Type: gedicht of poëzie, flas fiction, slam/rap schrijven en voorlezen voor het publiek (en voor de camera van WUACADEMIA TV) - Il s'agit d'écrire une oeuvre et de la lire devant le public ou devant la camera. On juge l'oeuvre et la performance de l'artiste.
Deadline/date limite: 18 SEPTEMBER 2016
Deelname/participation: Groningen, Nederland & international (Nederlands, Français, English and other languages)
Stemmen/Vote (Publieksjury): op zaterdag 24 september 2016 (tijdens het "Diner met poëzie en verhalen"). C'est le public du diner poétique qui votera. Il y aura aussi des prix du jury composé des professionnels.
Resultaten/Resultat: op zaterdag 24 september 2016 (Le samedi 24 septembre 2016).
Prijzen/Prix: certificaat + publicatie in een bundelboek, internationale promotie + lauwering op 24 september 2016 tijdens het WUACADEMIA FORUM FESTIVAL te Groningen.
Deelnamekosten: €0

KLIK HIER OM UW WERK OP TE STUREN

Algemeen
De meeste gesproken talen hebben tevens een alfabet of een ander op de spraak gebaseerd schriftsysteem waarmee taaluitingen kunnen worden vastgelegd. In de geschreven taal worden de equivalenten van klanken in de gesproken taal weergegeven door middel van een alfabet van min of meer arbitraire symbolen, ofwel schrifttekens, die ook wel grafemen worden genoemd. Deze symbolen vormen de bouwstenen, en deze bouwstenen worden door middel van een taalspecifiek regelsysteem, de grammatica, tot betekenisvolle eenheden - woorden, zinsdelen, zinnen en op het hoogste niveau hele teksten - gerangschikt. Deze kenmerken onderscheiden menselijke taal van alle andere vormen van communicatie (zie ook Taal bij dieren en planten). Het bestuderen van alle aspecten van de menselijke taal is het onderwerp van de taalkunde. Recent zijn echter ook binnen de psychologie interessante evoluties gemaakt op vlak van theorievorming over taal. Met name binnen het behaviorisme werd de Relational Frame Theory uitgewerkt en onderzocht. De theorie gaat volledig over taal (verbaal gedrag) en cognitie.

Taal als proces
Taal kan in principe op vier verschillende manieren worden gebruikt. Taalgebruik is namelijk gebaseerd op het vermogen om geschreven of gesproken taal te begrijpen of te produceren. Men spreekt dan respectievelijk van lezen, schrijven, spraakperceptie en spraakproductie.

Hoofdkenmerken
Alle talen beschikken in zowel de gesproken als de geschreven vorm over een eigen woordenschat ofwel lexicon, en een regelsysteem dat grammatica of syntaxis genoemd wordt om alle elementen uit de woordenschat tot welgevormde zinnen te verenigen. Een van de onderdelen van de grammatica van een taal is/zijn de vaste volgorde(n) van afzonderlijke woorden en woordgroepen.

Taal en evolutie
Hoewel het taalvermogen, inclusief het begrijpen en kunnen toepassen van regels van grammatica en syntaxis, uniek lijkt voor mensen, is het moeilijk te doorgronden volgens welk scenario dit zich in de loop van de evolutie heeft ontwikkeld. Grofweg staan hier twee standpunten tegenover elkaar :

• Het ontstaan van taal was een gevolg van een taalmodule, een gespecialiseerd gebiedje in de hersenen.
• De ontwikkeling van taal was het resultaat van een geleidelijke toename van hersenmassa en intelligentie (ook wel encefalisatie genoemd). Deze verklaring lijkt beter te rijmen met het feit dat de mens zich in cognitief opzicht in meerdere opzichten van andere primaten onderscheidt. Dus niet alleen wat betreft taalvermogen maar ook wat betreft vermogens als bewuste reflectie, mentaal voorstellingsvermogen en abstract denken. Het lijkt bovendien onwaarschijnlijk dat dergelijke vermogens aan een specifiek gebiedje of module in de hersenen zijn toe te schrijven.

Indeling en categorisatie
Op grond van bepaalde specifieke kenmerken kunnen talen op allerlei verschillende manieren worden gecategoriseerd. Talen kunnen op grond van hun historische ontwikkeling worden gerangschikt in een bepaalde taalfamilie. Andere indelingen - met name die in synthetische versus analytische talen - zijn gebaseerd op syntaxis en morfologie. Weer andere indelingen zijn gebaseerd op het aantal moedertaalsprekers, waarbij meer in het bijzonder de volgende onderscheiden worden gemaakt.

Natuurlijke talen
Met "natuurlijke talen" worden alle talen bedoeld die in de loop van de geschiedenis bij verschillende etnische groepen ontstaan zijn en van generatie op generatie worden doorgegeven. Natuurlijke talen kunnen verder worden onderverdeeld in dode en levende talen.

Levende en dode talen
Levende talen kunnen worden omschreven als die talen die als moedertaal worden aangeleerd en waarmee door een kleine tot betrekkelijk grote groep mensen wordt gecommuniceerd. Voorbeelden van levende talen zijn: het Arabisch, Hindi, Italiaans,Engels, Nederlands en (Nieuw-)Grieks.

Dode talen zijn talen die niet meer als moedertaal worden aangeleerd. Voorbeelden van dode talen zijn: het Sanskriet, Oud-Grieks, Etruskisch, Fenicisch en Latijn.

Standaardtaal en dialect
Het gangbare onderscheid tussen standaardtaal (met een over het algemeen hoge status) enerzijds en dialect of streektaal (met een over het algemeen wat lagere status) anderzijds wordt in de taalkunde bij voorkeur niet gemaakt, omdat dit onderscheid willekeurig en vooral ook politiek bepaald is. De Chinese talen worden vaak als dialecten van dezelfde taal beschouwd, maar verschillen onderling evenveel als de verschillende Romaanse talen. Taalkundigen geven doorgaans de voorkeur aan maatschappelijk minder beladen begrippen als variëteit en streektaal. Zie hiervoor ook taalgebruik.

Kunsttalen
Met name in de 19e en de 20e eeuw zijn er ook diverse talen geconstrueerd. Deze worden kunsttalen of ook wel "hulptalen" genoemd, om ze van de "echte", natuurlijke talen te onderscheiden. Een hulptaal is in het algemeen een taal die de internationale communicatie moet vergemakkelijken, dus een lingua franca (dit laatste kan ook een natuurlijke taal zijn).

Talen als het Esperanto (dat hoofdzakelijk is gebaseerd op verschillende Indo-Europese talen), Ido en Interlingua zijn voorbeelden van hulptalen. Dit soort talen wordt ook wel auxlang genoemd, wat staat voor auxiliary language. Ook de term IAL wordt wel gebruikt, wat staat voor international auxiliary language.

Als een kunsttaal eenmaal door kinderen als moedertaal is verworven, is ze in die zin niet meer van de natuurlijke talen te onderscheiden. Het Esperanto heeft inmiddels echte moedertaalsprekers, en bezit aldus een fundamentele eigenschap van een natuurlijke taal.

Als hyperoniem voor alle kunsttalen is de term conlang bedacht, hetgeen staat voor constructed language. Onder de conlangs die geen auxlang zijn vallen alleen de echte fantasietalen, zoals de in het Midden-aarde van Tolkien gesproken talen of het Klingon uit de televisieserie Star Trek.

Maar eigenlijk zijn ook de standaardtalen tot op zekere hoogte geconstrueerd. Een deel van de woordenschat en de grammatica wordt door instanties en autoriteiten en vastgesteld. In veel talen worden woordvormingen met behulp van morfemen uit het Latijn en Oudgrieks gemaakt, zoals bij relatief nieuwe Nederlandse woorden als televisie (Grieks "tele" = ver, Latijn "visio"= zicht) en allochtoon (Grieks "allos"= ander en "chtonos"= aarde, land). Dergelijke nieuwvormingenen worden neoconstructies of neologismen genoemd.

In al deze gevallen gaat het om talen die, soms in een denkbeeldige wereld, tussen mensen worden gesproken. Daarnaast zijn er talen die weinig of helemaal niet worden gesproken, zoals wiskundige formalismen, diagramtechnieken, en programmeertalen. Deze worden gebruikt voor specialistische toepassingen, niet voor algemene communicatie.

Het begrip "taal" in ruimere zin
Het begrip "taal" wordt bij uitbreiding ook gebruikt voor andere dan de hierboven beschreven vormen van menselijke en niet-menselijke communicatie.

Vergelijkbare systemen
Het geheel aan commando's waarmee een machine - bijvoorbeeld een computer - wordt bediend, wordt wel machinetaal genoemd. Het gaat hier om een taal omdat de betekenis niet alleen door de commando's wordt bepaald, maar ook door de manier waarop ze gecombineerd zijn. Maar die grammatica is eenvoudig, en de betekenis wordt geheel bepaald door de werking van de machine in kwestie. Een programmeertaal daarentegen is een voor het programmeren van machines ontworpen taal die wordt vertaald naar machinetaal, en in tegenstelling tot machinetaal allerlei mechanismen uit natuurlijke taal kan bevatten, zoals naamgeving en ingewikkelde grammatica, zodat programma's voor de programmeur gemakkelijker te begrijpen en te construeren zijn.

Een programmeertaal is dus niet op te vatten als een coderingsysteem voor talen, zoals Morse, Braille, steno, ASCII of Unicode: dit zijn geen talen, maar alfabetten, spellingssystemen om tekst mee te noteren, die dan ook niet aan een bepaalde taal gebonden zijn, hoewel er wel taalspecifieke varianten kunnen bestaan.

Een taal kan ook grafisch van aard zijn. Grafische talen zijn meestal erg beperkt in toepassingsgebied, grammatica, en uitdrukkingsmogelijkheden. De verkeersborden bijvoorbeeld vormen nauwelijks een taal: weliswaar bestaan er systematische combinaties van verkeersborden, maar de manier van combineren geeft geen speciale betekenis: die wordt volledig bepaald door de betekenis van elk bord afzonderlijk. Dit is anders bij allerlei diagramtechnieken die in technische disciplines worden gebruikt: daarin hangt de betekenis van het geheel wel degelijk af van de manier waarop de onderdelen zijn gecombineerd. Voor veel ervan geeldt echter dat ze direct corresponderen met een andere niet-grafische taal, en daarom eerder als notatie dan als zelfstandige taal te beschouwen zijn. Voorbeelden uit de informatica zijn stroomdiagrammen, die corresponderen met programma's in een imperatieve programmeertaal, of UML-klassendiagrammen, die corresponderen met onderdelen van programma's in een objectgeoriënteerde programmeertaal.

Het gebruik van geschreven taal en gesproken taal onderscheidt de mens van alle andere levensvormen. Niettemin worden communicatiesystemen van veel diersoorten zoals (bijen, dolfijnen, walvissen) soms ook wel als een soort taal beschouwd. Deze systemen verschillen echter fundamenteel van de menselijke taal. Ten eerste kan in de "taal" van dieren anders dan met talen van mensen niet over wetenschappelijke en/of culturele onderwerpen gesproken worden: in bijentaal kan waarschijnlijk alleen gecommuniceerd worden over de plaats waar zich nectar bevindt. Hetzelfde geldt voor wat bij planten als communicatie beschouwd mag worden.

Gebarentalen worden vooral gebruikt door dove mensen. Gebarentalen zijn, anders dan veelal wordt aangenomen, volledige communicatiesystemen, met een even arbitraire relatie tussen de gebruikte symbolen en de betekenis als bij gesproken talen het geval is.
In Vlaanderen gebruikt men de Vlaamse Gebarentaal en in Nederland de Nederlandse Gebarentaal. Gebarentalen dienen onderscheiden te worden van andere gebarensystemen zoals pantomime, en de ook door doven gebruikte spraakondersteunende systemen zoals Nederlands met Gebaren. Er bestaan tevens gebarenschriften om gebarentaal mee neer te schrijven.