De neef en de oom (Kort verhaal , nouvelle, short story)

Auteur: Lieske Sterk (Suisse/Switzerland)

DE NEEF EN DE OOM

Hij zit Klokhuis te kijken met zijn zoons van 7 en 9. Het is een aflevering van ‘Breaking News’, favoriet bij zijn jongens. In de Breaking News afleveringen proberen ze een auto op diverse manieren te slopen. Zo hebben zwaartekracht, zuren en water al bewezen dat ze de auto kunnen slopen. Vanavond is stroom aan de beurt. De twee jongens genieten en kijken vol verwondering dat iets dat je niet ziet, dat er is zonder dat je de vernietigende kracht ervan kent, een auto kan slopen. Hij ook. Hij kijkt afwisselend naar zijn twee mannetjes en naar het beeldscherm en geniet van beide. Aan het eind van de uitzending roepen de drie samen met presentator Bart: ‘Dit is het bewijs dat er prima valt te slopen met stroom!!!’ Het is het standaardzinnetje waarmee elke Breaking News aflevering eindigt.

‘Gaaf hè, pap?’ zegt zijn jongste zoon.
Hij knikt en roept vervolgens naar boven: ’Schat, het is afgelopen. Ik ga!’
Hij zegt zijn beide zoons welterusten, pakt zijn jas en autosleutels en geeft zijn vrouw een zoen.
‘Sterkte en doe ze de groetjes’, zegt ze.
Hij knikt en loopt naar buiten.

Een half uur later parkeert hij zijn auto voor een gezellig uitziend rijtjeshuis. Hij blijft even zitten, haalt diep adem en stapt dan uit. De voordeur gaat open voor hij kan aanbellen.
‘Fijn dat je er bent jongen’.
Hij kust zijn tante en vraagt:’Hoe voelt oom Kees zich vandaag?’
‘De morfine is weer verhoogd en toch heeft hij nog pijn’, zegt zijn tante. ‘Koffie?’
‘Graag’, antwoordt hij.

Tante Els loopt naar de keuken en hij stapt de woonkamer binnen. Op een zakelijk ziekenhuisbed ligt oom Kees. Hij schrikt even. Oom Kees is sterk vermagerd sinds hij hem 3 dagen geleden zag. Van de Bourgondische gestalte is weinig meer over. Hij ziet ingevallen wangen, een bleek gezicht en holle ogen.

‘Dag oom Kees’, zegt hij.
Hij slikt nog net de vraag ‘hoe gaat het met u?’ in. Dat kan hij zo wel zien, slecht.
‘Hé jongen, gezellig dat je er bent. Wat vind je van het pak dat Els voor mijn crematie heeft gekocht?’, start oom Kees het gesprek.
Zo, oom windt er geen doekjes om.
Hij is even stil en zegt dan:’Als het maar niet bruin is’.
Oom Kees moet lachen. Het lachen gaat over in een rochelende hoestbui. Tante Els komt aansnellen met een glas water en klopt hem op de rug. Als oom Kees is bijgekomen vertelt hij haar waarom hij zo moest lachen. Ook zij lacht en schudt haar hoofd. Dan vraagt ze:’Vertel het nog eens, lachen is goed voor ons. Maar wacht, dan haal ik eerst nog een glas water voor Kees.’

Hij begint:
‘Toen ik een jaar of 10 was, kwam iedereen, zoals gewoonlijk op zondag na de kerk, bij oma op de koffie. Ook jullie. Oom Kees had een nieuw, bruin pak aan, want hij had de week ervoor een belangrijke afspraak met een nieuwe klant gehad. Oom Kees had geen zin om de hele tijd bij oma in haar voorkamer te zitten. Mijn broers en ik ook niet en wij waren buiten tikkertje gaan doen. Toen oom Kees, met zijn onafscheidelijke sigaar, ook buiten kwam, vroegen we of hij meedeed. Mooi pak of niet, natuurlijk deed hij mee. Ook Kees was altijd in voor iets leuks. Hij rende trouwens sneller dan we hadden gedacht.’

De woorden ‘met zijn dikke buik en rokerslongen’ spreekt hij niet uit, maar ze schieten wel door zijn hoofd. Oom Kees verkocht als vertegenwoordiger sigaren en zat dus veel in de auto. Hij was dan ook niet heel verbaasd toen er kanker bij zijn oom werd geconstateerd, alvleesklierkanker. De kanker is onzichtbaar zijn vernietigende werk gaan doen. Toen oom Kees met buikklachten naar de dokter ging, was het al te laat. Niks meer aan te doen. De dokter zei hem dat hij nog 1 à 2 maanden had en toen stond hij samen met tante en de kanker op straat. Dat is nu 3 weken terug.

‘Oom Kees had het op mij gemunt. Ik rende snel langs de gierput op het erf van oma heen en stond hijgend aan de andere kant. Toen riep ik: ‘Pak me dan als je kan’ en oom deed precies wat ik hoopte. Hij liep recht in de gierput. Gelukkig was die nog niet zo heel vol, want je wordt onverbiddelijk naar beneden getrokken door de koeienstront.’

Mijn tante lacht en zegt dat ze het mooie bruine pak nooit meer echt schoon hebben kunnen krijgen. De lucht kregen ze er niet uit. Oom lacht ook even, maar zegt dan:
’Ik voel me net of ik weer in die put ben gevallen. Nu wordt ik onverbiddelijk door de kanker naar beneden gezogen. Ik kan zwemmen wat ik wil, maar eruit komen kan ik niet, net als toen in die koeienstront.’
Ze vallen alle drie stil.

‘Nog koffie?’,vraagt zijn tante.
Hij knikt. Het gesprek gaat verder over de crematie. Oom wil graag dat hij een persoonlijk praatje houdt en dan niet te serieus. Oom wil dat er ook gelachen wordt.
‘Je zei net zelf dat ik altijd in was voor iets leuks, dus ook als ik in die kist lig’, zegt hij. ‘Dat verhaal van het poepbruine pak lijkt me wel wat. Dan vraagt natuurlijk iedereen zich af wat ik in die kist eigenlijk aan heb.
Hij geniet van het letterlijke binnenpretje. Een kwartiertje later geeft oom Kees aan dat hij moe is. Ze schudden elkaar de hand en even weet hij niet wat hij moet zeggen.
Oom merkt het en zegt:’Dag Bart.’
Met verstikte stem antwoordt hij:’Dag oom.’

In de gang omhelst hij zijn tante. Ze heeft tranen in haar ogen en zegt dat ze denkt dat het niet lang meer duurt. Hij rijdt weg en ziet haar in de deuropening naar hem zwaaien. Hij toetert. Als hij de bocht om gaat, schiet het ineens door zijn hoofd en hardop zegt hij:

’Mijn oom is het bewijs dat er prima valt te slopen met kanker!’

Donnez votre appréciation sur cette oeuvre / Give your appreciation on this work / Wilt u alstublieft uw mening geven over dit werk?

Voter/Vote/Stemmen