetje”, maar het viel me op dat Marleen zenuwachtig geworden was. 
“Jij bent dus die Eddy”, probeerde haar moeder een conversatie aan te knopen. 
“Maar moeder toch!” snauwde Marleen onverwacht hevig terug.
Ik begreep niets van de intensiteit van haar reactie.
“Eddy heeft platte band” legde Marleen ongevraagd uit, “hij moet zich haasten om nog tijdig in Aalst te zijn om zijn moto te laten herstellen.”
Haar gedrag werd vreemder met de minuut.
Marleen zàg er plots ook echt helemaal gespannen uit.
Maar waarom?  Ik moest toch helemaal niet snel terug?  Daarover was toch met geen woord gerept?  Wat was hier aan de hand?
Na die mooie namiddag viel het etentje door de onverwachte situatie helemaal tegen.
Ik beperkte mij dus tot twee boterhammetjes en nam snel afscheid.
In de gang haalde Marleen duidelijk opgelucht adem.  De zorg en zenuwachtigheid van even tevoren waren even snel als ze opgekomen waren, nu ook weer spoorloos verdwenen.
•        Dank je, zotteke
•        Hoe bedoel je?  Waarvoor?
•        hmm!
•        Maar, wat is er dan dat je me bedankt om hier zo weg te lopen?
•        leg ik je nog wel eens uit!

En met een dikke kus op de mond werkte ze mij de deur uit.
Bij de fietsenmaker bleek dat een vijs in de buitenband blijven steken was, waardoor het weinig nut gehad had de binnenband telkens weer te herstellen.  De man rekende mij niets voor deze herstelling, maar verwittigde mij dat mijn band duidelijk afgezien hadden door met platte band verder te rijden.  Tja, dat zou dan wel!
De rest van de week was stikkegoed. De donderdag kwam Marleen me tegemoet gelopen om haar gedrag van de dag voordien uit te leggen: zij had schrik gehad dat ik nog zou bij hen geweest zijn wanneer Willy en haar vader thuis gekomen waren.
•        Aha, Papa mag niks weten!
•        Dat weet je, Eddy.  Het probleem is dat hij meteen zou doorhebben dat je helemaal niet voor je huiswerk langskwam.  En zelfs als hij het niet zou zien, zou Willy wel met insinuaties begonnen zijn, waardoor hij het toch zou zien.

Eddy stapte bijna recht uit “zijn bar” weer de schoolbanken in.
Het was even wennen.  Alles leek kleiner die eerste dag terug in Aalst en de klasgenoten jonger in hun uitgelaten gejoel.
George en Udo hadden contact met elkaar gehouden onder de vakantie en vertelden honderd uit over hun vakantie-escapades.  Die zouden in de klas wel weer naast elkaar gaan zitten, realiseerde hij zich niet zonder spijt.  Met Danny, die hem als een trouwe hond over de koer volgde, deelde hij dan weer zelf liever geen tafel of bank in de klas.  Nooit eerder had hij zich zorgen gemaakt over met wie hij in de klas een plaats zou delen.  In deze school waren ze trouwens vrij om elke dag opnieuw de plaats te kiezen die hen best beviel.  Maar Eddy wist dat er in de praktijk niet zo heel veel van plaats gewisseld werd.  Het vorige jaar was zijn enige zorg in de klas geweest om zo dicht mogelijk bij Marleen te zitten, wat hem maar slecht bekomen was eens hun relatie was gaan kapseizen.  Dit jaar wilde hij ten allen prijzen van bij het begin beter doen.
Bijna ongemerkt scheurde het groepje klasgenoten in twee.  Een deel bleef luisteren naar de verhalen van George en Udo.  Het tweede groepje, waartoe ook hij behoorde, vormde een kringetje waarin behoorlijk wat door elkaar gepraat werd, wat Eddy het gevoel gaf dat er eigenlijk niks gezegd werd.  “Een nest puppies die elkaar welkom toeblaffen”, dacht hij geamuseerd.
Een buitenstaander zou nauwelijks verschil gezien hebben tussen de groepjes nu en deze op het einde van het vorige schooljaar.  Toch voelde Eddy onmiddellijk sterk aan dat de verhoudingen anders lagen: de grotere toenadering tussen George en Udo ging zonder twijfel voor een stuk ten koste van de goede relatie die hij met hen beiden gehad had, maar mede door zijn overdreven aandacht voor Marleen het vorige schooljaar danig verwaarloosd had. 
Naar het einde van het vorige schooljaar toe was Eddy meer en meer met Rudy opgetrokken.  Rudy hield ervan om gebruik te maken van zijn recht om in de klas regelmatig van plaats te wisselen.  Alvast die eerste dag werd hij Eddys nieuwe tafelgenoot.
Ook de nieuwe kameraadschap met Marc werd bevestigd.  Tot ieders verwondering was tijdens de zomervakantie een hechte band gegroeid tussen Marc en Elly.  Marc torende met zijn 1m97 hoog uit boven de 1m55 van Elly.  Maar blijkbaar had dat er hen niet van weerhouden om een koppel te vormen.  Elly was vorig jaar stilletjes aan de beste klasvriendin van Marleen geworden.  De band tussen Marleen en Elly enerzijds en die tussen Eddy en Marc anderzijds, maakten dat Eddy en Marleen vrijwel alle pauzes samen doorbrachten.  Al deden zij beiden wel hun best om binnen de groep niet teveel aandacht aan elkaar te besteden.
Al van die eerste momenten was duidelijk dat zij nu vooral aandacht schonken aan het onderhouden van  hun contacten met de andere klasgenoten.  Mede daardoor zochten de anderen hen ook alsmaar meer op: als de vier ergens op de koer samen stonden te praten, was dat heel dikwijls de kern waar George, Udo, Danny, Rudy, Willy, Ann - klas- en dorpsgenote van Elly - en nog een paar anderen bij aansloten.   Geregeld ging de ganse bende onder de middagpauze of na school samen een pintje pakken in een der bars tegenover de schoolpoort, wat de onderlinge band nog verstevigde.
Af en toe gebeurde het toch nog dat Marleen en Eddy na de les samen naar de koer trokken en de recreatietijd onder hun tweetjes doorbrachten.  Die eerste dag al stonden ze tijdens de voormiddagpauze een beetje afgescheiden van de anderen samen te praten.  Wat er ook allemaal vroeger gebeurd was en hoe pijnlijk het soms geweest was, Eddy kon niet ontkennen dat het hem deugd deed haar weer te zien.  Hij genoot onbevangen van haar vrolijkheid en zij praatten honderduit.
Maar het was anders, wist hij, want de energie die hij door zijn lichaam voelde stromen, de kracht in hem, waarvan hij zich deze eerste dag zo sterk bewust was en die hem opgewekt en onbezorgd maakte, putte hij nu vooral uit zichzelf, uit de herinnering aan een geslaagde vakantie en uit zijn prille relatie met Stephanie.
Vreemd hoe de relatieproblemen met Marleen hem het vorige jaar afgemat hadden, geïsoleerd hadden van het klasgebeuren en hem bijna voortdurend met een gevoel van gemis en onbehagen hadden opgezadeld.  Hoeveel energie had hij niet verspild aan zelfbedrog en verdringing van een realiteit die voor elk ander zonneklaar was geweest?
Wat er in de klas gebeurde, was nu opnieuw belangrijk voor Eddy.  Toen het nieuwe leraresje Engels haar gezag niet kon vestigen over de klas, was hij meteen voor haar opgekomen en had gedreigd de eerste die de les nog stoorde eigenhandig aan de deur te zullen zetten.  Toen hij niet onmiddellijk het gewenste effect bekwam, had de ganse groep zijn dreigement mee ondersteund.  Het rumoer in de klas was toen heel snel gaan liggen.  Achteraf moesten ze er onder elkaar hartelijk om lachen: de grootste lawaaimakers van vroeger voelden zich nu geroepen de orde in de klas te herstellen wanneer de zaken wat uit de hand liepen!
Ondanks regelmatige telefoontjes over en weer naar Engeland, begon de afstand inmiddels zwaar te wegen in de relatie tussen Eddy en Stephanie.  Half september schreef ze hem dat hij naar Engeland moest komen en werk zoeken.  Het briefje eindigde met een belofte van trouw uit een huwelijksdienst.  Het vertederde hem, maar niet verder studeren was één zaak.  Zijn studies bij het begin van het laatste jaar opgeven, iets totaal anders.  Hij antwoordde met een wederkerige belofte van liefde en trouw, maar liet tevens weten dat hij niet voor het einde van het schooljaar naar Engeland kon gaan wonen.  Wel zou Stephanie heel graag bezoeken.  Twee dagen nadat hij zijn brief op de bus gedaan had, was er al een telefoontje: kon hij nog deze maand voor een paar dagen komen?  Zij spraken dus af dat hij zonder uitstel op bezoek zou gaan naar Reading.
Eind september al spoorde Eddy terug naar Oostende, van waaruit hij met het vliegtuig naar Southampton en vandaar per trein verder naar Victoria-station, London reisde.  Op de trein naar Oostende ontmoette hij een van zijn leraars.  Zij knikten elkaar gedag.  Enerzijds vond Eddy het wel tof zo: de leraar wist best dat hij in de verkeerde richting reed en zag ook zijn valies wel, maar beperkte zich tot een korte groet.  Wat had die man immers met Eddys leven te maken?  Anderzijds had een minimum aan interesse ook niet misplaatst geweest wanneer je als leraar een van je leerlingen op een doordeweekse schooldag ‘s morgens gepakt en gezakt ontdekt in een trein die wegrijdt van de stad waar die jongen die dag op school verwacht wordt. Enfin ... Eddy brak er zich het hoofd niet over. 
Na een korte lunchstop bij Bertje had hij een whiskietje op het vliegtuig dubbel en dik verdiend, vond hij.  Terwijl hij tussen de wolken door af en toe een glimp van de zee opving, voelde hij de blijde verwachting voor het nakende weerzien met Stephanie groeien.  “Gek,” bedacht hij, “hoe snel alles kan veranderen in het leven.” En hij stelde zich voor welke gevolgen er voor zijn leven zouden uit voortgevloeid zijn indien hij het voorstel van Stephanie aanvaard had en nu niet voor een kort bezoekje naar Engeland trok, maar met de bedoeling ginder te gaan wonen en werk te zoeken.
Victoria was wel even groter dan Oostende-Terminus.  Bij gebrek aan duidelijke afspraak duurde het dan ook een tijdje voor Eddy en Stephanie elkaar vonden.  Toen ze elkaar uiteindelijk toch opmerkten, was er niks te merken van de uitbundigheid waarmee Eddy zich het weerzien had gedroomd.  Onwennig stond hij tegenover Stephanie en diens ouders.  Stephanie zelf was minstens even onzeker.  Geen wonder eigenlijk ook: in Oostende hadden ze in het bijzijn van Stephs ouders hoogstens een klein kusje gewisseld.  Wat in de intimiteit van hun samenzijn gebeurd was, stond immers volledig buiten de manier waarop haar ouders tegen hun relatie aankeken.  Dit was Terra Incognita.  Temeer omdat Eddy en Steph in hun vele, lange brieven hun gevoelens voor elkaar voortdurend herbevestigd hadden, maar het voor Eddy helemaal niet duidelijk was wat het standpunt van Stephs ouders was.  Met een afstandelijk kusje begroette hij Steph en gaf vervolgens ook haar moeder met een beleefd kusje.  Ray gaf hem een stevige poot en drukte de wens uit dat zijn huis de komende week ook Eddys huis zou zijn.   
Onderweg naar Reading ebde het gevoel van onwennigheid vlug weg, al bleef het gesprek beperkt tot de gebruikelijke smalltalk en wat commentaar bij de historische gebouwen en plaatsen waar ze aan voorbijreden.  De Browns woonden in een leuke bungalow aan de stadsrand.  Ray was er directeur van het nabijgelegen postkantoor en Stephanie liep stage in een schoonheidssalon.  Bedoeling was dat zij haar het jaar nadien als zelfstandige schoonheidsspecialiste zou vestigen.  Maar het was vooral Ray die maar niet kon zwijgen over het huis dat hij voor haar zou huren en de hoge kosten voor de inrichting die hij ten laste zou nemen omdat zij nu eenmaal toch het liefste en braafste meisje van Engeland was. 
Eddy kreeg al gauw het ongemakkelijke gevoel dat er ten huize Brown een aantal afspraken gemaakt in ruil voor de toestemming voor dit bezoek en dat er met Stephanie een heel concrete prijs overeengekomen was voor al de steun en medewerking die haar ouders haar zouden verlenen voor het opzetten van haar eigen zaak. 
Over zijn verblijf bij de Browns zou hij alvast niet te klagen hebben merkte hij: Ray bleek ook op dit vlak de perfecte organisator.  Té perfect: er was een gevarieerde agenda met uitstapjes naar London en Windsor Castle, barbecue bij Chris en haar ouders, pub, dancing en restaurantbezoekjes.  Allemaal zonder uitzondering samen met het ganse gezin.  Het belangrijkste gevolg was wel dat het tot na het weekend zou duren voordat hij een paar uren echt alleen kon zijn met Stephanie.
De eerste avond in Reading was al meteen een rasechte ramp: Hij en Steph zaten er wat verloren bij en vooral vaderlief nam, jong van hart als hij was, zo intensief mogelijk deel aan elk gesprek.  Telkens hun blik elkaar kruiste, lachten Eddy en Stephanie even naar elkaar.  Dat was meteen ook de grens van hun mogelijkheden.  De grote organisator had duidelijk alle touwtjes goed in handen!
Toen Stephs ouders tegen elf eindelijk naar bed trokken, was dat dan nog met de nodige waarschuwingen dat het morgen vroeg dag zou worden.  ... En of Steph hen nog een nachtzoentje kwam geven als zij slapen ging? 
Toch betekende dit de lang verwachte gelegenheid om de gevoelens en ervaringen van de voorbije maand bij te praten.  Eddy voelde de opgebouwde spanning van zich afglijden en plofte naast Steph neer in de duozit.  Onmiddellijk sprong haar poedeltje, Mitzy, op haar schoot en begon verwoed naar hem te blaffen.  Hij schrok terug van het lawaai, maar Steph kalmeerde het hondje al vlug en verdedigde glimlachend: “hij is nogal jaloers van aard.”  Dat bleek ook: telkens Eddy een poging ondernam om wat dichter bij Steph te geraken, iedere keer dat hij nog maar een hand in haar richting bewoog, reageerde het beestje prompt.  Uiteindelijk zag hij het niet meer zitten en vroeg haar het hondje de kamer uit te zetten.  “Love me, love my dog” was het mysterieuze antwoord van Steph.  Het was vriendelijk genoeg geserveerd, maar maakte in de praktijk elke lichamelijke toenadering die eerste avond toch maar gewoon onmogelijk en zorgde het voor een nog grotere verkilling van de sfeer.
Een klein uurtje later trok Steph de livingdeur achter zich dicht.  Aan de voet van de trap, gebaarde zij Eddy om stil heel stil te zijn, want haar ouders sliepen met de slaapkamerdeur open.  In alle stilte omhelsden ze elkaar en wisselden ze een warme goedenacht-kus.  Eén.  Daarna vergezelde Steph Eddy tot aan de deur van zijn slaapkamertje en ging vervolgens haar ouders goede nacht kussen. 
“Een grotere ramp was moeilijk denkbaar geweest”, bedacht Eddy wrang.  Maar hij was te moe om er nu over na te denken.  “Morgen zien we wel verder” dacht hij.  En viel meteen in een diepe slaap.
Hoe interessant het bezoek aan London de volgende dag ook was, voor Eddy kon het niet vlug genoeg maandagnamiddag zijn.  Dan immers zou hij niet voortdurend met Stephs ouders moeten rekening houden, dan zouden ze samen zijn.  Stephs moeder werkte immers part time.  Maandagnamiddag zouden ze dus eindelijk alleen zijn.  “Dan kan Steph je Reading en omgeving tonen.” had haar vader verteld.  Ergens had het geklonken als: “en dan blijven jullie in geen geval alleen thuis en gaan jullie zich braaf laten zien op de plaatsen die ik uitgestippeld heb.”
Als Eddy nog illusies had, werden ze die maandag toch wel vakkundig begraven.  Het werd een totale afknapper: arm in arm lopen was snob; samen met de studenten genieten van de laatste warme zonnestralen op de prachtig onderhouden grasperken van de lokale universiteit was “not done”; een kus in de romantische ruines van een middeleeuwse abdijkerk kon helemaal niet ... 
“Stel je nu toch eens voor dat ik haar aanbod om school te verlaten ernstig opgenomen had!?”  Eddy begreep er niets van, tenzij dat Stephs voorstel zeker niet door haar ouders gesteund werd en, erger nog, amper een paar dagen later ook al helemaal niet meer door haar zelf.
Wat was hier de voorbije paar dagen afgesproken?  Hij peilde er naar, maar kreeg nietszeggende antwoorden: “what do you mean?”, “I don’t understand what you mean” ... Wel, hij dus ook niet.  Behalve één ding: dat hij zijn houding ten overstaan van Stephanie noodgedwongen drastisch diende te wijzigen.
Vreemd genoeg ging de “click” gemakkelijk.  Dit was een duidelijke zaak en een verloren zaak.  Hier was niks om voor te vechten, zoveel was duidelijk.  Hij voelde geen spijt, geen rancune: zij was een mooi, lief, meisje, “de beste van Engeland” misschien wel, maar niet langer “zijn” meisje.  Hij drong niet verder aan, behandelde haar vriendelijk en met respect, maar zonder dat er ook nog maar één enkel woord over hun relatie gezegd werd, was alles overduidelijk voorbij tussen hen. 
Steph bleef even lief tegen hem als ze ooit geweest was; bracht hem ochtendthee op bed en bleef iedere avond tot tegen middernacht met hem praten en naar muziek luisteren.   Mitzy moest echter niet meer blaffen ...  De welkomstkus die eerste avond, was meteen hun afscheidskus geweest!
De dag voor zijn vertrek gingen nog eens langs bij Christine en haar ouders om afscheid te nemen.  De mensen hadden zowaar het zachte septemberweer aangegrepen om een gaardenparty te zijner ere te organiseren.
Toen hij terugkeerde van een toiletbezoek, overhoorde hij toevallig een gesprekje tussen Stephanie en Chris in de naastliggende kamer.   Eerder die dag waren hij en Steph voor het laatst gaan wandelen langs de Thames.  Terwijl hij zijn tijd nam om voor de spiegel in de gang zijn haren gelijk te strijken, hoorde hij Chris vragen of ze ook langs een bepaald romantisch spotje bij een bruggetje gepasseerd waren en, toen dit inderdaad het geval bleek te zijn, opmerken dat het daar wel een ideaal plekje was om iets te ondernemen. 
“Ach,” antwoordde Steph, “zeker wel, maar met hem heb ik er niets van ervaren.” 
Even viel hij uit zijn rol toen hij binnenstappend Stephanie recht aankeek en kalm opmerkte:
“Ik zou anders wel gewild hebben, maar ik heb geleerd dat men zoiets hier in Engeland alleen maar snob vindt!” 
Chris, die blijkbaar nog niets afwist van de wending die hun relatie genomen had, verstarde in haar houding van het schrikken en keek hem met opengesperde ogen aan. 
Stephanie kleurde nog een toon donkerder dan ze anders al was en keek hem, met licht gebogen hoofd, al evenzeer zwijgend aan.  Zag hij nu radeloosheid in de blik die ze hem toewierp, of was het in tegendeel gewoon woede?    De vraag was zinloos, wist hij.  Impulsief richtte hij het fototoestel dat aan zijn hals bengelde en drukte af ...

Twee dagen later was hij terug op school.  Met de directie ontstonden enige problemen rond zijn ongewettigde afwezigheid.  Maar nadat zijn brave huisdokter hem a posteriori een ziekenbriefje had bezorgd, kon het leven weer zijn gewone gang hernemen.
Thuis arriveerden geen brieven meer uit Engeland, geen telefoontjes meer.  Stephanies foto verdween van zijn kamer en werd voor een tijdje vervangen door een foto van het lieve poedeltje Mitzy.  Als op afspraak werd er over Stephanie thuis met geen woord meer gerept.
Op school was er meer interesse voor zijn wedervaren in Engeland.  Iedereen wilde zijn verhaal horen en was benieuwd naar fotomateriaal.  Gek genoeg was het vooral die laatste foto van Steph en Chris samen, waarop Steph hem boos aankeek, die haar schoonheid het best tot zijn recht liet komen. Ook Marleen verborg haar nieuwsgierigheid niet en spaarde haar complimenten op het voorkomen van Stephanie niet. 
“Je ziet zo dat die je wel heel graag ziet” merkte ze op, starend naar de bewuste foto.
Aan de anderen had Eddy alleen maar verteld over de plaatsen die ze bezocht hadden.  Tegenover Marleen besloot hij open kaart te spelen:
“Tja, maar er is wel nog een ander verhaal dan dat van de bezoeken,” biechtte hij eerlijk op: “op die foto kijkt ze niet verliefd, maar boos.  ‘t Is uit tussen ons.  Er was gewoon niks meer tussen ons.”
Even dacht Marleen dat hij niet de waarheid vertelde.  Ze bleef de foto’s bekijken en merkte tenslotte twijfelend op:
“Je zou het anders niet zeggen als je die foto’s ziet”
Ze toonde hem één voor één een selectie van zijn eigen foto’s: de foto’s die Ray en Chris van hem met Stephanie genomen hadden.  Telkens opnieuw herhaalde ze hoe mooi ze de foto’s wel vond en hoe verliefd het koppel afgebeeld was: arm in arm in de tuin; hand in hand op straat (!); met de schoenneuzen tegen elkaar en met gestrekte armen achterover hangend voor Buckingham Palace; elkaar in de ogen kijkend in een restaurant in Maidenhead, ...
Toen hij de foto’s voor het eerst zag was hij zelf verwonderd geweest dat ze zo lief tegen elkaar geweest waren, bekende hij niet geheel zonder spijt.
De vakantie aan zee, de drukke correspondentie en telefoontjes met Steph hadden alvast één goed neveneffect: Eddys talenkennis was er met een sprong op vooruit gegaan. 
Nu het gedaan was met schrijven naar Engeland, was er plots ’s avonds meer tijd.  What to do?  Hij had niet veel lust om opnieuw aan te knopen met zijn traditionele avondbezoeken aan Danny.  Ook, en vooral, tijdens de weekends begon het opnieuw te kriebelen.  Tot dan was hij nog niet echt uitgeweest: een paar weekends had hij bij Rudy doorgebracht.  Ze waren samen ook al enkele films gaan zien.  Maar nu Stephanie tot de geschiedenis behoorde, werd het de hoogste tijd om zijn leventje te herorganiseren en opnieuw een stapje in de wereld te zetten.
Het discotheekbezoek viel echter tegen.  Of hij trok er alleen op uit en ontmoette niemand die hij kende, of hij ging samen met Danny of Rudy op stap, maar ergerde zich eraan dat alle meisjes die hij graag wat beter had leren kennen, steevast opdaagden aan de arm van hun vriendje.  Toen hij er zichzelf mettertijd op betrapte dat hij alles wat met liefde en genegenheid te maken had met enig cynisme begon tegemoet te treden, vond hij het welletjes. 
Na opnieuw een mislukte avond uit, nam hij zich heilig voor zich niet te verbergen voor zijn beperkingen; openhartig en onschuldig te blijven in zijn speurtocht naar een gelijkgestemde ziel; geen energie te besteden aan zelfbeklag of zelfbedrog; maar zich omgekeerd ook niet te laten verleiden om wanhopig proberen te bewijzen dat hij anders of beter was dan hij in werkelijkheid was.  “En vooral: ik herbegin niet met flirten!”
“Niet flirten” was dan misschien wel de goede keuze.  Het gevolg was dat hij zich ernstiger en terughoudender opstelde en zich maar heel weinig vermaakte. 
Wanneer hij er alleen op uittrok, maakte hij er opnieuw een gewoonte van een leesboek mee te nemen.  Vond hij niemand die hij kende, of slaagde hij er niet in nieuwe contacten te leggen, dan bracht hij maar zijn tijd door met zijn oude vrienden: Herman Hesse, Freud, Nietzsche, Graham Greene, Hemingway ... 
Hij ontdekte dat hij, wanneer hij zich zo in de wereld van zijn boeken terugtrok, soms zelf opviel voor anderen, die dan spontaan met hem kwamen praten over de boeken die zij gelezen hadden.  Maar geen van de geïnteresseerden deed zijn hart sneller slaan.  Iedere week een beetje meer miste hij de vriendin die hij nodig had om zich compleet te voelen als mens.
Op school had hij minder last van zijn gevoelens.  Op initiatief van Rudy had hij met Rudy zelf, Elly, Marleen en Suzy een dansgroepje gevormd dat repeteerde om een nummertje te brengen op het komende schoolfeest.  Af en toe gingen ze ook samen naar een schoolfuif.  Meestal waren dan ook Marc, George, Udo en Danny van de partij.  Voor Eddy waren dit de enige keren waarop hij zich goed vermaakte.
Tijdens een zo’n schoolfuifje hadden hij en Marleen zich onbewust al praten steeds meer afgezonderd van de anderen.  Zij kenden elkaar zo lang en zo intiem dat Marleen zijn danspassen voorzag als geen ander en hem ook emotioneel beter aanvoelde dan wie ook van de groep.  Tot zijn verwondering drukte Marleen hem onverwacht een kusje op de lippen.
“Waar is dat nu voor?” vroeg hij haar lachend
“Eddy, wat zou je ervan denken om tot het einde van het schooljaar met mij te gaan?”
Ze had even gewacht alvorens hem de vraag te stellen en zat hem nu, in afwachting van zijn antwoord gewoon vriendelijk aan te kijken.  “Alsof ze gevraagd heeft hoe laat het precies is”, dacht hij ongelovig. Hoe langer hij haar aankeek, hoe moeilijker hij het kreeg om te antwoorden.  Weer voelde hij de betovering groeien van die twee paar ogen die hun zielen gevangen hielden, die de rest van de wereld uitgomden en als twee kanalen werkten langs waar hun zielen in elkaar overvloeiden.  Elke moment langer hier, met haar alleen, maakte de oude gevoelens weer levendiger.
“Sorry, maar dat kan ik niet, Leen”

Hij kreeg de woorden bijna niet uit zijn mond en toen hij ze uitsprak, klonken ze zo zacht dat hij er eerst zelfs niet zeker van was dat hij ze wel gezegd had.   
Marleen had ze echter wel degelijk gehoord.

“Nog altijd hetzelfde?” vroeg ze vriendelijk en begripvol
“Nog altijd” antwoordde hij mat: “ik heb teveel respect voor jou en hou gewoon teveel van jou om aan zo iets te beginnen”

Het was ondertussen meer dan een half jaar geleden dat hij haar tot in den treure gesmeekt had weer te komen bij hem, maar dan ernstig: met medeweten van hun ouders.  Zonder naar die moeilijke periode te verwijzen, wisten ze beiden dat Marleen hiernaar verwezen had toen ze gevraagd had of het nog steeds hetzelfde was.
Eddy voelde zich vreemd, leeg en droevig gestemd toen hij die avond huiswaarts keerde.  Hem leek het toe of een voor een alle hoofdstukken van zijn jonge leven afgesloten werden, zonder dat er aan de horizon ook maar het minste spoor was van enige nieuwe ontwikkelingen.
“Maar liever dat dan ten onder gaan in een slechte afdruk van een eerder al mislukte relatie”, bezwoer hij zichzelf.

 
Hoofdstuk 13.
“Immer wenn du meinst es geht nicht mehr
Kommt von irgendwo ein Lichtlein her
Das du es noch einmal wieder zwingst
Und von Sonnenschein und Freude singst
Leichter trägst das Alltags harte Last
Und wieder Kraft und Mut und Glauben hast.”
(??)

December.  De examens waren achter de rug en nog slechts een paar dagen scheidden hen van de kerstvakantie.  Een tante van Eddy had het weekend voor kerstmis uitgekozen om na bijna vijftig jaar vrijgezellenbestaan haar status als suikertante in te ruilen voor die van huismoeder.  De gelukkige bruidegom was een Duitser die ze kort na de oorlog had leren kennen en die inmiddels voor de tweede keer weduwnaar geworden was.  Uit zijn beide voorgaande huwelijken bracht hij drie kinderen mee.  Hoewel: meebrengen was niet de juiste term, want na het huwelijk zou het gelukkige koppel naar Duitsland gaan wonen.  Bovendien hadden twee kinderen al een eigen gezin gesticht en werd enkel de derde, die nog bij zijn vader inwoonde, op het feest verwacht.
Rolf was achttien, leerde voor automecanieker en had een eigen occasiewagentje.  Regels kende hij nauwelijks.  Hij zocht voortdurend de grenzen op van wat mogelijk was en toegelaten werd en stoorde zich daarbij nauwelijks aan iets of iemand.  Maar hij was zo ongelooflijk open, speels en spontaan dat iedereen die met hem in contact kwam erdoor geraakt werd.
‘s Vrijdags laat, hij had eerst nog de ganse dag gewerkt, maakte hij zijn opwachtingen bij Eddys tante.  Wegens het geringe leeftijdsverschil had deze Eddy gemobiliseerd om voor de verwelkoming en opvang te zorgen.  Voor Eddy was het alsof een brok zuivere energie hem in de maag ramde.  Voor hij zelf goed doorhad wat er gebeurde, wekten ze ‘s nachts ouders en buren door de muziek op maximum volume open te draaien, braken ze de halve slaapkamer af en trokken ze midden in de nacht in een plotse gril de stad in op zoek naar plezier.
Op maandag was Rolf Eddy komen afhalen aan ‘t school.  Eddy had iedereen na school uitgenodigd om vlug te komen kennismaken in hun stamkroeg.  Net als in het hotel, trof hem weer die grote nieuwsgierigheid bij jonge mensen naar andere volken en culturen.  Rolf moest de onmogelijkste vragen beantwoorden.  Een enkele keer kon hij niet laten radeloos uit te roepen: “Ach Mensch, ich lebe doch nur 400 Km von hier!”.
Maar 400 km of niet, toen Eddy en Rudy wat later met hem de andere kroegen van de stad bezochten, verbaasden zij zich over de duidelijke angst waarmee hij hen volgde in de cafés die hoofdzakelijk door Turken en Marokkanen bezocht werden.  Iedere zuiderling was in Rolfs ogen een levend geworden bedreiging en, wat ze hem ook vertelden, de schrik voor de Heilige Oorlog konden ze niet doen wijken: hij kwam niet eerder tot rust dan wanneer zij teruggekeerd waren naar het centrum van de stad.
Die nacht, in bed, vroeg Eddy hem wat hij van zijn makkers vond.  Heel gedetailleerd was Rolf allerminst in zijn evaluatie: Rudy mocht er zijn en Eddys vriendin natuurlijk ook.  Voor het overige onthield hij zich wijselijk van alle commentaar na een zo korte kennismaking. 
“Gekkerd, ik heb helemaal geen meisje, wie bedoel je eigenlijk?” vroeg Eddy, totaal in het ongewisse over de clue van dit cryptogram en zich al halvelings voorbereidend op een van die onverwachte ontknopingen waarop Rolf blijkbaar een patent had.  Maar Rolf was voor één keer gewoon ernstig geweest.  Uit zijn uitleg begreep Eddy vlug dat hij Marleen bedoelde.  “Als dat jouw vriendin niet is, moet je er heel vlug iets aan doen” adviseerde Rolf hem volledig te goeder trouw: “want die is gewoon smoor op jou, dat zie je ze zo aan.  En bovendien is ze ook mooi en sympathiek.  Wat kan je meer wensen?”
Eddy liet het onderwerp voor wat het was, maar worstelde de halve nacht met de vraag of hij niet beter Marleens voorstel aanvaard had.  Ten slotte konden ze dan op het einde van het schooljaar nog verder zien?  Was het niet gewoon dwaas van hem zich zo vast te houden aan een princiepsbeslissing?  Wat joeg hem zoveel angst aan dat hij een mogelijke toekomst gewoon bij voorbaat uitsloot?  Zou hij zich ook maar in het minst beter voelen wanneer hij niet met Marleen ging, maar herbegon met flirten?  Maar terugdenkend aan het vorige schooljaar, voelde hij hoe de gedachte aan een nieuwe relatie met Marleen hem inderdaad beangstigde en kleiner maakte.  Trouwens, een relatie binnen vooraf overeengekomen voorwaarden, was zo tegennatuurlijk dat alleen al het overwegen van de mogelijkheid zoiets stoms te aanvaarden hem een slecht gevoel gaf.
“Machtige mildheid als die eens vaders.  Waar deze stemming je aangrijpt, grondvest daar je huis.  Of het nu in het gewoel is of in de stilte: ubi pater sum, ibi patria.”  Ach, hoe was hij onder de indruk geweest toen hij voor het eerst Nietzsche had gelezen!  Tot op de muren van zijn slaapkamer had hij citaten gekleefd, ja zelfs met alcoholstift op het behang geschreven.  “Waar je hart breed en vol klopt, zegen en gevaar voor de omwonenden, daar is de oorsprong uwer deugd.  Vlucht wat je verkleint en saaier maakt, zoek een omgeving waar je je groot en vruchtbaar voelt en grondvest dààr je huis!”  En ja, in theorie was het allemaal zo eenvoudig.  Maar hoe dreigend grijnsde de eenzaamheid hem overal toe?!  Hoe ver af was de euforie van het bemind zijn en hoe akelig dichtbij zijn eigen kleinheid?
Even voor Nieuwjaar vertrok Rolf terug naar Duitsland.  Eddy had geen afscheid kunnen nemen en was dan meegereden tot Aalst.  Maar Aalst werd Dendermonde, Dendermonde werd Antwerpen.  Uiteindelijk was hij pas in Eindhoven uitgestapt en had van daar uren gestapt vooraleer hij zich verzoend had met de gedachte aan een leven zonder Rolf in huis.  Het liften zat niet echt mee: pas heel laat in de nacht geraakte hij weer huis.  Toch groeide onderweg het verlangen om er eens echt “per duim” op uit te trekken.  Een bezoek aan Rolf leek hem als voorbereiding het meest voor de hand liggend.  Hij besliste dan ook rond Pasen de tocht naar Münster te ondernemen.
Na Rolfs vertrek was het plots weer angstwekkend stil in huis geworden.  De avonden waren leeg en koud.  Noch de films op TV., noch zijn boeken, noch de steeds frequenter avonduitstapjes bij Danny en Rudy konden hem echt boeien. 
De voorbereidingen voor het schoolfeest liepen inmiddels ook ten einde.  Zij mochten nu tijdens de lesuren oefenen in de feestzaal, wat de zaak dubbel interessant maakte.  Anderzijds vond hij zich niet langer terug in de danspasjes: hij voelde het verband tussen het ritme en de bewegingen niet, werd onzeker en haakte ten slotte af.  Wel bleef hij meedoen “voor de lol”: de repetities vormden immers een interessante gelegenheid om mensen uit de andere klassen beter te leren kennen.  Eddy stelde een enquête op om te peilen naar de motivering der deelnemers en trok ermee van groep tot groep.  De antwoorden verbaasden hem: “om mijn ouders te bewijzen dat ik daartoe in staat ben”, “om van het feest een succes te maken voor de school” ... hij had werkelijk gedacht dat haast iedereen meedeed voor het plezier van het samenzijn en de gewettigde afwezigheid tijdens de lesuren!
Toen de avond van het schoolfeest aangebroken was, moest hij zichzelf zowaar oppeppen. Hoewel zo’n avond gewoon niet kon mislukken gezien alleen al het aantal mensen dat hij kende, was hij er deze keer niets gerust in. 
De eerste helft van de avond verliep inderdaad slecht: de dansers waren uiterst zenuwachtig.  Toen Suzy ongelukkig uitgleed en viel tijdens de opvoering, zag Rudy zijn verhoopte triomf in rook opgaan.  Na de dans ging Eddy hem achter de coulissen opzoeken.  Hij zat zowaar te wenen van ellende.  Ook Marleen zat er maar bedremmeld bij, maar kijk: zij werd vakkundig getroost door Udo! 
Terwijl hij met Udo wegwandelde schoten enkele beelden door Eddys hoofd: Marleen die in de klas met George had zitten OXO spelen en zich vreemd uitgelaten had gedragen; Udo die zich zo nodig bij hem had moeten beklagen dat Marleen “achter hem aan liep”.  En het vorige schooljaar was er toch ook eens een geheimzinnig voorvalletje geweest? Maar ach, waarom zouden die twee er geen prettige avond proberen van te maken? Toch kon hij tegenover zichzelf niet verhelen dat deze wending hem in het geheel niet zinde en er in ruime mate toe bijdroeg dat hij er nu geheel in berustte dat de avond compleet naar de haaien zou zijn voor hem.
Ondertussen waren alle opvoeringen afgehandeld en had de directeur met zijn dame de dans geopend.  Eddy en Rudy hadden aansluiting gevonden bij Marc en Elly.  Om Rudy over zijn verdriet heen te helpen, hadden ze met hun vieren gelijktijdig een rondje besteld.  De alcohol leverde in combinatie met de algemene sfeer en de vele bekende gezichten een geslaagde cocktail op, zodat ze zich van minuut tot minuut beter vermaakten.  Toen Udo en George hen kwamen vragen om de rest van de avond samen in het stadscentrum uit te gaan, weigerden ze dan ook en vroegen op hun beurt de anderen bij hen te blijven.  “Neen,” antwoordde Udo ongebruikelijk kortaf: “ik moet hier zo vlug mogelijk weg!”  Iedereen keek hem verwonderd aan.  Udo zat duidelijk met een probleem, maar was niet bereid daar enige uitleg over te geven.  Vervolgens voegde hij effectief de daad bij het woord en verdween met George in zijn kielzog.
“Die heeft geweend!” stelde Eddy verwonderd vast.
“Wie heeft er hier vanavond nog niet gehuild?” riposteerde Rudy, terugdenkend aan zijn uitbarsting na het dansje, maar evenzeer doelend op Marleen, die zich met rode ogen bij het gezelschap voegde.  Alle uitleg leek meteen overbodig.
Gelukkig behield de goede sfeer de bovenhand.  Iedereen danste met iedereen en het plezier kon niet op.  Elly en Ann hadden een vriendin mee uit genomen uit hun dorpje, Arlette.  Een mooi meisje, met een weelderige, gitzwarte haardos en een stel prachtig gevormde benen onder een extrakort minirokje. Er viel gewoon niet naast te kijken en vreemd genoeg was dat precies de reden waarom Eddy het meisje zoveel mogelijk negeerde: “Mij nu op een meisje concentreren zou wel de beste manier zijn om de avond toch nog kapot te maken,” bedacht hij en dus feestte hij ongedwongen verder. 
Toen de nacht al een eind gevorderd was en de drukte op het schoolbal langzaam aan begon te luwen, ervoer hij echter dat het niet voldoende was dat hij zich voorgenomen had Arlette met rust te laten: zijzelf bleek ter zake ook iets in de pap te brokken te hebben.  Naarmate de uren vorderden vroeg ze hem steeds frequenter zelf ten dans.  Van bij de eerste dans was het alsof hij nooit met iemand anders gedanst had: wat hij ook deed, Arlette volgde zijn pas.  Hij dacht terug aan eerdere keren dat hij dit gevoel ervaren had en er sterk van onder de indruk geraakt was, er een teken in gezien had dat hij een perfecte match vormde met zijn danspartner.  Maar dit was geen avond om herinneringen op te halen.  Hij begon dus meer variatie in zijn danspassen te brengen, te spelen op de dansvloer.  Al vlug werd het duidelijk dat hij in Arlette zijn meerdere moest erkennen.  Zij volgde ogenschijnlijk moeiteloos en nam zelfs kordaat het initiatief over toen hij begon te overdrijven in het maken van gekke passen.  Met haar hand in de zijne, leidde zij een tijdje zelf de dans.  Meestal echter, kleefde ze aan zijn lichaam en zweefden ze over de dansvloer.
Vier maanden was het inmiddels geleden dat hij afscheid genomen had van Stephanie.  Vier maanden lang was hij met geen meisje geweest en had hij zich bijna geen enkel weekend vermaakt.  Hij geloofde dan ook gewoon niet dat net deze ene avond waarop hij zich steeds beter vermaakte, het begin zou betekenen van een nieuwe relatie.  Arlette mocht hem nochtans, zoveel was duidelijk. 
Elly had dit inmiddels ook gemerkt en kwam hem tussendoor vage opmerkingen toefluisteren, waaruit moest blijken hoe uitzonderlijk Arlette wel was en hoe goed ze bij hem zou passen. 
Pas toen de zaal tegen een versneld tempo begon leeg te lopen en de “laatsten der Mohikanen” in een schier onafgebroken reeks rijdansen hun laatste reserves aan energie verspeelden, gaf hij toe aan de verleiding en kuste Arlette.  De passie waarmee zij zijn kus beantwoordde, verbaasde hem.  Ergens tussen de eerste rijdans en de eerste kus was Willy Marleen komen roepen om naar huis te gaan en even later was ook Rudy verdwenen.  Het half uurtje met Arlette was dus zowat de kroon op een avond die na een moeilijke start alleen maar crescendo gegaan was. 
Jammer genoeg liep Arlette niet in Aalst school, maar lag zij in internaat in Oudenaarde.  Doordat ze ook af en toe stages deed in de streek Oudenaarde - Brakel - Ninove zou Eddy in de daaropvolgende weken zijn weekend-territorium steeds vaker weg van Aalst zien schuiven.  Het begon de volgende week al, met het bijwonen van een optreden in Zottegem.  De week nadien bezocht hij zijn geliefde in Scheldewindeke, waar ze samen naar een optreden van “the Pebbles”, Vlaanderens populairste popgroep, trokken.  Tussendoor zag hij haar een paar keer bij Elly thuis en nog eens veertien dagen later troffen ze elkaar om Carnaval Ninove te vieren.  Eind februari ging hij haar opzoeken in Nederbrakel waar ze wegvluchtten van een optreden van Digno Garcia y sus Carios om zich de rest van de avond in een danscafeetje samen te vermaken.  Begin maart zocht hij haar op tijdens haar stage in Sint Maria Lierde.  Bijna elke week kwam hij zo op plaatsen waar hij nooit eerder geweest was.  Dat droeg extra bij aan de betoverende invloed die de relatie met Arlette op hem uitoefende. 
Zelfs wanneer Arlette al eens niet buiten mocht, was duidelijk dat zij hem de extra-energie bezorgde die hij nodig had om zich goed in zijn vel te voelen.  Sinds hij haar kende, vermaakte hij zich overal opperbest.  Er kon gewoon niks meer stuk!  Het was alweer een tijdje geleden dat hij zich zo gesterkt gevoeld had door de aanwezigheid van een meisje in zijn leven Hij had geleerd dat gevoel naar waarde te schatten en dus genoot hij mateloos, grenzeloos, eindeloos. 
Carnaval Aalst duurde dat jaar vier dagen voor Eddy.  Tussendoor pikte hij een paar uurtjes slaap mee bij Rudy en de nacht nadien bij een van diens vrienden.  Op maandag en dinsdag hadden ze afgesproken met de groep van de klas.  Udo was gelukkig weer van de partij, al verloren ze hem al na een paar uur in een dancing.  Marleen en Willy waren tegen alle verwachtingen in echter niet komen opdagen.
De week na Carnaval was ze in school niet om aan te spreken en nog een week later verscheen ze helemaal niet op school.  “Ziek” meldde Willy kort.  Maar toen ze na een week opnieuw verscheen, wist ze van zichzelf niet welke ziekte haar thuis gehouden had.  Het was duidelijk dat ze een moeilijke tijd doormaakte. 
Zij had nochtans kort na het schoolbal een jongen leren kennen waar ze meteen smoorverliefd op geworden was.  Tegen haar gewoonte in, vertelde ze er weinig over: “hij was ouder, werkte en had gespierde benen ... “ veel meer was er over hem niet geweten.
De verhouding tussen Marleen en Eddy was kort nadat ze hem gevraagd had om tot het einde van het schooljaar met haar te gaan, zonder aanwijsbare reden duidelijk afgekoeld.  Af en toe kon haast van een vijandige sfeer tussen hen gesproken worden.  Zat Arlette er voor iets tussen?  Of het voorval met Udo? ... Eddy had er het raden naar en vond dat hij er haar ook niet kon naar vragen.  Tenslotte was er niets meer tussen hen.  Toch deed het pijn haar nu zo down te zien.  Hij was eigenlijk best nieuwsgierig naar de werkelijke reden.  Willy loste alvast geen woord.  En Marleen nog minder.  Ongetwijfeld had hij haar op dat ogenblik nog maar weinig of zelfs helemaal niet meer kunnen helpen.  Uit de feiten bleek dat hij dat vroeger ook niet gekund had.  Het verschil met vroeger was echter, dat hij het nu voor het eerst ook niet meer als zijn taak zag.
Eén, maar vaker twee keer per week schreven hij en Arlette elkaar en van week tot week voelde hij hoe hij meer en meer op haar verliefd werd.  Ook Arlette voelde zich gelukkig met hun relatie, en stak dat niet onder stoelen of banken.  De vaart achter hun relatie overrompelde Eddy wel enigszins: “dit kan zo niet blijven” vreesde hij.  De recente ervaringen maakten dat hij bang had voor de onzichtbare grenzen waar hij blijkbaar telkens tegen botste wanneer een relatie overging naar een ernstiger stadium. 
Wat boezemde die meisjes dan plots zo’n angst in?  De stap naar de eerste sexuele betrekkingen?  Het besef dat ze te jong en nog te afhankelijk van thuis waren om zich te binden?  de onzekerheid?   Af en toe vocht hij in stilte tegen het spook van de pijn en
van de blijkbaar altijd onvermijdelijke scheiding: “Het minste wat je moet doen, wanneer je wil bouwen aan een duurzame relatie, is erin geloven.” probeerde hij zichzelf te overtuigen, of nog:  “Je dromen waar maken lukt slechts als je je daar honderd percent voor inzet.”

Maar de angst bleef, en met de angst nam opnieuw het besef toe dat hij iemand anders, nu Arlette, nodig had om zelf kunnen gelukkig te zijn.  Het maakte hem afhankelijk, wist hij.  Maar hoe meer hij er zich tegen verzette, hoe meer hij ervan overtuigd geraakte dat hij haar inderdaad beminde, haar nodig had ... en hoe meer schrik hij kreeg dat hij haar precies daardoor zou verliezen. 

Daar bleek nochtans geen enkele reden voor te bestaan, want vanuit het internaat bereikte hem de ene brief na de andere en alle brieven spraken van exact dezelfde gevoelens als die welke hij haar toedroeg: Arlette miste hem, was tot over haar oren verliefd, putte kracht uit zijn brieven en uit hun korte telefoontjes en hunkerde naar de paar uren die ze onder het weekend samen zouden kunnen doorbrengen.

Hoe zwaar hij het ook voor Arlette te pakken had, in tegenstelling tot de eisen die hij aan Marleen gesteld had, gooide hij het nu over een heel andere boeg.  Hij beklemtoonde tegenover Arlette dat ze met elkaar zouden gaan tot een van hen het beu was.  Lachend waren ze onder elkaar overeengekomen dat diegene die het uitmaakte de ander dan twee trappistjes ten afscheid zou betalen.  “Om er dan minstens toch op een mooie manier een eind aan te maken.”

Wat hij ook droomde, hij hield zijn dromen en toekomstplannen voor zich en probeerde de relatie zo licht mogelijk te houden.  “Zie je twee mensen zich samen vervelen, dan zijn ze gegarandeerd gehuwd” wees hij Arlette.  De angst, dat op termijn bijna noodgedwongen elke relatie ten onder gaat aan verveling en sleur, werd een voortdurend terugkerend gegeven in zijn brieven.  Hadden ze het echter over kinderen, dan was hij kort: “laat ons daar binnen
tien jaar over praten, dan zijn w’er nog maar achtentwintig.”

Marc en Elly hadden ondertussen wel een stap verder gezet: hun ouders wisten van hun relatie, en aanvaardden die.   Marc sprong geregeld bij Elly binnen als hij haar ‘s zaterdags met de wagen ging afhalen om uit te gaan.  Af en toe brachten de twee ook de zondagnamiddag samen door bij een van hen thuis. 

Elly zag Arlette als een van haar beste vrienden en was er niet weinig trots op dat zij Eddy en Arlette bij elkaar gebracht had.  Het leek logisch dat de vier wanneer mogelijk ook samen uitgingen.  Het was bovendien een echte luxe, want Marc mocht tijdens het weekend vrijwel altijd over zijn vaders wagen beschikken. 

De situatie had gevolgen voor de verhoudingen in school: het contact tussen Marleen en Elly verflauwde doordat Elly zich het middelpunt voelde van “haar eigen kleine kliekje” en geen gelegenheid voorbij liet gaan om haar aandeel in het tot stand komen van de relatie tussen Arlette en Eddy te onderstrepen.   “Daarom ben ik ook een beetje verantwoordelijk voor de verdere goede gang van zaken” beweerde ze.  En dus zat ze voortdurend het voorbije weekend te evalueren of het volgende voor te bereiden.

Omdat gewoon uitgaan voor Arlette slechts uitzonderlijk toegestaan werd, werd hierbij zoveel mogelijk rekening gehouden met de activiteiten in en rond haar dorp. 

Hoewel Eddy tijdens de week af en toe op bezoek bleef gaan bij Rudy en Danny en uitzonderlijk ook al eens een avond bij George doorbracht, verzwakte de band met hen. 

Arlette zat dan misschien niet in hun klas en had niet het minste benul wat haar relatie met
Eddy hier veroorzaakte, haar invloed was er binnen het groepje niet minder sterk voelbaar om.

Ook Arlettes ouders kregen al er al vlug lucht van dat hun  dochter een vriendje had. “Te vroeg” oordeelden zij en even leek het erop dat Arlette nog nauwelijks zou buiten geraken onder de weekends.  Arlette vocht echter terug: ze vroeg in school verlof om de woensdagnamiddag te gaan winkelen en nodigde vervolgens Eddy uit naar Oudenaarde.  Het weekend nadien weigerde ze haar ouders te vergezellen naar een bal en smokkelde ze Eddy na het vertrek van haar ouders het huis in.  Dan weer bekwam ze dat ze naar Aalst mocht gaan shoppen.  In de eerste boetiek waar ze binnen gingen, kocht ze zich een kleedje.  De rest van die zaterdagnamiddag bracht ze dan met Eddy door in het stadspark van Aalst. 

Op die wijze was het na twee maanden precies of ze elkaar al veel langer kenden.  Arlette werd zowaar bevreesd van de hevigheid van haar gevoelens en waarschuwde ook Eddy: “hou toch niet té veel van mij, alsjeblieft, want misschien doe ik je dan later te veel pijn.” schreef ze.   Maar Eddy was nog steeds als de dood voor een herhaling van de ervaring met Marleen en reageerde door zichzelf te beschermen:
“Dank je, schat, omdat je me nu al twee maand gelukkig maakt.  Dat vergeet ik alvast nooit.  Maar als je begint te twijfelen, kan ik je niet helpen: dat moet je zelf uitvechten.  Als ik je onvoldoende boei, zeg het mij dan gewoon.  Ik heb een hekel aan droevige gezichten en drama’s.  Weet echter dat ik van je hou en hoop dat we nog lang samen zullen blijven.”

In werkelijkheid weerspiegelden die dappere woorden helemaal niet  wat in hem leefde.  Sinds hij die eerste twijfels bij Arlette had vastgesteld, geraakte hij opgescheept met een vurig verlangen dat alles toch minstens tot het einde van het schooljaar zou goed gaan tussen hen.  Tijdens de vakantie, wist hij, zou hij het gemakkelijker hebben om nieuwe contacten te leggen.  Dan zou er de spanning komen van het uitkijken naar een job, een nieuwe omgeving, meer middelen ook eens hij werkte: een eigen wagen  ... maar tot dan, tot het zover was mocht ze hem niet verlaten! 

Hij schrok zelf, toen hij zich voor het eerst van die wens bewust werd: was dat niet exact wat hij van Marleen niet had kunnen aanvaarden? Maar, hoewel hij er tegenover Arlette niet over sprak, kreeg hij dertig juni als streefcijfer voor een “herbronningpunt” in hun relatie niet   meer uit zijn hoofd. 

Het deed hem nadenken over dat gevoel dat hij als “Liefde” gedefinieerd had: “In welke mate zien we de ander graag voor wat die zelf is?” vroeg hij zich af, “en hoe belangrijk zijn de vele persoonlijke redenen, die wij haast nooit als motief voor het in stand houden van een relatie aanvaarden: onze angst voor eenzaamheid, onzekerheid, emotionele problemen ...?  Wat weegt in een relatie meest door: de liefde voor de ander of de liefde voor ons zelf?”  “Naastenliefde,” schreef Nietzsche, “is uw slechte liefde tot Uzelf: gij vlucht weg van Uzelf en naar de naaste ... en ge zoudt daarvan wel gaarne een deugd maken!  De een gaat tot zijn naaste omdat hij zichzelf zoekt, de ander omdat hij zichzelf zou willen verliezen.”   

Arlette verwonderde zich ondertussen steeds meer over de mate waarin Eddy over alles en nog wat pleegde na te denken.  Volgens haar genoot hij te weinig van de fijne momenten van het leven en piekerde hij teveel over dingen waar hij toch niets kon aan veranderen.  “Natuurlijk hou je van iemand anders vooral omwille van wat die ander jou te bieden heeft” vond ze.  Als ze al over die dingen nadacht, was het vooral over de reden waarom Eddy van dergelijke voor de hand liggende vaststellingen een probleem kon maken.  Het maakte haar onzeker over zijn ware gevoelens. Het kwam haar voor alsof hij op twee paarden wedde: hij had zich ingeschreven voor een taalvakantie in Coventry.  Coventry, dat was Engeland: wilde hij misschien Stephanie terug gaan opzoeken?  Waarom annuleerde hij die vakantie niet? Wat had zij aan hem wanneer hij naar het buitenland vertrok net wanneer zij meer vrijheid zou hebben om hem te ontmoeten?

Eddy annuleerde de vakantie in Coventry, maar wijzigde niets aan een aantal andere plannen.  Zo bleef hij ondanks haar tegenpruttelen bij zijn plan om de paasvakantie in Duitsland, bij Rolf, door te brengen. 

Vertrokken om 6 uur ‘s morgens, kwam hij pas tegen tienen ‘s avonds in Münster aan.  Gelukkig had hij de ganse dag goed weer gehad.  Ook de contacten die hij onderweg gehad had, waren zonder uitzondering positief geweest.  De dagen bij Rolf waren dat nog meer: zelfs wanneer ze samen werkten aan Rolfs huiswerk of bij familie van hem op de boerderij gingen helpen, leek alles veeleer één groot spel te zijn.  Rolf zelf had de eerste week nog les, zodat Eddy overdag vaak alleen in huis was.  Zowel zijn oom als tante werkte immers.  Toch verveelde hij zich geen ogenblik: de nieuwe omgeving trok hem aan, zodat hij op zijn eentje de ronde van de stamkroegen deed en tussendoor ook de kerk en een plaatselijk museum bezocht.  Met niks anders om handen, las hij voor het eerst ook een roman in het Duits. 

De tweede week trok hij met Rolf dieper Duitsland in, op familiebezoek naar Hildesheim.  In gesprekken met de familie van Rolf, maar ook met Duitsers die hij in café, winkel of post ontmoette viel hem op hoeveel beter ze hier op de hoogte waren van het bestaan van Vlaanderen en Wallonië en van het taalprobleem binnen België, dan bijvoorbeeld in Engeland.  De Vlamingen werd hier duidelijk een warm hart toegedragen!  Verwonderd noteerde hij dat vele Duitsers ervan uitgingen dat zowat gans Vlaanderen aan hun zijde gestaan had tijdens de oorlog.  Een oom van Rolf was als soldaat in Vlaanderen gekazerneerd tijdens de oorlog en dacht daar met plezier aan terug.  Even verwonderd was hij toen een van de mannen, met wie hij nabij Hildesheim in een café aan de praat geraakt was over de verslechterende economische evolutie, met betrekking tot de oplopende werkloosheid onder vrijwel algemeen bijval hoorde verklaren: “Dat zou onder Hitler niet zo geweest zijn.  Die zorgde er wel voor dat iedereen werk had!”

De dag van de terugkeer uit Duitsland werd een extra-lange dag: na drie uur rijden van Hildesheim tot Münster, hielp hij Rolf een paar uur met een karwei bij de eigenaar van de woning waar Rolf woonde. Vervolgens was het snel douchen, herkleden en dan opnieuw vier uur rijden ... recht bij Arlette, met wie hij afgesproken had voor een bal in een feesttent op amper 200 m van haar woning.  Natuurlijk arriveerde hij met meer dan een uur vertraging. 

Arlette had hem op het hart gedrukt dat het de bedoeling was dat het haar buren niet zou opvallen dat hij speciaal voor haar kwam.  Gelukkig vergezelde Rolf hem en waren Marc en Elly er ook, zodat zij zich toch gezellig in groep konden amuseren.  Braafweg dansten zij een paar keer met elkaar onder de nieuwsgierige blikken van de dorpelingen.  “Zie eens hoe deftig wij ons kunnen gedragen!” lachte Arlette.

Door de afwijkende timing van de paasvakantie in Duitsland, had Rolf nog een week vakantie.  Eddy had dan ook geen tijd om te piekeren: hij trok met Rolf naar Brugge en Gent; ze gingen winkelen in Brussel; samen zwemmen; brachten een avond door bij Marc en gingen twee dagen bij Rudy logeren.  Bijna elke dag kwamen ze na school met alle vrienden ook nog eens bijeen in hun stamkroeg.

Al bij al was het een wonder dat Eddy slechts een halve dag afwezig bleef op school!  De week vloog voorbij.  Veel te vlug  moest hij Rolf alweer uitwuiven naar Duitsland.

Deze keer voelde hij zich echter allerminst eenzaam na het afscheid.  De volgende dag, zaterdag, vierde Elly immers haar verjaardag en Arlette mocht van ‘s middags gaan helpen om alles klaar te maken. Bovendien had ze geen uur gekregen om naar huis te komen, en mocht ze ook de zondag komen helpen opkuisen.  Zij konden dus zowat het ganse weekend samen zijn!  Er was trouwens nog meer goed nieuws, want een dolgelukkige Arlette belde hem net die vrijdag op om mee te delen dat ze het jaar nadien in Aalst zou naar school gaan!

Op school was inmiddels het onmogelijke gebeurd: Marleen had een partner gevonden die er geen graten in zag een “contract van samenhorigheid tot de laatste schooldag” met haar af te sluiten.  En dan nog niet de meest voor de hand liggende: Rudy. 

Rudy, die hem het vorige jaar zo vaak verweten had dat hij zijn leven door Marleen liet vergallen, die hem tot in den treure gevraagd had wat hij toch in haar zag.  Eddy begreep het niet, maar trok zijn schouders op: dit was niet zijn zaak.  Die twee konden afspreken wat ze wilden.

Aan de relatie tussen Eddy en Rudy veranderde het niets: tijdens de schooldagen bleef Eddy af en toe langs gaan bij Rudy en hij ging er logeren met Rolf.  Sinds hij zijn weekends zoveel mogelijk met Arlette doorbracht, waren er wel geen film- of concertbezoeken meer geweest met Rudy.  Maar Eddy had nooit de indruk gehad dat Rudy hem echt miste: Rudy was zeker sociaal genoeg en had op zijn dorp én in Aalst een paar vrienden waar hij altijd terecht kon.
In de weekends waren ze er nooit veel samen op uit getrokken.

Wanneer ze in de week na school nog een glas gingen drinken of als ze ‘s avonds samenkwamen, werd over Marleen gewoon niet gesproken, tenzij ze, zoals dat met gelijk welke klasgenoot wel eens gebeurde, toevallig ter sprake kwam.  Ook op school zelf veranderde de afspraak tussen Marleen en Rudy nauwelijks iets: ze bleven op de koer gewoon samenkomen met de anderen en wie over de nieuwe relatie niet geïnformeerd was, zou er niks van gemerkt hebben.

Anders was het op schoolparties of wanneer Marleen mee ging op café na school.  “Ik stel me waar wat voor”, dacht Eddy toen hij voor het eerst de indruk kreeg dat Marleen er alles aan deed om hem tot het uiterste te provoceren.  “Ik lieg mezelf wat voor uit eigenwaan, ze wil alleen aandacht”.  Maar naarmate de weken vorderden, werd steeds duidelijker dat Marleen er inderdaad een vreemd genoegen in schepte om hem aan te staren terwijl ze Rudy kuste of openlijk intiem streelde. 

“Waarom?” vroeg hij zich af: “had hij haar dan - voor hij Arlette ontmoette - onvoldoende duidelijk gemaakt dat zij steeds welkom bij hem geweest was, op de enige voorwaarde dat ze het ernstig moest menen?  Of wil ze zich op deze manier wreken op mij?  Maar waarvoor?  En welk effect of resultaat kon zij ervan verhopen?” 

Eens te meer moest hij toegeven dat hij niets van de situatie begreep.  Niets wat Marleen ooit gedaan had of deed, liet hem volledig koud, dus zeker niet deze kleine pesterijtjes.  Tezelfdertijd was het ook niet meer dan dat: kleine pesterijtjes van een oud-lief, maar meteen ook een teken dat hij haar nog steeds niet volledig onverschillig liet.

“Stel dat ze me komt zeggen dat ze zich bedacht heeft, dat ze wél ernstig met mij wil gaan, wat doe ik dan?” vroeg hij zich af.   
Maar de vraag was zuiver retorisch.  Hij ging met Arlette en zoals het nu tussen hen ging, dacht hij er niet aan daar een einde aan te maken.  Ook niet voor Marleen.

Arlette en Marleen hadden elkaar één keer kort gezien op het schoolbal.  Maar beiden hadden ondertussen, vooral van Elly, al zoveel van elkaar gehoord dat zij nieuwsgierig geworden waren om elkaar te leren kennen.  Ellys verjaardagsfuifje was de ideale gelegenheid. 
De party was echter ten dele veroordeeld op voorhand: Marc en Elly hadden kort voordien woorden gehad, en waren er vooral in geïnteresseerd hun eigen relatie weer op het goede spoor te brengen.  Vooral daardoor ontstond een situatie waarin Marc vooral bezig was met Elly, Rudy met Marleen en Eddy met Arlette.

De koppeltjes schermden zich al vlug zodanig voor elkaar af dat er nauwelijks onderling contact was.  Arlette viel op dat, telkens ze in de richting van Marleen keek, deze ook naar haar zat te staren. Later op school zou Marleen hetzelfde zeggen van Arlette.

Kwam de verwachte kennismaking er niet, het leek ook plots helemaal niet belangrijk.  Wat wél van belang was: Nooit eerder  waren Arlette en Eddy zo lang samen, ruim 12 uur na elkaar! De wetenschap dat dit ook nadien niet zo vlug opnieuw zou gebeuren, gaf een extra feestelijk aspect aan de ganse fuif en maakte dat ze maximaal van elkaar genoten.  Het werd een prachtige avond, waar  ze de komende weken in hun brieven naar elkaar geregeld op zouden terugkomen.
 
Hoofdstuk 14.

“De volmaakte snelheid is niet 2000 km/h of 1 miljoen km/h,
 Want ieder getal betekent weer een grens.  De volmaakte snelheid
 Is: ‘er zijn’.  Om dat te bereiken moet je vooruitgang opofferen
 Aan volmaaktheid.  De tijd overwint betekent dat er niets is
 Dan NU, de afstand overwinnen dat er niets is dan HIER.  Tijd en
 Plaats betekent niets.  Als je zo snel wil vliegen als een gedachte
 Moet je beginnen met te denken dat je al op je bestemming  bent.”
 (Jonathan Livingstone Seagull, Richard Bach)

Na de verjaardagsfuif had Eddy zich grotendeels van zijn angsten en twijfels kunnen bevrijden.  Eigenlijk gold dit evenzeer voor Arlette.  Elke nieuwe ontmoeting was vanaf nu een groot feest dat zorgvuldig voorbereid en achteraf ook opgevolgd werd door vurige brieven en stiekeme telefoontjes. 

Maar hun gevoelens voor elkaar kleurde niet alleen hun eigen samenzijn.  Eddy Livingstone Zeemeeuw dacht zich de hemel in en genoot van het leven zoals nooit tevoren.  Samen met Arlette, Marc en Elly werd hij lid van de nieuw opgerichte volleybalclub in Arlettes dorp.  Arlette zelf kon meestal niet naar de trainingen komen.  Elke keer dat ze toch kwam, was echter een gewonnen rendez-vous.  Voortaan zagen zij elkaar hierdoor af en toe op zondagvoormiddag.  Vooral de weken dat Arlette niet mocht uitgaan, was het belang van de gezamenlijke volledybal-trainingen niet te overschatten.  Die weken trok Eddy er al eens met Marc en Elly alleen op uit.  Het prettige hieraan was dat hij dan meestal ook bij Marc bleef logeren.  De uitgangsavonden zelf verveelden hem echter zonder Arlette erbij.  Al vlug gaf hij er daarom eerder de voorkeur aan om met Rudy naar een film te gaan kijken of gewoon bij Rudy te gaan logeren.

In school werkte hij nu actiever mee dan ooit tevoren.  Hij had zich een ganse tijd geleden de gewoonte gemaakt boeken te lezen wanneer de les hem verveelde.  De verhaaltjes en wijsheden van de romanschrijvers boeiden hem echter steeds minder, waardoor hij opnieuw meer op het klasgebeuren zelf aangewezen was om inhoud te geven aan zijn dagen.  Zijn “extra energie” werd door de leraars met gemengde gevoelens onthaald: hij werd definitief verbannen uit de godsdienstles omdat hij elke les opnieuw openlijk revolteerde tegen de dogma’s en geboden van de Kerk.  Toen hij de  leraar verweet hen “kinderverhaaltjes” op te dringen en van hen te eisen dat zij hem blindelings zouden volgen in zijn theorieën, net zoals Hitler dat destijds had gedaan, was het voor de brave man teveel geworden. 

Ook met de lerares steno-dactylo geraakte hij weer in de clinch: Toen hij een klas aktie organiseerde omdat zij opnieuw begonnen was straffen uit te delen voor elke fout in de tussentijdse toetsen, zwoer de al wat oudere dame dat zij hem zou buizen.  “Maar dat kan ze nooit, want ik ben gewoon de beste in haar vakken” pochte hij in zijn brieven aan Arlette.

Toch liepen de zaken in de klas steeds vaker uit de hand en steeds meer zat hij daar wel voor iets tussen.  De klastitularis deed een beroep op zijn trots en smeekte hem om zijn verantwoordelijkheid op te nemen: “Met jou staat of valt deze klas en het is jouw plicht de anderen binnen de perken te houden.  Jij weet wel hoever je kunt gaan, maar sommigen voelen zich door jou uitgedaagd en dreigen net iets te ver te gaan.  En dat alles alleen maar om jou te overtreffen.”

En - in wat steeds meer op een nieuwe gecoördineerde aktie van het lerarencorps ging gelijken - verweet de leraar Correspondentie hem dat anderen dreigden te boeten voor zijn “apenstreken”.

Zonder dat zij dit met zoveel woorden zegden, waren er echter ook leraars die hem pas nu ontdekten of met blijde verrassing opmerkten dat hij terug was uit zijn winterslaap en hem zochten om met hem van gedachten te wisselen.  Zelfs al zag Eddy hierin vooral een bewijs dat de leraars afspraken onder elkaar gemaakt hadden en bestempelde hij de plotse interesse in hem als “gewoon een andere manier om “actie Eddy” aan te pakken, namelijk onder het motto “krijgt hij geen positieve aandacht, hij zal negatieve aandacht zoeken”, toch gaf hij grootmoedig toe dat de actie wel degelijk resultaat had: hij genoot van zijn rol als bevoorrechte gesprekspartner en officieuze klasvertegenwoordiger.  Het deed hem de vele maanden betreuren dat hij zich met zijn verdriet in zichzelf had teruggetrokken en dat hij geworsteld had om zichzelf weer te vinden.   

Met april meer dan half gevorderd, dacht hij regelmatiger aan “leven nà school”: hoe zou zijn leven er gaan uitzien na het einde der lessen?  Waar zou hij aan het werk geraken?  In de omgeving, hoopte hij, bij voorkeur in een bank of bij de post.  Maar meer dan de inhoud van zijn toekomstige job, vroeg hij zich af of het werk niet te afmattend zou zijn om zijn avondles Spaans te hernemen.  Hij maakte ook allerlei vage plannen: Rudy zou graag met hem in Aalst een studiootje zoeken waar ze samen konden wonen.  Maar hij wilde vooral zo vlug mogelijk een autootje en van een muziekinstallatie ... ook voor lectuur moest er tijd blijven en best zou hij ook wat sporten, stelde hij in één adem.

Veel tijd om daarover na te denken was er echter niet: Arlette riep zijn hulp in voor haar boekbesprekingen en vertalingen en op school streek een zwerm Amerikaanse studenten neer.  Een ervan was bij Rudy thuis ingekwartierd, zodat Eddy de rest van de maand meer daar dan thuis sliep.

Met verwondering bedacht hij dat hij nog niet zolang geleden bevreesd geweest was voor de sleur van het schoolleven en de verveling van lange weekends zonder liefde.  Sinds hij Arlette leren kennen had, was zijn leven in een andere dynamiek terecht gekomen.  Om haar te ontmoeten moest hij af en toe verstek laten gaan bij activiteiten die Rudy de laatste tijd als in een continue stroom op hun agenda plaatste. Hij deed het maar node, stelde hij verwonderd vast.  Hield hij dan minder van Arlette dan hij zichzelf wijsmaakte?  De vraag werd echter even vlug weer verworpen als ze gesteld was: al te goed wist hij dat zij de energiebron, de zon van zijn leven was!  “Hij hield van haar en zij hield van hem.” Dit was zijn anker.  Zelfs al zag hij haar gemiddeld maar een paar uren om de vijf à zes dagen, het besef van hun wederzijdse liefde kleurde elke seconde van zijn bestaan en liet hem toe van alles mateloos te genieten. 

Met de Amerikanen erbij werd het hem echter fysisch gewoon te veel: uitgeput viel hij in slaap waar hij zich ook maar durfde neerzetten.  Geen wonder ook: in Amerika werd blijkbaar nauwelijks uitgegaan beneden de 21 jaar en alcohol was voor die knapen totaal verboden.  Zij waren dan ook regelrecht in hun stoutste dromen terecht gekomen en konden maar niet genoeg krijgen van de vrijheid die ze plots genoten.  Kwam daarbij dat ook vanuit de school van alles georganiseerd werd om de Amerikanen bezig te houden, dan valt gemakkelijk te begrijpen dat Rudy en Eddy slechts uitzonderlijk voor 1h00 ‘s nachts thuis geraakten met hun Amerikaan.  Zelfs dan volgde meestal eerst een etentje en een evaluatie van de voorbije dag vooraleer ze in bed kropen. 

Doordat Eddy alles probeerde te combineren gebeurde het hem dat hij tijdens een uitstap met de Amerikanen vervroegd afscheid moest nemen om rechtstreeks naar zijn afspraak met Arlette te treinen of te liften.  Eens Arlette naar huis moest hij dan midden in de nacht op een of andere manier zien terug te geraken bij Rudy. Soms schoot de hocus-pocus wel wat te kort.  Zo was Arlette er in geslaagd toestemming te krijgen om naar Aalst een film te gaan zien.  Zij was dolgelukkig met deze buitenkans om onverwacht een paar uren met Eddy door te brengen, maar ontdekte vervolgens dat men haar op geen van de gekende telefoonnummers kon zeggen waar haar liefje zich die avond bevond ...

Noodgedwongen sneuvelde er af en toe ook een halve dag les.  Bovendien was de klas nu de enige plaats waar Eddy tijd had om naar Arlette te schrijven, zodat er niet alleen van leren niets in huis kwam maar hij ook van de lessen zelf maar weinig meedroeg.  Dat hectische leventje beviel hem dan wel zeer goed, maar eens de Amerikanen terug naar “af” waren realiseerde hij zich plots dat de examens ondertussen akelig dicht genaderd waren, zodat er reden te over was om zich ernstig zorgen te beginnen maken.

Ook voor Arlette beloofde de naderende examenperiode niet veel goeds: nadat ze tijdens de verlofdagen in mei kans gezien had om nog eens naar Aalst te gaan winkelen en ze zonder al te veel aandringen toestemming gekregen had om naar een bal en een optreden van een popgroepje te gaan, kreeg ze uitgangsverbod tot na de examens.  Om Eddy toch maar een paar minuten te kunnen zien, vroeg ze hem om in haar geboortedorp naar de mis te komen.  Voor de rest van het schooljaar, anderhalve maand nog, zag het er echter sterk naar uit dat hun verkering enkel per telefoon en brief zou geschieden.

“We kunnen het misschien beter een tijdje uitmaken” hadden ze lachend tegen elkaar gezegd, “we zullen het verschil toch niet merken.”  Eigenlijk waren ze nooit zekerder van elkaar geweest dan in deze periode: elke ontmoeting was feest en de onderwerpen die ze tijdens het uitgaan kort aanraakten, werden verder uitgediept in een drukke correspondentie: muziek, toneel en film, voor- en nadelen van internaat, beroepsverwachtingen, intieme contacten, vruchtbaarheid, abortus, ... het passeerde allemaal de revue.

Maar niet alleen de examens wierpen hun schaduw: half mei kreeg Eddy onverwacht een uitnodiging om tijdens de vakantie naar Spanje te gaan werken.  Aanvaarden betekende dat hij na de examens nog eens ruim twee maanden zou gescheiden zijn van Arlette - bovendien in volle vakantietijd.  Thuis oordeelde iedereen dat het om een buitenkansje ging dat hij niet mocht laten vallen.  “Als hij en Arlette van elkaar hielden, konden ze dit als een proefperiode zien” stelde moeder.  Na de vakantie zou dan wel duidelijk blijken of de liefde echt was.  Hij verwierp echter het voorgehouden been: het was onzin op deze manier iemands liefde te willen testen. 

Hoewel hij er zeker van was dat hij van Arlette hield, maakte de gedachte aan die lange periode alleen al immers ook bij hem zelf de ingesluimerde onzekerheid opnieuw wakker: wat zou zij doen?  Maar evenzeer: zou hij haar zelf niet bedriegen wanneer hij zo lang van haar weg was?  Hoe zou het zijn wanneer hij na de vakantie terugkwam: zouden ze niet van elkaar vervreemd zijn?

“In de godsdiensboekjes leer je dat twee mensen die elkaar echt beminnen elkaar volkomen moeten vertrouwen,” schreef hij Arlette, “maar ik ben verdomme geen godsdienstboekje.  Onze gevoelens zijn niet zoals geldsommen die men kan uitzetten tegen een vaste intrest en op de vervaldag gewoon terug opvragen.  Wij leven. Wij zitten nog niet vast aan tradities,  afspraken, verplichtingen en gewoontes.  Integendeel: de beslissingen die wij nù nemen bepalen de weg die we morgen zullen gaan.  Elke beslissing, elke ontmoeting kan ons leven nog een totaal nieuwe en onvermoede wending geven!   Moest ik er zeker van zijn dat wij niet genoeg van elkaar zullen krijgen in de loop van de volgende maanden, ik zou niet twijfelen om het aanbod af te slaan.  Maar: hoe dikwijls zal ik je kunnen ontmoeten tijdens de vakantie?  En wat doe ik wanneer het tussen ons in juli of augustus uitraakt?  Dan loop ik tien jaar te vloeken van spijt omdat ik dit aanbod niet aangenomen heb! ...”

Toen hij haar telefonisch van het aanbod op de hoogte bracht, was Arlette even stil geworden: Eddy overwoog ernstig om het te aanvaarden, anders had hij niet hoeven te bellen.  “Twee maanden is verschrikkelijk lang, Eddy en het is dan nog juist vakantie!” was haar eerste reactie.  Maar zij wilde zijn beslissing niet beïnvloeden.  “Je zou eigenlijk moeten stom zijn als je dat reisje niet meepikt; moest ik die kans krijgen, ik zou niet twijfelen.” schreef ze hem diezelfde avond nog en ze voegde eraan toe: “Moest je naar Spanje gaan, ik zou je geregeld blijven schrijven.  Ik doe dat nu toch ook?  Wat je ook beslist, weet dat ik nog niet van plan ben om je los te laten.  Of het moet zijn dat jij mij beu bent?” 
Toen ze de brief ontving waarin hij schreef dat hij niet zou gaan, moest hij niet twijfelen aan de duurzaamheid van hun relatie, bleef ze onbegrijpend naar het papier staren.  “Bestaat je hoofd nog?  Al dat piekeren, dat is gevaarlijk hoor!  En nu lees ik dat je op de koop toe aan mij twijfelt.  Man, man, wat steek jij allemaal uit?”  Ze probeerde een humoristisch antwoord te schrijven, maar zijn brief had meer kwaad aangericht dan ze in staat was te verbergen en ze besloot met enig sarcasme: “Eddy, als je me bedriegt, ga je het me toch zeggen, hé? - Ik zal hetzelfde doen.”
Eddy zelf had het verschrikkelijk moeilijk om tot een besluit te komen.  Toen hij tenslotte de knoop doorhakte en besliste de uitnodiging te aanvaarden, zette hij zich onmiddellijk daarna aan het schrijven: “Ik kan je niet vragen mijn keuze te begrijpen, want ik begrijp ze zelf niet.  Misschien kan ik niet geloven dat het geluk dat ik de laatste maanden genoten heb, kan blijven duren.  Wellicht vertrouw ik jou inderdaad gewoon niet genoeg.  In feite ben ik maar van één zaak zeker: in september zal ik nog steeds evenveel van je houden als nu!” 
Maar meteen overviel hem een gevoel van radeloosheid: op hun leeftijd twee maanden vakantie doorkomen zonder een kusje, zonder een streling, zonder iemand die je lieve naampjes noemt en zegt van je te houden?  Hij achtte het niet mogelijk, of op zijn minst heel erg weinig waarschijnlijk.     
Gelukkig bekeek Arlette de zaak nuchterder: wat zat hij zich toch op voorhand zorgen te maken?  Ze zouden wel zien!  Telkens opnieuw verzekerde ze hem dat zij exact dezelfde beslissing zou genomen hebben.  Haar opgewektheid en onbekommerdheid werkten aanstekelijk en langzaam maakte de paniek in de gedachten en brieven van Eddy plaats voor een gevoel van dankbaarheid en geluk omdat, wat er ook nadien zou kunnen gebeuren, het voorbije jaar het mooiste jaar uit zijn leven geworden was en hij dit in de eerste plaats aan Arlette te danken had.
De onverwachte uitnodiging had even de tijd doen stilstaan, had vooral Eddy even losgeschud uit de vanzelfsprekendheid waarmee hij zijn omgeving gaan ervaren was.  Dank zij de reactie van Arlette ging hij de ganse zaak al gauw weer relativeren.  De bedenking dat hij de voorbije jaren ook telkens een vakantiejob in een andere omgeving aanvaard had en dat die twee maanden toch wel zeer vlug voorbijvlogen, hielp hem hierbij nog het meest. 
Maar ook zijn omgeving, die hem al vlug opnieuw volledig opeiste, betekende een grote steun: minstens één keer per week ging hij langs bij Rudy; er was het bal waar hij beloofd had samen met Marc garçon te spelen; er was Rolf die de week nadien voor een viertal dagen bij hem kwam logeren; - en er landde een nieuwe vlucht Amerikanen.  Geen studenten deze keer, maar verre familieleden:
Op 2 juni arriveerden immers in Zaventem twee groottantes die een halve eeuw eerder uitgeweken waren naar de USA.  Kinderen en kleinkinderen meegerekend waren dat samen 10 verre familieleden die hij een paar keer kort na elkaar zou ontmoeten. 
Ondertussen kwamen de examens elke dag een dag dichterbij en vond hij gewoon de tijd niet om een boek open te doen.  Hij kon zich nauwelijks herinneren wanneer hij voor het laatst een huistaak thuis had gemaakt: of hij leverde niets in, of hij schreef de taak ‘s morgens vroeg over van een van zijn klasgenoten.  Instuderen van de in de klas geziene stof was nooit zijn sterkste punt geweest, maar minder tijd besteden aan studie dan hij deed, was waarschijnlijk een wiskundige onmogelijkheid.  Langzamerhand begon hij er ernstig rekening te houden dat hij misschien niet in alle examens zou slagen ...


 
Hoofdstuk 15.
“De een gaat tot zijn naaste omdat hij zichzelf zoekt,
de ander omdat hij zichzelf wil verliezen.
Uw slechte liefde tot Uzelf maakt U uit eenzaamheid
een gevangenis.”    (Nietzsche, Aldus sprak Zarathustra)
       

Maandagnacht, 19 september.  Door het dakvenster van zijn slaapkamertje staarde Eddy de duistere nacht in.  Hij had net voor de derde keer de brief van Arlette herlezen, waarin zij hem antwoordde op zijn vaststelling van een paar dagen tevoren: “zo kan het niet verder.  Als dit dan toch het einde moet zijn, laat het dan het mooie einde van een mooie tijd worden.  Betaal jij de trappisten?”
Begin augustus was hij zijn vakantiejob in Spanje ontgoocheld ontvlucht.  Hij had het einde van de vakantie van een Nederlands gezin aangegrepen om met die mensen de terugreis te maken en stond 12 uur na het vertrek in Spanje totaal onverwacht thuis voor de deur.  Arlette wist van zijn plannen.  Zijn brieven uit Spanje waren één opsomming geweest van misbruiken: officiële werkdagen van 10 uur werden in werkelijkheid veelal dagen van 12 tot 16 uur werken, vaak op de meest onregelmatige uren.  Wanneer er dan al eens minder werk was, moest hij urenlang in de brandende zon onkruid trekken.  Na ruim een maand was er van de beloofde twee vrije namiddagen per week exact één toegekend.  Dat er beloofd was dat hij op die vrije namiddagen het dienstautootje zou mogen gebruiken voor een uitstapje, was een spijtige vergissing:
“vroeger hadden wij een autootje meer en toen is dat inderdaad wel eens gebeurd ...”. Het loon bleek plotseling in peseta’s en niet in Belgische frank uitgedrukt te zijn, en het werd verminderd met de kostprijs van het verbruikte eten en drinken.  Bovendien zou het pas na de terugkeer in België betaald worden ...
“Waar zou je naartoe gaan?” had zijn werkgever smalend geantwoord toen hij zich over de situatie gaan beklagen was.  Toen had hij niet meer geaarzeld. 
Maar er was nog een belangrijke reden waarom hij het in Spanje niet meer zag zitten: Arlette had haar belofte om regelmatig te schrijven exact vier brieven lang volgehouden.  Hij had dus alle reden om zich zorgen te maken over het effect op hun relatie van één maand eenzaamheid in combinatie met veel zon en vrije tijd. 
Zodra hij thuis was, had hij haar opgebeld.  Het was zaterdag, wat haar de gelegenheid gaf naar een naburig dorp naar de avondmis te gaan.  Tot zijn grote verwondering had ze erop gestaan effectief naar de mis te gaan, in plaats van in een cafeetje gauw wat bij te praten.  Na de mis was ze vrijwel direct teruggereden naar huis “om geen argwaan te wekken”.  Hij zag zijn slechtste dromen al meteen bewaarheid: het zat meer dan behoorlijk scheef tussen hen.
Zo’n vaart liep het echter niet: de volgende dag waren ze samen gaan volleybal spelen en hadden ze zich goed vermaakt.  Tijdens de dagen en weken daarna troffen ze elkaar regelmatig.  Ze namen samen deel aan wandeltochten en gingen naar alle zomerbals in de omgeving. 
Op het eerste gezicht waren ze de moeilijke tijd dan toch goed doorgekomen.  Toch was er een hemelsbreed verschil met hun vroegere afspraken: Arlette mocht slechts in haar eigen dorp of de onmiddellijke omgeving uitgaan en was er steeds op bedacht dat anderen haar ouders zouden inlichten over hun relatie. 
Zij danste met hem, maar ook met alle anderen “omdat het niet zou opvallen” en voor dezelfde reden bleek er nauwelijks ruimte voor enige intimiteit.  Hun ontmoetingen waren niet langer de momenten waar hij dagenlang zat naar te trachten.  Integendeel: met een zekere tegenzin zag hij de datum van het volgende “boerenbal” naderbij komen en steeds meer keerde hij na het bal ontgoocheld terug naar huis.
“Ik kan me niet voorstellen dat ik je niet meer zou zien, en toch doe ik je telkens weer verdriet.  Ik versta mijn eigen niet.” had zij geantwoord toen hij er zich over beklaagde dat hij geen moment met haar alleen was en dat hij zich als een wildvreemde moest haasten om de anderen voor te zijn om eens met haar te kunnen dansen.   
Hier stond hij dan, met haar brief in zijn handen, net nu de vakantie bijna voorbij was en zij dagelijks naar Aalst naar school zou komen.  Hij kende hem ondertussen bijna van buiten.  Maar eigenlijk was dat totaal overbodig: Al toen hij de eerste woorden gelezen had, wist hij dat het definitief uit was tussen hen.  Het was niet zo dat Arlette dat met zoveel woorden geschreven had.  Hij mocht best haar vriendje blijven, maar ze had liever dat hij niet meer naar haar dorp kwam en vond dat ze nog veel te jong was en nog te lang moest studeren om zich echt te binden.
Hoe vaker hij de brief herlas, hoe dieper de pijn schroeide, hoe zekerder hij was dat hij met deze situatie niet verder kon.  “half en half” met iemand verkeren was voor hem geen optie: het was alles of niets.  ... En tezelfdertijd zeer duidelijk dat het in dat geval niets was. 
Het “Marleen-trauma” was er plots in alle hevigheid terug.  Alsof er geen jaar voorbij gegaan was sinds hij en Marleen er een half jaar over gedaan hadden om elkaar volledig te kunnen loslaten.  De pijnlijke herinneringen voelden niet eens als herinneringen aan: hij beleefde alles gewoon opnieuw in gedachten, wist op voorhand dat het soort relatie dat Arlette hem kon aanbieden voor hem vernietigend was.  “Nie Wieder!” zwoer hij zacht, wensend dat hij iets kon doen om de beklemming te doorbreken die zich van hem had meester gemaakt.

Zo vlug mogelijk nadat hij de brief had ontvangen, belde hij Arlette thuis op.  Hoewel hij het verloop van het gesprek op voorhand had kunnen opschrijven, had hij nood aan een duidelijke Situatie.  Alles verliep inderdaad precies zoals hij voorzien had: Arlettes ouders wisten nu al half en half van hun relatie.  Verder gaan betekende de strijd aanbinden met hun verzet tegen een veel te vroege verkering en dat zag zij niet zitten.  Om te beginnen al niet omdat zij huiverde bij de gedachte alleen dat zij rechtstreeks van het internaat in een vaste relatie zou terecht komen zonder ruimte om te genieten van al die vrijheid die haar na zes jaar internaat eindelijk toelachte.  Zij wilde uitgaan, zich vermaken, eerst nog een paar jaar studeren.  “Serieus vrijen” was er nog niet bij voor haar.
Na het telefoontje had hij getracht zich af te reageren door in de tuin een boompje om te hakken en te kleinen tot brandhout.  Maar hoewel hij het werk behoorlijk onderschat had en hij zich pas tegen duisternis bezweet en moe in een zetel liet neervallen, was het algemene gevoel van onbehagen er niet door verminderd. 
Dagen lang overheerste hem het beangstigende gevoel dat hij zijn omgeving plots ànders, scherper waarnam; dat hij zijn ogen kunstmatig moest opensperren; dat hij meer alléén stond dan ooit tevoren.  Nu was er immers geen school meer, was er geen vaste dagindeling meer, enkel vrije tijd. 
“Als ik onder de vakantie ga werken, neem ik mijn grote vakantie in september en oktober.  Waarschijnlijk heb ik daarna nooit nog de kans op twee maanden vakantie! Pas daarna zoek ik werk!”  Hoe dikwijls had hij zich deze “vakantie nà de vakantie” niet als zijn eigen kleine Sabbatjaar voorgesteld: een mooie tijd, waar hij zou van genieten zoveel hij kon.  Het contrast met de werkelijkheid kon moeilijk groter.  Doelloos rijgden de dagen zich aan elkaar.  Hij had nergens zin in: liep om elf uur ‘s avonds nog weg van huis uit angst voor de uren die hij anders piekerend in bed doorbracht.  Maar waar hij ook heen vluchtte, overal droeg hij zijn grootste vijand met zich mee.  In plaats van ergens heen te gaan, vluchtte hij steeds ergens weg.  Ook bij zijn vrienden, want de toekomstplannen van Rudy en Danny confronteerden hem teveel met het totale gebrek aan plannen of ambitie bij hem zelf en hun vriendelijkheid en opgewektheid was als een verraad tegenover de pijn die in hem brandde. 
Hij trok dus weer alleen op café met een roman op zak.  Was hij “de verhaaltjes” beu, het verlangen tot een betere beheersing van het Engels maakte dat hij bleef volhouden.  Dat het lezen zo meer inspanning dan ontspanning was, beroerde hem niet. 
Net zo min trouwens als de problemen van de mensen die hij ‘s nachts in de bars van de stad ontmoette.  “Kijk, is ze niet mooi?  Dat is mijn vrouw, mijnheer.  Schoon kindje, hé mijnheer?  Mijn dochtertje!”  Hij ontdekte hoe de stad ‘s nachts overloopt van onvoldaanheid, eenzaamheid en spijt.  Hij stelde verwonderd vast hoe iedereen er behoefte aan had zichzelf te pijnigen, de reden van zijn verdriet eindeloos te vertellen aan wildvreemde mensen, de eigen fouten steeds weer op te rakelen ...  Maar meest van al verwonderde hij er zich over dat hij slechts koude minachting voelde voor de huilebalken die van café tot café zwierven met hun verhaal en dat terwijl hijzelf toch ook zelf drie, vier keren per week het grootste deel van de nacht in dezelfde cafés doorbracht, op de vlucht voor dezelfde pijnen.
Ergst van al waren de weekends: gezelschap stoorde hem en alleen verveelde hij zich dood.  Toch was niet eens de verveling het ergste.  Veel erger was het, de jonge mensen zich te zien vermaken en zelf alleen aan de toog te hangen.  Men vertelt dat mensen bij wie een lichaamsdeel geamputeerd wordt, soms nog pijn voelen in het lichaamsdeel dat er al lang niet meer is.  Net zo verging het hem: hij miste Arlette zo erg dat hij moest oppassen om niet met haar te beginnen praten, om haar niet ten dans te vragen.  Precies op weekends kwam hij soms vroeger naar huis en kroop dan al om 9 of 10 uur in bed, wel wetend dat zijn biologische klok hem nog uren zou wakker houden en dat de nacht alleen een andere marteling zou zijn dan de dag waaruit hij wegvluchtte. Af en toe klauterde hij teven elf of twaalf trouwens zijn bed weer uit, kleedde zich aan, en vertrok te voet naar de stad, 5 km verder.
Van de Rijksdienst voor Arbeidsvoorziening kreeg hij een paar adressen door waar hij zich moest gaan aanbieden.  Telkens ging het om betrekkingen in Brussel.  Daar hij zich voorgenomen had werk in eigen streek te zoeken, trok hij erheen op sportschoenen en in jeans, zijn das onder in plaats van boven zijn hemd geknoopt.  Werk weigeren kon hem zijn uitkering kosten, dus toonde hij zich bereid elke job te aanvaarden, maar vertelde hij de bedrijfspsychologen dat hij “liefst in een bar zou werken” of “binnen een paar maanden misschien naar het buitenland ging werken”.
“En waarom niet?” bedacht hij.  “Ik heb toch alleen maar een diploma middelbaar.  Ik ben sowieso gedoemd om mijn ganse leven als een lagere bediende te werken.  Ik kan dus evengoed eerst een paar jaar naar het buitenland gaan, dan beleef ik nog iets.”  Emigreren leek meer en meer het enige alternatief voor de banaliteit van zo’n acht-tot-vijf leventje.  Het avontuur op zich trok hem sterk aan en meteen zag hij er een gemakkelijke manier in om zijn talenkennis verder te verbeteren.   Met oktober goed in gang, werd het trouwens onderhand tijd om ernstig naar werk uit te kijken.  Uit de weekendkrant en een voorstellingsfolder van lokale bedrijven selecteerde hij zich tien werkaanbiedingen van bedrijven uit de omgeving.  Daarnaast antwoordde hij op advertenties van de ambassades van Australië, Canada en Zuid Afrika.
Even zag het er inderdaad naar uit dat hij inderdaad naar Zuid Afrika zou vertrekken. Zuid Afrika bekoorde hem als land maar matig.  Niet dat hij de faam van de prachtige natuur daar niet kende of zich niet aangetrokken voelde door de historische banden met het land, maar hij ging er van bij het begin van uit dat hij problemen zocht door naar zo’n land te vertrekken: “hoe zou hij kunnen zwijgen,” vroeg hij zich af, “wanneer hij geconfronteerd werd met de uitwassen van het Apartheids-regime?”  En bovendien: welke gevaren waren aan het leven in zo’n land verbonden en welke job kon hij verwachten in een arm land waarvan hij niet eens de taal behoorlijk beheerste en, niet onbelangrijk: wat voor loon kon hij verdienen in zo’n jong land? 
Maar Zuid Afrika was nu eenmaal een van de weinige landen die zelf adverteerde op zoek naar nieuwe werkkrachten.  En het antwoord van de Zuid-Afrikaanse Ambassade was één van de eerste reacties op zijn brieven.  Bovendien was de brief van de Ambassade opgevallen door zijn verzorgdheid en uitgebreidheid aan informatie. 
Nauwelijks meer dan een week nadat hij zijn brieven gepost had, had hij een aangenaam gesprek met de ambassadeur achter de rug.  Die had de mond vol over de mogelijkheden die zijn land aan jonge mensen “vooral uit Vlaanderen” bood en sprak zich positief uit over Eddys kansen.  Een paar dagen later al viel een bevestiging van het gesprek in de bus, samen met een dossier ter invulling.
Naast de uitnodiging van de ambassade, had hij nog drie andere uitnodigingen gekregen om zich persoonlijk aan te bieden.  Bij het eerste bedrijf dat hij bezocht, werd hij onmiddellijk in dienst genomen.
Omdat de ambassadeur hem gewaarschuwd had dat een mogelijk vertrek nog wel een paar maanden op zich zou laten wachten, zag hij het werk vooral als een middel om wat te sparen.  De ervaring in Spanje had hem immers geleerd dat het geen overbodige luxe was om over voldoende middelen te beschikken om, in geval van problemen in Zuid Afrika, onmiddellijk te kunnen terugkeren. 
Eens half oktober de lessen voor het hoger onderwijs gestart waren, ontmoette hij Arlette opnieuw sporadisch:  zij liep immers school in dezelfde school als zijn zus.  Bovendien wist hij al gauw welke cafeetjes ze bezocht wanneer zij vrij was. 
Heel even droomde hij ervan dat alles toch weer goed zou komen tussen hen: Zij  spraken zelfs een paar keer af elkaar na schooltijd te ontmoeten.  Maar Arlette maakte vrijwil onmiddellijk duidelijk dat het haar om het gezelschap en om wat te praten ging, maar dat van een hervatting van de relatie niets in huis kon komen.  De scheiding bleek dus definitief en Eddy daagde na schooltijd niet meer op.
Begin november startte hij trouwens zijn beroepsloopbaan als correspondent bij een fabrikant van bouwmaterialen.  Het bedrijf vocht tegen het faillissement en het loon was laag, maar er was een enthousiast team en de interne verstandhouding was opperbest.  Al vlug zat hij tot over zijn oren in het werk, presteerde gratis overuren bij de vleet en hielp zelfs onder de weekends bij het herverven van de verkommerde burelen. 
Er werkten een honderdtal arbeiders en negen bedienden op het bedrijf.  Binnen de bedienden was er een kern van jonge, enthousiaste mensen die zich voornamen om samen een turn-around te realiseren en het bedrijf in zijn oude glorie te herstellen.  Eddy werd in hun groep opgenomen.  Ook een paar van de collega’s waren nog niet getrouwd.  De goede band op het werk strekte zich dan ook al vlug tot in het privé-leven uit: ze gingen al eens samen naar een film kijken, of kwamen bijeen bij één van hen voor een gezellig mossel-soupeetje. 
Het werk en de nieuwe contacten slorpten hem op.  Van de mensen met wie hij een paar maanden tevoren zijn vrije tijd placht door te brengen, waren er slechts weinig overgebleven in zijn leven: Marc en Elly zag hij af en toe nog op het volleybalveld en de band met Rudy had ook stand gehouden.  Danny kwam nog wel eens bij hem thuis langs en op een vergeten avond trok ook hij nog wel eens tot bij Danny, maar eigenlijk waren zij al lang voordien totaal van elkaar vervreemd.  Iedere keer weer stelde hij aan het eind van zo’n avond vast dat hij zich in hoofdzaak gewoon had zitten vervelen of ergeren.
Hoe goed gevuld de weken ook waren, Eddy bleef worstelen met een onderliggend gevoel van onbehagen.  Zijn vrienden zag hij nauwelijks zelf als “vrienden”: het waren relaties die hem enige afwisseling boden, kans gaven op een gezellig gesprek af en toe, hem hielpen de leegheid van zijn privé-leven te vullen.  Maar, met uitzondering van de avonden bij Rudy putte hij niet langer energie uit het samenzijn.     
Vooral tijdens de weekends bleef hij zich slecht voelen: hoe kon hij van een film of  een popconcert genieten wanneer er niemand naast hem zat om zijn geluk mee te delen?  Hoe kon hij iemand ontmoeten om zijn geamputeerde lichaamsdeel te vervangen wanneer hij niet eens zin had om uit te gaan?   
Met kerstdag realiseerde hij een van zijn oude plannen: samen met Rudy liftte hij naar Duitsland.  Zij brachten kerstdag bij Rolf door, waarna Rolf hen met de wagen terugvoerde naar België, waar hij vervolgens samen met Eddy en diens familie zou nieuwjaar vieren. 
Bij hun vertrek had Rudy gelachen met zijn drie paar kousen, twee broeken, twee pulls en jassen, “onnozel” mutsje en handschoenen.  Eens een eind in Duitsland werden de handschoenen en het “onnozel” mutsje beurtelings gedragen.  Wat nog niet kon verhinderen dat voor Rudy de pret er na de eerste honderdvijftig kilometer al volledig af was. Op de koop toe kreeg hij zweren op zijn bevroren voeten.  Midden in de nacht ging hij uit wanhoop bij een paar huizen aanbellen met de vraag of hij zich even mocht opwarmen en zijn voeten verzorgen.  IJdele hoop natuurlijk.  Strompelend ging het verder.  Gelukkig vonden ze tegen de morgen aan een herberg die nog open was en waar ze even konden bekomen van de tocht.  Ze waren nog zo’n honderd kilometer van hun bestemming op dat ogenblik en Rudy zag die laatste honderd kilometer helemaal niet meer zitten.  Eddy weigerde echter te telefoneren naar Rolf om hen te komen halen, zodat ze na een uurtje hun weg vervolgden.  Nu de nacht voorbij was, steeg de temperatuur een beetje en het licht gaf hen nieuwe energie.  Het gestrompel van Rudy riep bovendien het medelijden van de automobilisten op, want tegen de middag kwamen ze moe, maar inmiddels alweer tevreden dat ze niet opgegeven hadden, bij Rolf aan.
Een dag na hun aankomst vertrokken ze al opnieuw naar België.  Eerste punt op de agenda: diezelfde avond kerstmis vieren met de volleybalclub.  Rudy was echter duidelijk nog niet hersteld van de tocht en haakte af, zodat Rolf en Eddy met hun beidjes op het clubfeestje arriveerden. 
Arlette was er niet, merkte Eddy onmiddellijk bij het binnenkomen.  Sinds de hervatting van de lessen was ze nog slechts een paar keer naar de volleybalclub gekomen.  De intieme sfeer van het kleine clublokaaltje, het feit dat bijna iedereen elkaar kende en de toch altijd opvallende nieuwsgierigheid van jongeren wanneer plots een buitenlander in hun midden opduikt, maakten dat hij trouwens geen tijd had om aan Arlette te denken en de avond een van de prettigste werd in een hele lange tijd.
In een hoekje van het lokaaltje namen Brenda en haar vriend geen deel aan het plezier.  Er was duidelijk een haar in de boter tussen die twee.  Het viel Eddy op dat Brenda zich stierlijk zat te vervelen en hulpeloos naar de dansvloer of in de richting van de tafel zat te staren waar hij met Rolf, Marc en Elly, het centrum van alle plezier vormde.
Brenda was een van de jongste meisjes van de volleybalclub. Hoewel ze nog zestien moest worden, was ze bijzonder mooi en lief.  Er ging iets zachts en onschuldigs van haar uit, maar als het erop aankwam plezier te maken was ze normaal altijd van de partij.
Toen Brenda het clubhuis verliet, volgde Eddy haar naar buiten. 
“Je gaat toch nog niet haar huis, zeker?”
“Neen, jong.  Juist eens naar het toilet ...”

Het toilet stond apart, helemaal aan het andere eind van het terrein, zodat ze onderweg tijd hadden voor een korte babbel. 
“Ge zit daar zo alleen in dat hoekje.  Waarom komen jullie niet bij ons zitten?” opende Eddy “Ach, Eddy, al vijf keer heb ik hem gevraagd weg te gaan, maar hij wil maar niet begrijpen dat het uit is tussen ons.  Daarstraks zat hij daar zelfs te wenen.  Maar ondertussen is mijn avond ook om zeep!”
Eddy moest lachen om de verontwaardigde toon waarop de arme jongen alle schuld kreeg voor de verpeste avond.
“Als het zo is, sta dan toch gewoon op en kom bij ons zitten” daagde hij haar uit.  Maar dat durfde ze niet.
“Wil ik hem vertellen dat wij op jou zitten wachten?”  Maar dat ging ook niet.
“Wacht je op mij? ik ga niet graag alleen terug door de duisternis.” vroeg Brenda.

Hij stak een sigaret op en wachtte tot ze klaar was.
“Hoe lang blijven jullie?” vroeg ze bij het naar buiten komen.
“Tot wanneer het hier gedaan is, veronderstel ik”
“De miserie is, dat hij ook wel zo lang zal blijven zitten.  Zonde toch van die mooie avond!”
“Dat hangt alleen van U af” antwoordde Eddy zacht en toen zij hem met een komische grimas aankeek, bracht hij lachend met zijn wijsvinger een kusje over van zijn lippen naar de hare.  Of tenminste: dat was de bedoeling.  Maar ergens tussendoor bleven hun ogen aan elkaar kleven en voor een van hen er zich goed op bedacht was, wisselden ze een hartstochtelijke kus uit.
Toen ze elkaar opnieuw aankeken, zag Eddy dat Brenda weende.   
“Ach, Eddy, indien je wist hoe lang ik hiervan al droom!”

Ze kusten opnieuw.

Toen ze even later weer binnengingen in het clubhuis was hen niet aan te zien dat ze elkaar buiten ook maar gegroet hadden.  Maar zij had in haar handtas een briefje met zijn telefoonnummer en zaterdag misschien, zondag zeker zouden ze samen uitgaan ...
Het werd zaterdag én zondag én nieuwjaarsavond én alle daarop volgende weekends. 
Brenda was een nieuwe ervaring voor Eddy: ze weende van medelijden en machteloosheid wanneer de TV haar confronteerde met armoede of oorlog in de wereld; ze deelde in blijdschap en ongeluk van filmpersonages alsof het niet om een film maar over persoonlijk ervaren situaties ging; ze zorgde voor een gekwetst mussenjong als was het een mens en overstelpte tussendoor hem met haar tederheid en affectie.
Er was ook weinig geheimdoenerij bij Brenda thuis: ondanks haar jonge leeftijd mocht hij haar gewoon thuis bellen en thuis gaan afhalen om uit te gaan. 
Zo merkte hij wel dat ze thuis de nestwarmte miste die hij altijd gekend had.  Ze was alleen als kind.  Haar moeder was een mooie, vriendelijke vrouw; maar het ongeluk en de verbittering hadden haar getekend.  Haar vader runde een klein transportbedrijfje.  Hij was een uitermate gesloten, zelfs nors man, die slechts openbloeide wanneer hij een glaasje gedronken had.  Maar bij die gelegenheden overdreef hij.  Bovendien ging hij buitenshuis het geluk ging zoeken dat hij thuis zelf kapot maakte.
“Goeie avond gehad met mijn dochter?” vroeg hij Eddy eens, toen hij hem op een zaterdagnacht naar huis voerde.  “Ja” antwoordde Eddy kort, “ze is écht een lief meisje”.
Even viel er een stilte. 
“Wel, je denkt misschien dat je nu gelukkig bent,” vervolgde de man toen, “maar je zal merken dat het nog veel spannender wordt wanneer je een tijdje getrouwd bent en dan opnieuw begint uit te gaan.” Eddy zweeg verbijsterd.
Met scholen had Eddy blijkbaar geen geluk: net als Arlette het jaar ervoor, zat nu ook Brenda op internaat.  Waar hij echter met Arlette een drukke correspondentie gevoerd had, werd nu over schrijven zelfs niet gesproken.  Af en toe belde Brenda hem uit Gent.  Voor het overige was zij zijn “weekend-liefje”.  Omdat Eddy nog geen wagen had, spraken ze meestal met vrienden van haar of van de volleybalclub af en reden dan naar de dichtst bijgelegen discotheken.  Kende Eddy daar maar weinig mensen, Brenda was blijkbaar door iedereen gekend.  En iedereen voelde de nood zich als een soort beschermheer van Brenda te manifesteren.  Een glas van Brenda omstoten was in deze gelegenheden een zeer gevaarlijke misstap!  Brenda had echter enkel oog voor hem, danste enkel met hem, ging gesprekken met andere jongens uit de weg en probeerde zich zoveel mogelijk met hem af te zonderen.
Brenda heelde de pijn van het verlies van Arlette in die mate dat hij er in berustte.  Zijzelf verborg niet dat ze jaloers was van de oudere Arlette.  Omdat Brenda en Arlette beiden donkerharig waren, vreesde ze dat Eddy in haar slechts Arlette zocht.  Keer op keer moest hij haar beloven dat hij niet naar Arlette zou terugkeren indien die gelegenheid zich zou voordoen.  Eddy vond die onzekerheid en jaloersheid enkel prettig, omdat ze voor hem een teken was van de genegenheid die Brenda voor hem voelde.  “Arlette is een stuk van mijn verleden,” bezwoer hij Brenda, “voor mij tel jij alleen nu”.
Eddy voelde zich opnieuw bemind.  Met Brenda had hij weer iemand in zijn leven die het gevoel van eenzaamheid verdreef.  Gesterkt door haar genegenheid voor hem, was er geen noodzaak meer om naar Zuid Afrika te vluchten, geen reden meer om zich ongelukkig te voelen of te liggen dubben en piekeren.  Dat zij op internaat zat, had zo ook zijn voordelen: hij bleef regelmatig bij Rudy gaan en ging opnieuw met hem een aantal films en concerten zien.  Danny maakte rond deze tijd een moeilijke periode door en kwam hem regelmatig vragen met hem uit te gaan.  Wanneer hij tijdens het weekend een avond vrij had omdat Brenda maar één avond vrij was, deed hij dat ook.  Voorzichtigheidshalve vertelde hij Brenda daar niets van.  Per slot van rekening ging hij met Danny in Aalst uit, met Brenda 20 km verder.
Carnaval Aalst vierde hij dat jaar opnieuw vooral met Rudy.  Op maandag was ook Brenda van de partij geweest.  Ze hadden zich enorm goed vermaakt.  ‘s Avonds had hij haar moeten dragen omdat ze haast op haar benen niet meer kon lopen.  De week nadien had hij carnaval met haar nog eens overgedaan in Ninove.
Nu hij met Brenda opnieuw een meisje had dat niet echt in de buurt woonde, deed de nood aan een eigen wagen zich steeds sterker gevoelen.  Dank zij een oom van Danny, die vertegenwoordiger was in een garage, slaagde hij erin goedkoop een goed occasiewagentje op de kop te tikken.  Het gaf hem het gevoel dat hij zijn leventje nu toch wel bijzonder goed georganiseerd had.
Toen Brenda twee keer vrij kort na elkaar belde dat zij op school gestraft was om de school te verlaten zonder toestemming en onder het weekend niet naar huis mocht, kon dit de pret niet bederven.  Tenslotte stond Danny te wachten om met hem naar Aalst uit te gaan en, vreemd genoeg, sinds er opnieuw iemand in zijn leven was, was ook uitgaan terug fun geworden.  Ook wanneer Brenda er niet bij was.
De tweede keer dat Brenda tijdens het weekend niet naar huis mocht, ontmoette hij in Aalst Krist’l.  Zij had juist een langdurige relatie achter de rug ging nu al een paar weken met een groepje vrienden in Aalst uit.  Het klikte onmiddellijk tussen hen.  Ze waren twee romantische zielsverwanten, ontdekten ze al vlug.  Zij vertelde hem over haar mislukte relatie, hij vertelde haar over Arlette en Marleen.  Al van de eerste avond zaten Eddy en Krist’l de ganse avond met elkaar te praten.  Tot ergernis van Danny die zich opnieuw uitgesloten voelde: “op deze manier kon hij net zo goed alleen uitgaan”, vond hij.  Hij dreigde zowaar Brenda te vertellen hoe Eddy zich de ganse avond alleen om Krist’l had bekommerd. 
Eddy trok er zich niks van aan: tenslotte deed hij toch niets verkeerd?  De week nadien zou hij met Brenda ‘s zondags uitgaan.  Toen Krist’l hem vroeg of zij hem de volgende zaterdag opnieuw kon ontmoeten, stemde hij toe.  Die zaterdag gingen ze echter wel degelijk een stapje verder: Danny had geen zin om opnieuw de ganse avond voor vijfde wiel aan de wagen te spelen en was tussendoor op zijn eentje een paar andere dancings gaan bezoeken.  Toen hij terugkeerde, vond hij Eddy en Krist’l kussend in de zetels ...
Op weg naar huis toonde Danny zich ten zeerste verontwaardigd over het immorele gedrag van Eddy en dreigde opnieuw Brenda te informeren.  Eddy wist wel dat hij dat nooit zou durven en liet de heisa over zich heen gaan.  Danny was sowieso nooit het gezelligste gezelschap geweest om mee te gaan stappen.  Zijn dreigementen nu zorgden ervoor dat Eddy zich voornam voortaan niet meer samen met Danny uit te gaan.  De week nadien zou hij opnieuw op zaterdag met Krist’l en op zondag met Brenda uitgaan. 
Hoewel hij wist dat die dubbele afspraakjes niet te lang konden duren, vond Eddy de ganse situatie eerder spannend en prettig en was hij niet zinnens Krist’l onmiddellijk opnieuw te laten vallen.  Vreemd genoeg had hij ook geenenkel moreel probleem met de dubbele relatie. 
Zover kwam het echter niet.  De volgende zaterdag hadden Krist’l en Eddy eerst een paar keer gedanst.  Daarna had hij voor zichzelf en Krist’l een zetel weten te bemachtigen.  Terwijl zij verliefd kusjes begonnen uit te wisselen, dook Danny onverwacht in zijn eentje in de dancing op. 
Eddy trok het zich niet aan en beperkte zijn aandacht verder tot Krist’l.  Danny bleef echter de ganse tijd in hun directe omgeving rondslenteren en toonde ten overvloede dat hij zich liep te vervelen en te ergeren.  Tot Eddys ongeloof en ontzetting informeerde hij plots Krist’l over zijn relatie met Brenda. 
Krist’l lachte aanvankelijk ongelovig, maar toen Danny eraan toevoegde dat Eddy een foto van Brenda in zijn portefeuille had en hij die uitdaagde om zijn portefeuille aan Krist’l te geven, wist Eddy dat ontkennen geen zin zou hebben.
Krist’l vluchtte wenend terug naar haar vrienden terwijl een boze Eddy de dancing verliet met in zijn zog de afgunstige Danny die maar bleef herhalen dat het zijn morele plicht geweest was hem te behoeden voor dwaasheden en de lof van Brenda begon te zingen.
Amper twee weken later kon Eddy uit het voorvalletje voldoende kracht putten om met een bitter glimlachje het verhaal te aanhoren van Kathy.  Kathy was een buurmeisje van Brenda.  Een beetje ouder dan Brenda had ze nooit verborgen dat ook zij een zwak voor Eddy had.  Alleen: hoewel ze lief en zacht was en best een vriendelijk gezichtje had, miste ze de natuurlijke schoonheid van Brenda.  Ze was blond, mollig ... en nog jaloerser op Brenda dan Danny op Eddy. 
Toen Brenda voor de derde keer op amper twee maanden tijdens het weekend niet naar huis mocht, was Eddy al naar gewoonte alleen gaan volleyen.  Kathy maakte van de afwezigheid van Brenda gebruik om hem in te lichten dat Brenda in werkelijkheid enkel de eerste keer tijdens het weekend in school had moeten blijven.  Dit weekend, net als twee weken ervoor, was ze gewoon thuis geweest.  Ze had het verhaal van de straf verzonnen omdat ze tijdens haar strafstudie op school een andere jongen had leren kennen.
“Vreemd,” bedacht Eddy, “dat je de persoon die je dergelijke informatie brengt, daarvoor nooit echt dankbaar bent.”
Terugdenkend aan zijn eigen tussendoortje, leek het hem dat er nog kans geweest was voor hem en Brenda zolang zij zelf niets gezegd had over haar andere vriendje.  Nu hij op de hoogte was, werd hij zelf verplicht gemaakt een einde te maken aan hun relatie, wat hem maar bitter stemde.
Hij verliet het volleybalplein onmiddellijk en reed recht naar Brenda.  Het vorige weekend waren haar ouders naar een zakensouper geweest en hadden hij en Brenda de namiddag en avond daar nog alleen doorgebracht.  Brenda was nog niet uit bad toen hij aangekomen was.  Ze hadden die dag weinig meer gedaan dan samen spaghetti gemaakt en vervolgens de ganse namiddag liggen vrijen.  Niets had hem toen kunnen doen vermoeden dat er iets mis was tussen hen.  In tegendeel.  De herinnering aan die heerlijke namiddag viel hem zwaar toen hij aanbelde om afscheid te nemen.
Brenda opende zelf de deur. 
“We hebben een probleempje”, zei Eddy.
“Van wie weet je het?” vroeg Brenda verontwaardigd zonder om verdere uitleg te vragen.
“Ik kom afscheid nemen”, antwoordde Eddy zonder haar vraag te beantwoorden.
Brenda wilde dat liever niet thuis doen.  Zij kleedde zich vlug aan en reed met hem mee naar een rustig cafeetje om te praten.  Hij had haar zelden zo mooi, zo lief gevonden als toen, bedacht hij.  “Vreemd hoe je van sommige mensen maar voelt wat ze voor je betekenen als je weet dat ze uit je leven gaan verdwijnen.” dacht hij.  En meteen wist hij dat een nieuw hoofdstuk in zijn jonge leventje afgesloten was.  Nog voordat hij ook maar iets gezegd had, was hij immers al bezig het voor zichzelf weer moeilijker te maken dan nodig was; was hij zich opnieuw aan het wentelen in gevoelens van eenzaamheid en onbegrip.  “Ik ben hier echt goed in geworden!” analyseerde hij zichzelf terwijl hij stil naar zijn halfleeg glas bier zat te staren. 
“Hé, jij gaat nu toch niet beginnen wenen, hé?”  ze zei het lachend, lief, bezorgd, vertrouwelijk.  Hij was er zelf verwonderd over, maar zonder een snik, zonder dat hij ook maar aan wenen dacht, hadden zijn ogen zich gevuld met tranen.  Tot zijn eigen verbazing voelde hij de tranen naar beneden rollen. 
“Vreemd, “ bedacht hij opnieuw: “Pas nu, pas nu het gedaan is, realiseer ik mij dat ik Brenda zal missen; dat ze meer voor mij betekend heeft dan ik tot dat moment ooit zou willen toegeven hebben.!“   Tot die laatste dag was Brenda voor hem immers gewoon het mooie, lieve meisje geweest dat hem over zijn verdriet voor Arlette had geholpen.   Echt ernstig had hij hun relatie nooit genomen: zij was immers nog steeds geen zestien! 
Ze streek met haar hand zacht over zijn gezicht en droogde de sporen die zijn tranen erop hadden achtergelaten weg met haar lippen. 
“Kom”, zei hij, “ik breng je naar huis.” 
 
Hoofdstuk 16.
“Aan de voet mijner hoogten woon ik.
Hoe hoog mijn toppen zijn?  Niemand zeide het mij nog.
Maar goed ken ik mijn dalen!”
(Nietzsche, Aldus sprak Zarathustra)