"Innerlijke sterkte"
Author/auteur: Tessa Vinicius (Netherlands/Pays-Bas/Nederland)

Het was één van die typische avonden in juli en de ene helft van Nederland kwam net terug van een welverdiende vakantie terwijl de andere helft op het punt van vertrekken stond. De bladeren aan de bomen waren hun mooie voorjaars groene kleur allang kwijt en Europa stond aan het begin van een klimaatwisseling volgens de deskundigen. Van de noordkant van Scandinavië tot de zuidpunt van Frankrijk, overal was het heet en broeierig en een zuchtje verfrissende wind was in geen velden of wegen te bekennen en de meeste vakantiegangers hadden dan ook verkoeling gezocht aan zee of elders aan het water. Maar er waren ook mensen die aan huis gekluisterd waren en voor hen was het nooit vakantie. Hoe zeer ze er ook naar verlangden. Een van deze ongelukkigen was Eveline Veldhuis, zoals ze zelf zei een Rotterdamse huisarts in haar vorige leven. Zelfs binnen in haar kamer in een relatief rustige Rotterdamse wijk droeg ze een pikzwarte zonnebril omdat ze niet tegen het felle licht kon en had ze oordoppen in en van die oorbeschermers op zoals de jongens in de bouw ook droegen. Haar Engelse overbuurjongetje van vier noemde haar dan ook Bob the Builder. Hij was het ook die haar gevraagd had waarom goede mensen ziek werden of dood gingen en die gezegd had dat God het waarschijnlijk te druk had met andere dingen want anders zou hij dat nooit goed vinden of toelaten.
Eveline Veldhuis huilde zachtjes. Ze lag nu al twee jaar op bed vanwege onbeschrijfelijk sterke pijnen in haar benen waardoor ze slechts met moeite naar het toilet kon lopen en ze nauwelijks lang genoeg kon zitten om te eten. Daarnaast deden haar hersenen het ook niet en kon ze niet lezen, naar muziek luisteren of tv kijken.
Dagen, weken, maanden lang had ze drie en twintig uur per dag naar het plafond gestaard en ieder detail bestudeerd want er was niks anders dat ze kon doen. Iedere krul van het prachtige al meer dan honderd jaar oude versiersel op het plafond had ze in zich opgenomen. Elk stukje bladderende verf langzaam groter zien worden en in sommige gevallen zelfs naar beneden zien dwarrelen. Pirouetjes draaiend waar Sjoukje Dijkstra en de tegenwoordige kunstrij kampioenen op de schaats jaloers op zouden zijn. Hele marathons had ze in gedachten gelopen. Maar in plaats van onder de drie uur deed Eveline er net zolang over als ze wou want ze had toch niks beters te doen. En soms liep ze zelfs de laatste kilometer voordat ze ook maar gestart was want er was toch niemand die het controleerde en kon zeggen dat dat niet mocht.
En het rare was, dat ze er plezier aan beleefde, net alsof ze hem werkelijk liep. Hetzelfde gold voor haar reizen naar plaatsen waar ze in het verleden was geweest. Het mooie was dat ze haar koffers niet hoefde te pakken, dat ze niet hoefde te beslissen wat wel en niet mee kon omdat ze anders over de door de vliegtuigmaatschappij toegestane twintig kilo heen zou gaan. Ze stond niet in files, ze hoefde niet bij de check-in of waar dan ook te wachten en ze zat niet bijna vierentwintig uur in het vliegtuig om The Opera House in Sydney, of de walvissen bij Fraser Island te bewonderen. Het was ook mogelijk om het ene moment in Australië te zijn, en dan als het daar te warm werd of er te veel toeristen om haar heen stonden, op een bankje bij de parlementsgebouwen in Victoria, op het eiland voor de kust bij Vancouver, plaats te nemen en van een muziekje en de zonsondergang te genieten. En van daar was het maar een kleine omweg om door Florida te fietsen en langs het fietspad een krokodil te zien liggen. Dat beest lag zo stil dat Eveline bijna dacht dat hij haar voordeed hoe het was om altijd te moeten liggen. Maar ze wist ook dat schijn kon bedriegen en dat hij genadeloos kon toeslaan als je te dichtbij kwam. Maar het mooie van reizen in je hoofd was dat je je daar geen zorgen om hoefde te maken. En als echte Nederlander was het natuurlijk ook een groot voordeel dat reizen in je hoofd zeer goedkoop was. Tenminste, dat probeerde ze zichzelf krampachtig voor te houden om toch vooral de positieve dingen te zoeken en te belichten en haar ellende, al was het maar even, te vergeten.
De mooiste reizen waren echter niet naar verre landen of naar exotische oorden maar die waren terug naar haar jeugd, terug naar de jongens waar ze heimelijk verliefd op was geweest en waar ze nu eindelijk openlijk voor uit kon komen. Ze kon nu tegen hen zeggen wat ze dacht zonder dat ze afgewezen of uitgelachen werd. En het bijzondere was dat de gedachten aan hen haar meer kracht gaven dan de kangaroes en kaketoes in het verre Australië, de krokodillen of alligators in Florida of de Totempalen in Vancouvers Stanley Park. Natuurlijk was op reis gaan in haar hoofd een mooi middel om te proberen om niet gek te worden, om niet depressief te raken, zodat iedereen dan zou kunnen zeggen, zie je wel, je bent wel gek. Maar het was ook een uitstekende gelegenheid om haarzelf beter te leren kennen want in het normale drukke leven als moeder en huisarts had ze daar helemaal geen tijd voor. En die ontdekkingsreis in haar innere zelf was een verbazingwekkende belevenis. Ondanks alle ellende merkte ze dat ze een sterkte en een kracht had die ze zelf nooit bij zichzelf vermoed had. Dat ze altijd maar positief bleef ondanks de negatieve reacties van vele van haar vrienden en collega’s omdat ze een niet bestaande ziekte had. En het reizen in haar hoofd was daarbij een prachtige uitvinding. Ze had zich ook vaak afgevraagd hoe mensen in eenzame opsluiting er in slaagden om te overleven. En behalve de wil om te overleven hadden zij waarschijnlijk ook de gave ontdekt om te reizen in hun eigen hoofd. Keer op keer had ze ook teruggedacht aan Mark, de liefste jongen bij haar op school, waar ze eigenlijk nog steeds een beetje verliefd op was en in gedachten ging ze bij hem langs. In gedachten waren ze allebei nog steeds twaalf hoewel ze natuurlijk best wist dat dat niet zo was. En hij was nog net zo leuk als toen, en hij was verbaasd, maar vond het ook leuk om te horen dat ze verliefd op hem was, want hij was zelf toendertijd ook te verlegen geweest om dat tegen haar te zeggen. Hij was helemaal in zijn nopjes toen ze hem vertelde dat de herinneringen aan hem, zijn opgewektheid, zijn zachte stem, zijn aanstekelijke lach en zijn bruine pretoogjes, haar door deze moeilijke tijd heensleepten. Want hijzelf was gezond en had geen idee van al deze reizen die ze gemaakt had terwijl hij aan het werk was. Hoewel hij blij was dat hij gezond was, was hij ook wel jaloers op alle mooie reizen die Eveline gemaakt had en hij wou net als zij dat ze eerder hun verlegenheid van zich af geworpen hadden. Want dan hadden ze misschien wel samen al die reizen in het echt gemaakt want reizen in je hoofd was mooi, het was gratis en je had geen last van uitlaatgassen, gescheld van anderen, gegil van kinderen, wiens ouders nooit gehoord hadden van opvoeden, maar er ging toch niks boven het echte reizen ook al moest je dan overal wachten, zware koffers sjouwen en in veel te kleine ruimtes als haringen in een tonnetje uren in een vliegtuig zitten om ergens te komen. Maar Eveline wist ook, dat als ze straks weer beter was, dat ze dat dan te danken had aan deze reizen in haar hoofd. Want die hadden er toch maar mooi voor gezorgd dat ze ondanks alle tegenwerking van mensen die zeiden dat ze zich aanstelde en dat ze niet gemotiveerd was om weer beter te worden, toch niet gek geworden was. En dat was een hele prestatie op zich.


Tessa Vincius
tessavinicius@yahoo.com

VOTE/VOTER/STEMMEN