"Goddelijke interventie"
Author/auteur: Caroline Peereboom (Netherlands/Pays-Bas/Nederland)
De hemel was de kleur van vieze sneeuw en het zag er dan ook uit dat het ieder moment weer zou gaan kunnen sneeuwen of regenen. Maar de gedachten daaraan waren in de warme kamer zonder ook maar één raam al snel weer buiten gesloten.
“Enig idee waar je mee zou willen starten? Of heb je misschien een vraag voor mij?” Vroeg de psycholoog.
“Waarover?”
“Ik zou me kunnen voorstellen dat je vragen hebt over je ziekte en over waarom het nou uitgerekend jou is overkomen.”
“De ziekte en waarom ik? Ja, dat is een goede.”
Hij wachtte maar Tessa zei niks. Zij had besloten dat als de mensen die het zogenaamd allemaal wisten, hadden besloten dat zij hier naar toe moest dat dat nog niet gelijk betekende dat ze hier haar hele hebben en houwen zou blootleggen. En als hij echt goed was dan moest hij ook de antwoorden uit haar kunnen trekken. Daar had hij vast wel allerlei stomme trucjes voor geleerd.
“Zou je me misschien kunnen vertellen wat je denkt inspecteur Vinicius, dat is tenslotte het hele idee van deze zitting. We moeten er eerst achter komen wat je negatieve gedachten zijn voordat we die kunnen ombuigen in iets positiefs. Dat is namelijk de bedoeling van CGT.”
“CGT?” Deed Tessa onnozel, terwijl ze donders goed wist wat dat was.
“Ja, Cognitieve Gedrags Therapie.”
“Je bedoelt dat ik gek ben. En misschien heb je wel gelijk ook want ik denk dat deze sessies hier volslagen onzinnig zijn.”
“Wat bedoel je met onzinnig?”
“Iedereen weet dat ik een lichamelijke ziekte heb, dus ik snap deze sessies überhaupt niet. Je stuurt iemand met een gebroken poot toch ook niet hier naartoe om door ander gedrag weer beter te worden. Gebroken is gebroken, of niet soms? En als ze me kwijt willen omdat ik ziek ben en een watje in de ogen van de corps leiding ben dan moeten ze me maar ontslaan. Maar dit soort onzin is gewoon belachelijk.”
“Heeft de bedrijfsarts je niet uitgelegd dat je door deze sessies te volgen je baan kan redden?”
“Ja natuurlijk wel.”
“Nou dan, is je dat dan niks waard? Als de leiding er achter komt dat jij thuis maar op je luie reet zit, om het zo maar platvloers uit te drukken, dan sta je zo op straat en dan vind je nooit meer werk in je eigen vak. Je zit nu in de ziektewet en voorlopig kunnen ze je helemaal niet ontslaan, tenzij jij je eigen genezen tegenhoudt.”
“En door het volgen van deze TNT word ik weer beter?”
“Ja, als jij maar ophoudt om te denken dat je een lichamelijke ziekte hebt en gaat beseffen dat het allemaal tussen je oren zit, dan ben je zo weer de oude.”
“En dat kan jij garanderen? En jij gelooft dat soort onzin ook?”
“Wetenschappelijk is bewezen dat CGT helpt en niemand heeft ooit ook maar enige afwijking kunnen vaststellen bij mensen zoals jij.”
“Je bedoelt bij aanstellers zoals ik, dat wou je toch zeggen?”
“Meer bij mensen zoals jij die de signalen van hun lichaam verkeerd interpreteren.”
“En dat is ook wetenschappelijk bewezen of is dat Nijmeegse goebeldiegoek?” Tessa kon zien dat de ingehouden kwaadheid zijn ogen deed samenknijpen en dat hij al zijn jaren van ervaring en training gebruikte om niet uit zijn slof te schieten waar Tessa op zat te hopen. Als hij boos op haar werd dan bleef er geen tijd over voor deze stompzinnige benadering van haar probleem.
“Over de hele wereld weet men dat inmiddels dat dat zo is. En dat deze therapie jouw enige hoop is om weer snel op de been te zijn.”
“Of bedoel je dat de hele psycho wereld weet dat als zij maar hard genoeg roepen dat dit werkt dat dan de miljoenen naar hun afdelingen zullen vloeien en dat zij zich belangrijk kunnen voelen. Bedoel je soms dat al die psychobabbellaars zelf niet gek zijn?”
“Tessa, we dwalen vreselijk af. Iedereen doet zijn uiterste best om jou te helpen en jij gooit je kont tegen de krib. Wat denk je dat je daar mee opschiet? Jouw baas houdt toch al niet van watjes zoals hij mensen ziet die naar mij gestuurd worden en als je dan nog niet meewerkt dan kan je je carrière wel achter het behang stoppen. Werk gewoon mee, dan kan ik ook in mijn rapport naar hem schrijven dat je uiterst welwillend en gemotiveerd bent.”
“Dus alles wat ik zeg, vertel je aan hem door?”
“Nee, mijn beste Tessa, ik schrijf alleen maar op of je meewerkt of niet en of je weer tot werken in staat bent of niet. Verder is alles vertrouwelijk wat je me hier vertelt. Laat dat vooral duidelijk zijn.” De man nam een slok water om zijn keel te spoelen want die was behoorlijk droog geworden van deze opwinding. Tessa keek hem zwijgend aan. Het liefst wou ze nu een kop sterke koffie maar ze had geen zin om er naar te vragen en hij had het niet aangeboden. Als ze erom zou vragen dan zou zijn verkronkelde brein daar vast wat achter zoeken. Een verslaving aan cafeïne, een verslavende persoonlijkheid zo te zeggen. Een oraal gefixeerd iemand. Iemand die net als een baby alles maar in zijn mond wil stoppen. Of denkt hij dat de koffie een vervanger is van het geslachtorgaan en concludeert hij dat ze is blijven hangen in de fase van een kind van drie of vier? Die ontdekt heeft dat ze geen penis heeft zoals haar broertje. Een jongetje is dan trots op zijn geslachtsorgaan, en als hij naar zijn zusje kijkt, die er geen heeft, is hij bang dat hij de zijne zal kwijtraken; en hij zal zijn best moeten doen om geen castratieangst te ontwikkelen. Meisjes kennen deze angst natuurlijk niet, zij hebben immers geen penis, maar zij hopen op een dag er ook een te krijgen, net als haar broertje en zo heeft zij natuurlijk volgens de psychobabbellaars last van penisnijd. En daarom besluit Tessa om maar even haar mond te houden. Want wat ze ook doet, dit soort therapeuten weten er wel weg mee, en kunnen alles net zo draaien en verklaren als ze zelf willen. Zeg je teveel dan ben je te dominant en opdringerig. Ben je rustig en afwachtend dan ben je onzeker en een push-over. Dus eigenlijk doe je het of nooit goed of er is met iedereen wat aan de hand volgens de moderne leerlingen van Freud.
Om haar behoefte aan koffie te verdringen, richtte zij haar aandacht maar op de man tegenover haar die eruit zag alsof hij van het leven genoot met een iet wat corpulent middel en een te grote onderkin die met plastische chirurgie weer ongedaan gemaakt zou kunnen worden maar Tessa vond dat het voor hem sprak dat hij er niks aan gedaan had. Hij had als je goed keek een vriendelijk gezicht met ondeugende ogen zag ze nu. En ze wist ook dat hij geen slecht iemand was als je moest afgaan op de verhalen van haar collega’s die na een schietincident of andere traumatische ervaring naar hem waren doorverwezen. En nu ze er even over nadacht, snapte ze ook wel dat hij alleen maar zijn werk deed en heel misschien haar zelfs zou kunnen helpen.
“Oké, laten we opnieuw beginnen. Ik ga even naar de keuken en haal voor ons beiden een kopje kalmerende kruidenthee en dan benaderen we dit op een hele andere manier. Ik zeg namelijk niet dat ik geheel achter de mening van Nijmegen sta als je dat wat helpt. Zo denk daar maar over na, terwijl ik voor ons beiden even thee ga halen. Je houdt toch wel van kruidenthee hoop ik?”
“Jaja, lekker. Of wist je dat al?”
“Nee, maar de meeste vrouwen houden van kruidenthee.”
Een paar minuten later was Van Pinksteren terug.
“Laten we proberen om ons te concentreren op je ziekte en niet op de politie ook al willen we allemaal graag dat je weer aan de slag gaat want jij bent na het oplossen van die gijzeling, waarbij alleen door jouw handelen het neefje van de minister president het leven gered werd en sindsdien ben jij de held van Nederland. En vergeet dat vooral niet. En die held moeten we weer op zijn poten zien te krijgen als je me het vergeeft dat ik dat zo noem. En de beste manier is om mij gewoon alles te vertellen alsof je met je vriendinnen aan het praten bent.”
Maar Tessa wist dat dat niet zo was en ze wist ook dat de meeste van haar vriendinnen haar de rug hadden toegekeerd omdat ze niet met een aansteller geassocieerd wilden worden. Maar om hem een plezier te doen knikte ze vriendelijk naar hem zoals ze wel vaker ook in haar werk deed om mensen aan het praten te krijgen. En meestal had die strategie succes als ze daarbij ook haar mond hield, want de meeste mensen konden niet tegen stilte. Helaas kende Van Pinksteren die tactiek natuurlijk ook, en wilde hij juist haar aan het praten krijgen, om haar te betrappen op haar verkeerde manier van denken en interpreteren van haar klachten.
“Het klinkt misschien heel zwaar als ik dat zeg, maar je moet al je mechanismen die je vroeger gebruikte om met stress en problemen om te gaan vergeten want momenteel werken die alleen maar zelfdestructief.”
“Wil je dus zeggen dat ik veertig jaar lang nooit ziek ben geweest omdat ik altijd op adequate wijze mijn problemen oploste en dat ik nu ziek ben omdat mijn oplossend vermogen ineens fout zou zijn?”
“Ja, dat zeggen de professoren uit London, uit Nijmegen en waar dan ook.”
“En waar baseren ze hun wijsheid dan op als ik vragen mag?”
“Dat weet je heel goed, tientallen onderzoeken en we zijn dus nu hier om jouw gedrag te veranderen.”
“Dus wil jij beweren dat ik ziek ben omdat mijn gedrag fout is?”
“Ja, daar komt het wel op neer.”
“Dus het feit dat ik twee gegijzelden gered heb en daarbij zelf neergeschoten ben is irrelevant? Dat ik daarna in het ziekenhuis een agressieve bacillen oppikte en een longontsteking opliep lag zeker ook aan mijn verkeerde manier van met problemen omgaan. En dat ik nu allerlei neurologische klachten heb als resultaat van die longontsteking ligt niet daaraan maar aan mijn gedrag. Begrijp ik dat goed?”
“Heel goed Tessa, daar gaat het nou precies om. Word maar boos, dat lucht op en is altijd een goede manier om met een schone lei weer te beginnen.”
Geheel onverwacht voor Van Pinksteren hield Tessa haar mond, want ze begreep dat ze anders in zijn val zou lopen. Ze had zich voorgenomen om niet zo stom te zijn als de meeste arrestanten, die als je ze maar een beetje uitdaagde en beledigde gingen praten als Brugman en zichzelf vastlulden.
Toen Van Pinksteren na een minuutje of wat doorkreeg dat Tessa echt haar mond niet meer wou opendoen, probeerde hij het nog wel met een paar open vragen, zoals wat denk jij er dan zelf van, of hoe zie jij de toekomst, maar het was al snel duidelijk dat ze beter een nieuwe afspraak konden maken.
“Oké, de bedoeling is dat we elkaar minstens één keer per week zien voor waarschijnlijk zes, misschien wel twaalf maanden.” Tessa haar mond zakte langzaam een beetje open zonder dat ze daar erg in had. Het was tot daaraan toe dat ze ziek was en dat haar lichaam niet deed wat zij wilde. Dat bijna iedereen haar voor een aansteller versleet maar dat ze nu ook wekelijks bij deze flapdrol haar hart moest luchten was de grootste onzin die ze ooit gehoord had. Het deed haar denken aan wat haar bedrijfsarts gezegd had. Hij had gezegd werk nou maar mee, ook al weten we dat het onzin is. De psychologen en psychiaters vinden zichzelf belangrijk en hebben jaren op hun eigen borst getrommeld om mensen zoals jij te behandelen. Ze hebben weliswaar niemand genezen maar dat verdoezelen ze gewoon met wat statistiek. Dat is heel makkelijk. En ze proberen nu te vertellen dat de consensus is dat iedereen met jouw ziekte hun hulp nodig heeft. Het lijkt een beetje op wat ze met mensen met MS deden, die werden ook tientallen jaren voor gek verklaard. En weet je, had hij vervolgd waarom malaria, malaria heet? Omdat de artsen toen dachten dat je ziek werd van het inademen van slechte lucht, oftewel in het Italiaans mal'aria. En het bijzondere is dat die naam is blijven hangen en dat die ziekte nog steeds zo heet.
“Ik snap dat jij nu denkt dat wij psychologen niks weten en dat ook nooit zullen toegeven.”
“Staat dat in een of ander rapport dat iemand je heeft toegestuurd?”
“Nee, dat staat op je voorhoofd geschreven in duidelijk leesbare blauwe neonletters.”
Voor het eerst moest ze lachen. Of ze was eenvoudigweg te voorspelbaar of Van Pinsteren kon meer dan ze vermoed had.
“Maar voordat ik een nieuwe afspraak met je maak, wil ik je nog wel één persoonlijke vraag stellen. Hoe zie jij jezelf weer zo snel mogelijk aan het werk, want ik begrijp uit jouw dossier dat je werk je passie is. Klopt dat?”
“Ja, natuurlijk is het dat, anders hou je dit vak nooit vol.”
“En je moet beseffen dat deze sessies gaan over jou, niet over mij of mijn wereldbeeld. Mijn doel is het om mensen, als het even kan weer aan het werk te helpen, en dan nog liefst in hun eigen werk maar je moet ook beseffen dat dat soms niet meer mogelijk is en dat ik dan negatief zal moeten adviseren.”
“En jouw advies is bindend zeker.”
“Inspecteur, als je alles beter weet dan hebben dit soort sessies helemaal geen zin. Ik hoop dat je dat begrijpt.” Van Pinksteren schreef ondertussen wat op in zijn grote blocnote alsof Tessa net wat belangrijks gezegd had.
“En dan nog iets, jouw vriend is een jaar geleden vermoord. Zou dat met jouw huidige ziek-zijn ook wat te maken kunnen hebben?”
“Zou je dat ook aan iemand met een gebroken been of een dwarslaesie vragen?” Ze keek naar haar voeten want ze begon genoeg te krijgen van deze sessie. Natuurlijk zouden ze het hier op gooien. En ze vroeg zich af welke eikel hem had verteld dat Erik voor zijn land gesneuveld was.
“Ach, kom Tessa, natuurlijk heeft het er wat mee te maken. Je bent nu ziek, niemand heeft ook maar één enkele lichamelijke afwijking kunnen vaststellen dus we zijn het er toch wel over eens dat je een psychisch probleem hebt.”
“Dus nu gaan we op die toer. Je hebt er nog lang over gedaan om dat duidelijk te zeggen. Maar laat ik je dit zeggen. Ik ben ziek, ik heb diverse problemen maar het enige probleem dat ik niet heb, is een psychisch probleem. Maar als jij zo blijft doorzeuren dan heb ik dat er straks ook nog bij. Is dat je bedoeling? En het maakt niet uit wat jij of wie dan ook daar van denkt. Ik ken mijn lichaam na jaren van sporten goed genoeg.”
“Wat denk jij dan dat er aan de hand is?”
“Heel simpel, ik heb iets wat jullie met jullie beperkte testen nog niet kunnen vaststellen. Net zoals in het verleden met zoveel ziekten het geval was. Maar ik zal je nog iets vertellen, ik zal weer beter worden maar ik denk niet dat jouw sessies daar iets aan zullen bijdragen.”
“Tessa, het heeft geen zin om tegen mij te vechten. Ik zou ook graag willen dat jij weer beter bent. En dat is ook het doel van deze sessies. En jij zou daar bij kunnen helpen door niet zo moeilijk te doen. En misschien kan ik je ook wel helpen om uit te vinden, als jij hier meewerkt, hoe je vriend aan zijn einde is gekomen. Ik heb namelijk heel wat kontakten binnen defensie en zo. Dus als je wil…”
“Is dat een vredes offer?”
“Als jij dat zo wil zien dan is dat zo. Zullen we er proberen samen wat van te maken?” Hij keek op de grote stationsklok die achter Tessa hing en er leek eindelijk iets van voldoening op zijn gezicht te verschijnen. “En probeer zo eerlijk mogelijk hier te zijn als we het over je gevoelens hebben. Dat maakt het voor ons beiden het makkelijkst. Jij hebt die twee gegijzelde kinderen geholpen en nou moeten we jou helpen. Hoe heb je de dood van je vriend verwerkt?”
“Hard werken, zaken oplossen, veel sporten in de tijd die er overbleef. Bovendien wisten we allebei dat we allebei gevaarlijk werk deden en hadden we het er vaak genoeg over gehad dat één van ons het loodje zou kunnen leggen. Ik had altijd gedacht dat ik dat zou zijn. Ik had nooit gedacht dat ik ziek zou worden.”
“En Erik?”
“Dat was een nuchtere Hollander. Die hield van zijn land en zijn vak. En hij was de beste die er was. Heel triest dat uitgerekend hij nu dood is. Zelfs jij zou hem mogen.” En Tessa keek hem glunderend aan.
“En wat zou hij van jouw ziekte en deze sessies denken?”
“Dat wil je niet weten,” antwoordde ze voldaan.
“Je bedoelt zeker dat hij hier nooit naar toe gekomen was?”
En nu knikte ze alleen maar. “Hij had het niet zo op met mensen die wel alles beter wisten maar die nooit ook maar enig gevaar onder ogen gezien hadden. Hij zou jou denk ik over een kam scheren met mensen die tegen alles en nog wat, en dan in het bijzonder het leger, te keer gaan, maar niet beseffen dat zij dankzij datzelfde leger nu in vrijheid kunnen leven en kunnen zeggen wat ze willen. Hij snapte dat soort ondankbaarheid niet.”
“Zou hij jouw ziekte nu wel snappen?”
“Hij zou zeggen dat ik me niks van alle mensen moet aantrekken die niet weten waar ze het over hebben en die niet voelen wat ik voel. En hij zou mij helpen om mijn eigen plan te trekken om weer beter te worden. Net zoals we dat deden als één van ons tweeën een sport blessure had”
“En ben jij dat nu ook van plan?”
“Ik zal jou eerst het voordeel van de twijfel willen geven, zodat niemand kan zeggen dat ik het niet geprobeerd heb.”
“Dat lijkt me een mooie gedachte om mee af te sluiten en om een nieuwe afspraak te maken voor over een week.”
Drie maanden later belde Van Pinksteren Tessa op haar mobieltje.
“Waarom zeg je de laatste tijd steeds je sessies af?”
“Dat lijkt me duidelijk denk je niet?”
“Vertel het me dan maar als het zo duidelijk is.”
“Heel simpel meneer de psycholoog. Jouw sessies, en ik heb er nu tien achter de rug, zijn net zo nuttig voor mijn ziekte als voor het kweken van tomaten, het bereiden van soep of het wassen van een auto. Is dat duidelijk genoeg?” En voordat hij kon antwoorden werd de verbinding verbroken omdat de batterij van haar mobieltje leeg was. Goddelijke interventie zou Erik dat genoemd hebben.
VOTE/VOTER/STEMMEN |
