DIERENTEMMER
Auteur: Eline Mangnus (Nederland/Pays-Bas). Theme : érotique
Dierentemmer
De grimeuses hadden onderling afgesproken wie welke acteurs zou schminken. Als jongste, met de minste ervaring had ik de laatste keus. Ik had mij bij hen aangesloten omdat ik weinig zin had om thuis te zitten verpieteren terwijl mijn man avonden lang circusje stond te spelen.
Terwijl de grimeuses hun keuzes bepaalden werd mij als snel duidelijk dat niemand Lars wilde schminken. Ik begreep heel goed waarom. Lars is een man die zijn handen op plekken legt waar ze niet thuis horen. Te hoog op een been, te laag aan de rug, te dicht bij de aanzet van een borst. Intimiderend genoeg om je ongemakkelijk te voelen. Maar altijd te warm, te innemend om hem rechtstreeks een klap in zijn gezicht te verkopen. Zelf vond ik hem eigenlijk heel aardig, maar ik was geloof ik de enige.
Ik observeerde dit amateurtoneelgezelschap nu al een aantal jaar vanaf de zijlijn en het spelletje van deze charmante wolf in schaapskleren begon me steeds meer te fascineren. De vrouwen reageerden als opgeschrikte prooidieren op zijn avances, terwijl zijn echtgenote als een onnozel lammetje liep te mekkeren over hun huwelijk. Alleen achter hun rug spraken zij schande van zijn misdragingen.
De ondeugd had zijn streken vanzelfsprekend ook op mij uitgeprobeerd. Maar niet van plan om me te laten intimideren of opschrikken had ik steeds koelbloedig zijn handen uit mijn intieme zones verwijderd, zonder ons gesprek ook maar een seconde te laten haperen. Dit spelletje kon ik ook spelen en veel beter. Dacht ik.
Geamuseerd wachtte ik dus tot de grimeuses onopvallend om de naam Lars waren heen gedraaid. En toen hij als enige overbleef, en alle blikken zich op mij richten, haalde ik mijn schouders op en zei zo onverschillig mogelijk: “Die neem ik wel.”
Op de avond van de première, was ik slechts de meest noodzakelijke plekjes en wrijf wat parfum door mijn natuurlijke lichaamsgeur. Daarna kies ik mijn kleren met de grootste zorg. Zo op het oog niets opvallends. Een lange zwarte rok, met daarop een dun zwart shirt. Een deugdzame echtgenote in kleren die vuil mogen worden.
Maar wanneer ik mij voorover buig, biedt de spiegel een duizelingwekkend zicht op een door kant omzoomd decolleté. Ook de rok zal zich hopelijk gedragen zoals ik wil.
Hij neemt plaats in de stoel. Ik kijk hem lang in de ogen en zeg dreigend: “ Zo, nu zal ik jou eens onder handen nemen.”
Zijn ogen verraden slechts één seconde van verwarring. Dan maakt verbazing plaats voor speelse spot. “Daar droom ik nu al maanden van….”
“Weet ik toch….” fluister ik. Dezelfde lichte spot. “Nog speciale wensen?”
Glimlachend leunt hij achterover: “Ik geef me helemaal aan jou over…”
“Weet wat je zegt...”
Ik buig me over de tafel op zoek naar de juiste kleuren, potloden, penselen en sponsjes. Terwijl ik zover mogelijk reik naar het verste oogpotlood dat ik kan vinden, gedraagt mijn shirt zich gedwee zoals ik hoop. Het kruipt omhoog en biedt Lars vrij zicht op mijn welgevormde billen waartussen zich door de rok heen een string aftekent.
“Fraai uitzicht’ plaagt hij.
Ik draai om. “Straks wordt het nog beter…”
Teder strijk ik de bruine lokken uit zijn gezicht. Zijn haar is vol en stevig, het knispert tussen mijn vingers. Tergend langzaam streel ik met de spons een basisgrime op zijn gezicht. Zacht aai ik de oogleden, volg de wanglijn, speel van zijn oor naar zijn keel die hij als een onderworpen dier voor me blootlegt. Onder mijn handen worden zijn gelaatstrekken zacht, de lippen wijken uiteen en verliezen een fluisterzacht kreuntje. Er bestaat niets anders meer dan mijn handen, de fijne textuur van zijn huid, de geur van grime, en ingehouden adem.
Klaar met de basis, strijk ik met een vinger langs zijn kaaklijn, buig me dan voorover tot mijn neus bijna de zijne raakt: “Je mag weer kijken”
Terwijl hij zijn ogen opent blijf ik nog even boven hem zweven om hem een blik te gunnen in de neerhangende v-hals van mijn shirt. Aan zijn grijns zie ik dat de oefening voor mijn spiegel niet vergeefs was.
We kijken elkaar aan. Geen spoor van spot nu. Hij slikt zijn adamsappel op en neer. Ik sta als bevroren. Betoverd door mijn eigen spel.
De speelse flikkering keert terug in zijn ogen. Mijn darmen maken een knoop.
Hij trekt zijn blouse uit. Ik hap naar adem. Een lichaam dat ouder is dan het mijne. Maar sterk. Breed. Een lichte beharing en mooie zachte tepels. Goed getrainde armspieren.
“Anders wordt hij vies…” zegt hij.
De doorzichtigheid van zijn zet verveelt me. Maar als ik zijn wenkbrauwen met potlood aanzet, dringt zijn zoete zomerzweet mijn neus binnen en vergeef ik hem onmiddellijk zijn gebrek aan subtiliteit. Ik snuif zijn geur diep op terwijl ik zacht een wenkbrauw aai.
Ik klem zijn bovenbeen tussen de mijne zodat ik beter bij zijn gezicht kan voor de laatste details. Gewillig kruipt mijn rok omhoog. Hij sluit zijn ogen en biedt me zijn ontspannen open mond. Terwijl ik er met een fijn kwastje een rozerode gloss op streel, legt hij zijn hand in mijn knieholte. Ik kan een lichte siddering niet onderdrukken.
Even ben ik bang dat iedereen ons zo bezig ziet. Maar de acteurs zijn vol van zichzelf en hebben geen oog voor wat zich vlak onder hun neus afspeelt.
Op het ritme van onze steeds sneller wordende ademhaling glijden zijn vingers millimeter voor millimeter omhoog.
Nauwelijks nog beseffend wat ik doe draai ik een rode blush op zijn wangen. Mijn linkerhand rust in zijn hals, onze ogen laten elkaar niet los. De dunne stof van mijn shirt verraadt mijn opwinding.
Zacht strelen zijn handen mijn billen.
Ik sluit mijn ogen. Een vinger zoekt zich een weg langs de rand van mijn slip, vindt een opening…
“Lars, kom je? We gaan beginnen…”
Hij maakt zich voorzichtig van me los. In de deuropening draait hij zich nog een keer naar me om. Dan stapt hij in zijn circusrol. Een dierentemmer met één knalrode wang.
Donnez votre appréciation sur cette oeuvre / Give your appreciation on this work / Wilt u alstublieft uw mening geven over dit werk?
Voter/Vote/Stemmen |
