Confrontatie in het restaurant
Auteur: Paola Bona (Pays-Bas/The Netherlands)
Confrontatie in het restaurant, auteur: Paola Bona (Pays-Bas/The Netherlands)
“Ben jij geadopteerd?”
Terwijl de deuren van de keuken nog steeds heen en weer zwiepen, kijkt de kok mij recht in de ogen aan. Indringend, eigenlijk best wel eng. Hij wacht op een antwoord, maar ik ben nog mijn lasagne aan het kauwen. Dat gaat niet zo snel, omdat ik van de schrik een te groot en te warm stuk in mijn mond heb gedaan. Om me niet te laten kennen, probeer ik het stuk toch zo snel mogelijk te kauwen en in te slikken. Die blaar in mijn mond zal ik volgende week ook nog wel voelen.
“Pardon.” Vraag ik.
In het restaurant is het rustig en stil. De verlichting biedt een intiem sfeertje voor iedereen die zijn avondmaal gaat genieten. Er staan niet veel tafeltjes voor twee personen, dus hebben wij een tafeltje voor vier personen genomen.
We zitten dicht bij de deuren van de keuken en, tijdens het voorgerecht, had ik al door dat er naar mij gekeken werd. Elke keer als de deur open en dicht klapte, zag ik de kok langs de deuren heen kijken. Hoewel hij in geen enkel opzicht op mij lijkt, staat hij toch voor me met deze vraag. Zou hij denken dat ik zijn broer ben, misschien is hij wel mijn vader. Nee, dan zou hij op zijn vijfde een vrouw zwanger gemaakt moeten hebben. Ik weet dat Italianen potent pretenderen te zijn, maar dat is dus niet mogelijk, denk ik… hoop ik eigenlijk.
“Ben jij geadopteerd?”
Verschillende mensen in het restaurant kijken het gesprek tussen mij en de kok af. Een nieuwsgierigheid neemt hun aandacht van het eten af. Wat zal hij antwoorden? De kans is natuurlijk vijftig procent. Of je wilt de optie “Ik weet het niet” er aan toevoegen, want dan is de kans gereduceerd tot één derde. In mijn hoofd zijn ze al weddenschappen aan het sluiten. 500 euro op ja, 1000 euro op Nee. De eigenaar van het restaurant komt erbij. Zijn hele restaurantketen, zijn vrouw en kinderen worden ingezet op de optie Nee. De eigenaar heeft een probleem, denk ik dan. Ik weet het antwoord, maar om zijn leven te sparen, zal ik zijn antwoord geven, of moet ik eerlijk antwoorden.
“Ben jij geadopteerd?” Wederom stelt de kok dezelfde vraag.
Ik weet het niet meer. Ik voel me in een hoek gezet, bekeken door vele mensen. Alsof ik in een droom, in de schoolklas ben beland, naar voren moet komen en er achter kom dat ik geen kleren aan heb. Of tegenover Robert ten Brink zit en wordt geacht de laatste vraag voor het miljoen te beantwoorden. Ik heb geen hulplijnen meer, want die heb ik eerder gebruikt. Mijn vriendin zit in het publiek bijna te bidden. Als ik het goede antwoord geef, kunnen we een luxe leven tegemoet zien, maar als het antwoord verkeerd is, verspeel ik honderdduizenden euro’s.
Nu verspeel ik geen geld, ik sta niet naakt voor een grote groep mensen. Er staat iemand voor me die verwacht dat ik één woord zeg. Een simpele Ja of Nee is genoeg, of niet soms. Gaat hij meer vragen stellen als ik Ja zeg. Gaat hij terug in zijn hok als ik Nee zeg. Gelooft hij mij eigenlijk wel. Als ik zijn vraag beantwoord, geef ik dan het antwoord dat hij verwacht. Het gaat spoken in mijn hoofd
“Ben jij geadopteerd?” Weer die vraag.
Robert kunnen we er niet even uit voor de reclameboodschappen.
JA, het antwoord is ja. Maar ik zeg het niet. Ik hou het voor me. Waarom weet ik niet. Niet iedereen hoeft het te weten; al zeg ik het wel snel tegen onbekenden.
“Je ziet er niet Nederlands uit, Spanjaard?”
“Nee, Italiaan.”
“Oh, leuk. Hoe lang woon je al in Nederland? Je spreekt de taal goed.”
“Ik ben hier komen wonen toen ik 2 maanden was. Ik ben geadopteerd.”
Meestal is het dan even stil. Alsof ze in de databank van hun brein het genoemde woord even opzoeken. In een normaal gesprek komt het niet voor, dus ze hebben er nooit echt op hoeven reageren.
Eigenlijk zijn de reacties wel leuk, moet ik toegeven, maar ik doe er nooit zoveel mee. Eens in de zoveel tijd komen ze even terug in mijn gedachten en dan geniet ik er wel van, maar verder doet het mij niet zoveel.
Mijn vriendin vraagt of de pizza lekker smaakt. De omgeving veranderd. De kok is er niet meer bij en in het restaurant is iedereen gewoon aan het genieten van de bestelde maaltijd. Voor me ligt een dubbelgeslagen pizza. Hoewel ik de voorkeur geef aan ronde vormen heb ik een tic om nooit een ronde pizza te bestellen in een pizzeria. Als we thuis een pizzaatje opwarmen, maakt het mij niet uit, maar in het restaurant zoek ik altijd dubbelgeslagen pizza’s op.
De ronde vormen van het gezicht van mijn vriendin kijken me afwachtend aan. “Smaakt je pizza wel?” vraagt ze en glimlacht. Oh, wat ben ik dol op die ronde wangen als haar lippen een glimlach vormen.
“Ja,” antwoord ik,”hij smaakt goed. En die van jou?”
“Mmm Mmm” Die reactie interpreteer ik altijd als positief. Meer hoeft ze eigenlijk niet te zeggen, maar meestal wordt het gevolgd met een zucht en een vervolg. Als haar zucht ten einde is, zegt ze “bij mij zitten er champignons op en ananas. Lekker.” Mooi, denk ik bij mezelf en ik beantwoord haar glimlach.
Langzaam sluipt het in mijn hoofd dat ik weer aan het dagdromen ben geweest. De laatste tijd gebeurt het weer vaker, misschien, omdat mijn zus aan het zoeken is naar haar echte ouders, maar het kan ook komen, doordat wij bezig zijn om een kind te krijgen en van mijn afkomst eigenlijk niks bekend is. De laatste tijd komt dat wel vaak voor in gesprekken en zal dat de aanleiding zijn van de dagdromen. Ik heb het een tijd kunnen onderdrukken, omdat ik van mening was dat ze dom zijn, maar soms lukt het niet. Vroeger fantaseerde ik vaak dat mijn biologische ouders rijke mensen waren, die niet meer hoefden te werken en mij elke dag verwennen. Er waren ook angstige fantasieën bij. Op de fiets van school naar huis, wilde ik wel eens bedenken dat mijn biologische moeder mij kwam ontvoeren. Haar auto zou dan voor mijn fiets stoppen, ze zou uit de auto springen, mij erin gooien en wegrijden. Op zulke momenten waren alle auto’s verdacht. Mijn gezicht was dan volledig gespannen en ik keek dreigend naar alle automobilisten die langs mij kwamen.
Als de rekening op de tafel ligt, leg ik het genoemde bedrag neer. Als ik mijn ogen op de keuken richt, zie ik de kok gewoon zijn werk doen. Geen rare vragen, geen confrontatie, gewoon genieten. Ongemerkt leg ik een royale fooi neer. Niet omdat het zo lekker was, maar omdat ik weer eens geconfronteerd ben met mijzelf.
Donnez votre appréciation sur cette oeuvre / Give your appreciation on this work / Wilt u alstublieft uw mening geven over dit werk?
Voter/Vote/Stemmen |
